Παρακολουθώντας τις διαλέξεις στο θερινό σχολείο Φυσικής, που γίνεται την τελευταία εβδομάδα του Ιουνίου εδώ και δέκα χρόνια στα Γιαννιτσά, μου ερχόντουσαν σκέψεις ότι πολλά μοιάζουν με τις εμπειρίες της ανθρώπινης ζωής.
Η ύλη που βλέπουμε ότι έχει το Σύμπαν, αστέρια, μαύρες τρύπες, λευκοί νάνοι, ενέργεια, και οτιδήποτε άλλο υπάρχει είναι μόνο το 4% της ύλης που πραγματικά υπάρχει στο Σύμπαν. Από το υπόλοιπο 96 %, το 28% είναι σκοτεινή ύλη και το 68% σκοτεινή ενέργεια. Αυτά τα σκοτεινά ξέρουμε ότι υπάρχουν αλλά δεν μπορούμε να τα δούμε, δεν είναι σαν την ύλη που ξέρουμε, πρωτόνια, νετρόνια, ηλεκτρόνια. Για παράδειγμα στον Γαλαξίας μας υπάρχει πολύ σκοτεινή ύλη, και ο λόγος είναι ότι, η μάζα που βλέπουμε να έχει ο Γαλαξίας μας δεν είναι αρκετή για να συγκρατεί βαρυτικά τα αστέρια και φυσιολογικά ο Γαλαξίας μας θα έπρεπε να είχε διασπαστεί. Άρα υπάρχει και άλλη πολύ περισσότερη μάζα, απλώς δεν μπορούμε να την δούμε.
Ο εαυτός μας έχει και τις φωτεινές και τις σκοτεινές πλευρές του. Αρκετά συχνά το σκοτάδι, όπως και στο Σύμπαν, υπερτερεί κατά πολύ. Γι’ αυτό δεν πρέπει όταν πέφτουμε σε κάποια αστοχία – αμαρτία να εκπλησσόμαστε πως το κάναμε αυτό, αλλά να αποδεχόμαστε ότι υπάρχει και πολύ σκοτάδι μέσα μας. Ξέρετε πόσες ψυχοπάθειες προέρχονται από το γεγονός ότι δεν αποδεχόμαστε το σκοτάδι μας ; Ποιος δικαιώθηκε απέναντι στον Θεό, ο Φαρισαίος που έκρυβε το σκοτάδι του και παρουσίαζε στον Θεό πόσο φωτεινός ήταν ή ο Τελώνης που ειλικρινά φανέρωνε στον Θεό το σκοτάδι που κουβαλούσε και ζητούσε το έλεός Του ;
Από το 1915 είχε προβλεφθεί από τον Αϊνστάιν, σαν μέρος της γενικής θεωρίας της σχετικότητας, ότι υπάρχουν τα βαρυτικά κύματα, δηλαδή η κίνηση των υλικών σωμάτων προκαλεί παραμορφώσεις (κύματα) στον χωρόχρονο, τα οποία διαδίδονται με την ταχύτητα του φωτός. Τα κύματα αυτά όμως επειδή είναι υπερβολικά ασθενικά, μπορούν να ανιχνευθούν μόνο αν οφείλονται σε πολύ μεγάλες μάζες, όπως αυτά που ανιχνεύθηκαν το 2017 στις ΗΠΑ και στην Ιταλία, και οφείλονται σε στροβιλισμούς δυο μαύρων τρυπών που τελικά ενώθηκαν σε μάζα 50 φορές μεγαλύτερη από την μάζα του ήλιου. Οι επιστήμονες από την χαρά τους αύξησαν τα πειράματα και την προσοχή τους για να ανιχνεύσουν περισσότερα κύματα, χρειάζεται όμως και αρκετή τύχη, να διέρχονται τα κύματα την σωστή στιγμή, από το σωστό μέρος, με αρκετή ένταση για να μπορέσουν να τα ανιχνεύσουν.
