Είμαι κι εγώ ένας απλός άνθρωπος, όπως όλοι μας και κατά περιόδους, γίνομαι αρκετά παρορμητικός. Έτσι και το διήμερο μετά τις εκλογές. Αρχικά ηρέμησα και αγαλλίασα με το αποτέλεσμα. Αμέσως μετά, έπεσα σε …. περίσκεψη: Του «φτάνουν» οι 158 βουλευτές του Μητσοτάκη για να περάσει με άνεση και χωρίς αντιπολιτευτικές κραυγές όλα αυτά που έχει υποσχεθεί και αποφασίσει να κάνει και μάλιστα αμέσως; Τι εννοούσαν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που πριν ακόμα ορκιστεί η νέα κυβέρνηση προειδοποίησαν ότι «θα μας βρείτε στα πεζοδρόμια»; Τι στάση θα τηρήσει ο κ. Τσίπρας στη Βουλή όπου η κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας είναι – συγκριτικά με άλλες φορές- πιο άπειρη με τόσες νέες αφίξεις, με αποτέλεσμα ο Μητσοτάκης να πρέπει να βασιστεί στους παλαιότερους και πιο πεπειραμένους, κόντρα στις επιθυμίες του; Πως θα υλοποιηθούν σε χρόνο DT τα βασικά προτάγματα ( και όχι ως μεμονωμένες επιδιώξεις της επιθυμίας ατόμων) της νέας κυβέρνησης αφού το «κράτος» βρίσκεται στα χέρια άλλων, αντίθετης φιλοσοφίας ατόμων; Θα τους αλλάξει αμέσως όλους; Έχει επιλέξει τους κατάλληλους για να αναλάβουν ευθύνες; Πως θα λειτουργήσει μια πολυπρόσωπη ομάδα εξωκοινοβουλευτικών προσωπικοτήτων μέσα στο πλαίσιο της ορθολογικής πραγματικότητας;
Στη συνέχεια, στην ορκωμοσία του πρωθυπουργού και μετά του υπουργικού συμβουλίου είδα μια πραγματικά διαφορετική εικόνα που έβγαινε σίγουρα μέσα από μια διαφορετική φιλοσοφία, τη φιλοσοφία Μητσοτάκη, με την οποία είχαν ΗΔΗ εμποτιστεί όλοι, κρίνοντας από εμφάνιση και συμπεριφορά. Είδα μια πολύ απλή, λιτή και απέριττη ορκωμοσία πρωθυπουργού, χωρίς φανφάρες, με τον Μητσοτάκη να μπαίνει απλά και χωρίς τη συνοδεία «Δωριέων Υμνητών» στο προεδρικό, συνοδευόμενος από τη σύζυγό του και τα τρία του παιδιά, χωρίς παρελάσεις οπαδών στην Ηρώδου του Αττικού, άκουσα μια ολιγόλογη δήλωση με τα απολύτως απαραίτητα και ένοιωσα αμέσως μιαν αλλαγή.
Μετά, ήρθε η ορκωμοσία του Υπουργικού Συμβουλίου όπου μια μεγάλη ομάδα υπουργών και υφυπουργών, εμφανίστηκε κι αυτή χωρίς φανφάρες, υπερβολές και τάσεις επίδειξης, μια ομάδα φυσιολογικών ανθρώπων που ορκίστηκαν θρησκευτικά, στο Ευαγγέλιο, έκαναν το σταυρό τους και έφυγαν έτσι όπως ήρθαν, μέσα σε χαμηλούς τόνους και σεμνότητα και χωρίς δηλώσεις. Υπήρχε μια εμφανής αλλαγή.
Μια αλλαγή που σηματοδοτήθηκε και από την περιποιημένη ένδυση των υπό υπουργοποίηση ( αλλά και των συνοδών τους, συζύγων και παιδιών), χωρίς τις γνωστές «ακραίες» εμφανίσεις, κομμώσεις κυρίων και κυριών και ….πεδιλοσαγιονάρες που ζήσαμε.
Και στο τέλος, οι βασικοί υπουργοί πήγαν αμέσως στο υπουργείο τους και …. έπιασαν δουλειά με συσκέψεις, ενημερώσεις και ενέργειες. Ακολούθησαν παραιτήσεις – που είχαν ζητηθεί άλλωστε – χωρίς καθυστέρηση και δηλώσεις ΜΕΣΑ στο πνεύμα των εξαγγελιών. Οι άνθρωποι κέρδισαν μέσα από την εμπιστοσύνη και την ψήφο των πολιτών βεβαίως- τις εκλογές, εξελέγησαν και άρχισαν αμέσως να υλοποιούν την εμπιστοσύνη που ο μέσος πολίτης τους είχε δείξει με την ψήφο του.
Σταμάτησα τον παρορμητισμό. Δεν έκανα κανένα σχόλιο σε ευρύ ή στενό κύκλο, δημόσια ή ιδιωτικά, αν και φημίζομαι ως γκρινιάρης, επικριτικός και σχολιαστικός. Σαφώς στην πορεία όλα αυτά μα «μου βγουν». Αλλά την ένοιωσα αυτή την κανονικότητα, ξανάνιωσα ότι έχουμε μια φυσιολογική κυβέρνηση ύστερα από πολλά χρόνια, μού εδραιώθηκε μια αίσθηση εμπιστοσύνης και ευχήθηκα Καλή Επιτυχία.
Αν έχω ερωτηματικά; Φυσικά και έχω. Αν έχω δισταγμούς; Βεβαίως. Και δεν μ ενδιαφέρει που όλοι τους είπαν ότι δεν θέλουν περίοδο χάριτος. Εγώ τουλάχιστον, τους τη δίνω. Την κέρδισαν μόνοι τους δηλαδή.
Του Δημήτρη Κωνσταντάρα
