Έτος 11 μετά κρίσης. Η ύφεση συνεχίζει να πλήττει τη χώρα μας, αν και τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα από μερικά χρόνια πριν. Μεταξύ των συζητήσεων για το μέλλον της χώρας, σε όλους τους τομείς, κύριο μέλημα πολλών είναι η «μεγάλη φυγή», δηλαδή η μαζική τάση πολλών νέων να αναζητήσουν τις τύχες τους στο εξωτερικό, είτε για σπουδές είτε για δουλειά, συχνά σε τομέα που λίγα έχει να κάνει με το αντικείμενο των σπουδών τους.
Παρ’ όλα τα μέτρα, κυρίως οικονομικά, και την μιζέρια που εκπέμπουμε γενικά σαν λαός τα τελευταία χρόνια, οι νέοι εξακολουθούν να ονειρεύονται και να πιστεύουν, όχι μόνο ότι το αύριο θα είναι καλύτερο, αλλά ότι μπορούν να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους, αρκεί να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Σε μία αγορά εργασίας που δεν δίνει συχνά ευκαιρίες, πολλές φορές είναι η όρεξη για δουλειά αυτή που θα κάνει την διαφορά μεταξύ δύο (ή περισσότερων) υποψηφίων.
Νέος στην ηλικία, αλλά όχι στην αγορά εργασίας, ο συνονόματος Στέλιος, ιδιοκτήτης επιχείρησης στα Τρίκαλα, δεν πτοήθηκε ποτέ. «Θα μπορούσα να είχα μείνει υπάλληλος κάποιου άλλου και να μην έχω τις ευθύνες» μου λέει πάνω στον καφέ μας. «Τόσο που έτρεχα όμως, στην ουσία έτρεχα εγώ το μαγαζί εκείνο, οπότε έκατσα και έμαθα τι χρειάζεται και άνοιξα το δικό μου». Παρόλες τις δυσκολίες, ο Στέλιος θυσίασε την ενέργειά του και τον ελεύθερο χρόνο του, ώστε να μάθει καινούριες ικανότητες και να τρέξει την δική του επιχείρηση, και στην πορείαπροσάρμοσε τον εαυτό του στα νέα δεδομένα.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτή η λύση. Πολλές δουλειές του παρελθόντος εξαφανίζονται ή αλλάζουν, με μερικές να αλλάζουν τόσο συχνά που η εμπειρία στο αντικείμενο είναι πιο πολύτιμη από σπουδές που έχουν ήδη απαρχαιωθεί.
Εκεί στο οποίο πρέπει μια χώρα να κοιτάξει να επενδύσει, αν θέλει να κρατήσει τα νεανικά μυαλά εντός των τειχών, είναι η Παιδεία. Ένα σύστημα δομημένο σωστά, με αξίες, αλλά και σιγουριά για τους εκπαιδευτικούς, ώστε να μπορούν να συγκεντρωθούν στην προσπάθεια να πλάσουν την επόμενη γενιά επαγγελματιών, πολιτικών και ευσυνείδητων πολιτών της χώρας, που θα πρέπει να ανασυγκροτήσουν ένα Ελληνικό Κράτος ταλαιπωρημένο και ρημαγμένο.
Κάτι τέτοιο, βέβαια, φαντάζει σαν όνειρο καλοκαιρινής νυκτός, αφού η κατάσταση στον δημόσιο τομέα της Παιδείας (και όχι μόνο) δεν είναι καλή, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για τους καθηγητές και τους αναπληρωτές τους, οι οποίοι καλούνται να γαλουχήσουν τα μυαλά της επόμενης γενιάς, αλλά το κύριο άγχος τους είναι αν έχουν μέλλον οι ίδιοι. Παιδιά νέα, που όνειρό τους είναι η εκπαίδευση, η σωστή διαπαιδαγώγηση των επόμενων γενιών, με κύριο όπλο τους την όρεξη για δουλειά και στόχο τους να κάνουνε την διαφορά στην ζωή των νεαρών μαθητών τους. Πώς μπορείς, όμως, να ζητήσεις από έναν νέο άνθρωπο να ανησυχήσει για το μέλλον, όταν δεν του δίνεις την δυνατότητα να σταθεί μόνος του στο παρόν;