Κάποιες φορές ο Θεός κάνει αισθητή την παρουσία Του σε μια ανθρώπινη ψυχή και ο άνθρωπος τρελαίνεται από την υπερβολική γλυκύτητα. Η ψυχή αναζητά και πάλι την ίδια εμπειρία, γιατί μετά από αυτό που έζησε όλα της φαίνονται ανούσια στην ζωή, αλλά ο Θεός επειδή είναι απόλυτα ελεύθερος δεν δεσμεύεται από τίποτα να το ξανακάνει. «Το πνεύμα όπου θέλει πνει»(Ιωαν.3,8). Έτσι ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ μετά από τέτοιες εμπειρίες πέρασε χίλιες νύχτες πάνω σε μια μεγάλη πέτρα προσευχόμενος.
Η σύγχρονη Φυσική είναι όλο εκπλήξεις. Εκεί που ήμασταν πολύ ικανοποιημένοι με την Φυσική του Νεύτωνα ανακαλύψαμε ότι ευτυχώς ήταν λάθος, γιατί αν ήταν σωστή δεν θα υπήρχε ο κόσμος. Εκεί που ήμασταν ήσυχοι ότι το Σύμπαν είναι στατικό και υπάρχει από πάντα (προς μεγάλη χαρά των άθεων), ανακαλύψαμε ότι συνεχώς διαστέλλεται και φτιάχνεται συνεχώς καινούργιος χώρος και χρόνος και ξεκίνησε να υπάρχει πριν από 13,7 δισεκατομμύρια χρόνια με την μεγάλη έκρηξη. Πολλοί επιστήμονες πιστεύουν ότι το Σύμπαν φτιάχτηκε από το τίποτα, από το μηδέν και ότι και σήμερα η συνολική ενέργεια του Σύμπαντος ισούται με το μηδέν (θετική ενέργεια + αρνητική ενέργεια = 0).
Δεν μας θυμίζουν αυτά την διδασκαλία της Ορθοδοξίας ότι ο Θεός έφτιαξε τα πάντα «εκ του μη όντος» ; Μετά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού θα ενωθούν οι ψυχές όλων των ανθρώπων με τα αναστημένα σώματά τους, θα πορευτούν άλλοι στην αιώνια ζωή και άλλοι στην αιώνια κόλαση. Πολλοί άγιοι της Ορθοδοξίας λένε ότι η ζωή στον παράδεισο θα είναι μια ατέλειωτη έκπληξη, επειδή ο Θεός θα αποκαλύπτει όλο και περισσότερο τον εαυτό Του. Αντίθετα η ζωή στην κόλαση θα είναι μια ατέλειωτη πλήξη, μια μονοτονία.
Οι επιστήμονες, έλεγε ο μεγάλος Πουανκαρέ, δεν μελετούν την Φύση επειδή είναι χρήσιμη. Την μελετούν επειδή είναι όμορφη. Αν η Φύση ήταν χρήσιμη, αλλά δεν ήταν όμορφη, δεν θα άξιζε να την μελετούμε, κι αν δεν άξιζε να την μελετούμε, δεν θα άξιζε να ζούμε.
Οι πιστοί (πρέπει να) είμαστε με τον Θεό όχι για να κερδίσουμε τον παράδεισο ή για να αποφύγουμε την κόλαση ή για οτιδήποτε άλλο, αλλά επειδή ο Θεός είναι χαρά. Αν ο Θεός δεν ήταν χαρά, δεν θα άξιζε να είμαστε μαζί Του. Γι’ αυτό ήλθε ο Χριστός στον κόσμο : «ίνα έχωσι την χαράν την εμήν πεπληρωμένην εν αυτοίς» (Ιωαν.17,13). Μακάρι, με τις πρεσβείες της Παναγίας μας που είναι «η πάντων Χαρά», τέτοια να είναι η σχέση μας με τον Θεό.
Χαράλαμπος Παπαδόπουλος
