Η διεθνώς καταξιωμένη πιανίστα, Τρικαλινή, Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου, βρέθηκε για ένα και μόνο βράδυ στα Τρίκαλα, την προηγούμενη Πέμπτη, 7 Μαρτίου, προκειμένου να βραβευτεί με το βραβείο «Θέλω τη Γυναίκα Ψηλά», στο χώρο του Πολιτισμού.
Η Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου, είναι κόρη του της Τερψιχόρης Παπαστεφάνου – που χθες έκλεισε τα 91 της χρόνια – εμπνεύστριας και δημιουργού της περίφημης «Χορωδίας Τρικάλων», που άλλαξε το ρου της μουσικής και πολιτιστικής δράσης στα Τρίκαλα, με την απόλυτη στήριξη του συζύγου και μέντορά της, δικηγόρου και διανοούμενου, Λεωνίδα Παπαστεφάνου, τις δεκαετίες 1950-1960.
Μετά το τέλος της βράβευσής της, την συναντήσαμε όπου και έδωσε αποκλειστικά στο trikalanews.gr μια συνέντευξη, μέρος της οποία δημοσιεύουμε σήμερα και αφορά δυο ερωτήσεις που της θέσαμε, σχετικά με το βραβείο στο χώρο του Πολιτισμού, που έλαβε.
Η διεθνώς καταξιωμένη πιανίστα Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου, με τις σπουδαίες διεθνείς διακρίσεις, όπου η τελευταία της έδωσε τον τίτλο της πρέσβειρας της Ελλάδας στο χώρο της κλασικής μουσικής, απαντώντας στο παραπάνω ερώτημα, γιατί αφιέρωσε το βραβείο της, στην μητέρα της, είπε:
«Αφιέρωσα αυτό το βραβείο στην μητέρα μου, γιατί θεωρώ ότι μέσω εμού – όσο κι αν έχει βραβευτεί πολύ στη ζωή της και έχει αναγνωριστεί για δεκαετίες η δουλειά της και σε πολλά επίπεδα – μέσω της δικής μου βράβευσης και αναγνώρισης της προσωπικότητας και δουλειάς μου από την γενέθλια πόλη, νοιώθω ότι βραβεύεται πρώτα εκείνη που με έφερε στον κόσμο. Εκείνη που μου έδωσε τα πρώτα εφόδια στη μουσική, που με έκανε αυτή που είμαι και που αυτή την στιγμή που βρίσκομαι στα Τρίκαλα, είναι σαν να βρίσκομαι σε μια συνομιλία με τα παιδικά μου χρόνια, που καθρεφτίζουν πάντα το μουσικό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσα».
Στην ερώτησή μας, σχετικά με την ανοιχτότητα που έδειξε, χαιρετώντας, πρώτη εκείνη – αν και μικρότερη σε ηλικία – μια κυρία που επίσης βραβεύτηκε με το ίδιο βραβείο και η οποία είχε στο παρελθόν φτάσει ακόμα και στα δικαστήρια με την μητέρα της, σχετικά με το όνομα της Χορωδίας Τρικάλων, η κ. Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου, απάντησε:
«Ο κάθε άνθρωπος έχει μια αυταξία που δεν παραγράφεται. Επίσης, ο κάθε άνθρωπος έχει και μια βαθύτατη επίγνωση του εαυτού του και των πράξεών του. Ούτε χρειάζεται τιμωρία, ούτε επίπληξη. Ο χρόνος προχωρεί και είναι μεγάλος δάσκαλος και μας συναντά κάπου αλλού, στο μέλλον και τότε η αλήθεια έχει ξεκαθαρίσει από μόνη της, δεν χρειάζεται εμάς. Εμείς μπορούμε να αποδεχτούμε, ότι είμαστε πολύ πέραν όλων αυτών πια. Είμαστε σε ένα άλλο επίπεδο, όχι σαν συναίνεση, αλλά σε μια συμφιλίωση σε ένα κοινό παρελθόν. Δεν αξίζει τον κόπο, τίποτα από όλα αυτά, πια».
