Πόσες φορές σε είδαμε, πόσες φορές σε ξεχωρίσαμε. Πάντα είσαι το ίδιο και πάντα αλλιώτικος. Λογής λογής αισθήματα νιώθει κανείς μέσα του που δεν μπορούν να ειπωθούν. Μα εσύ κοιτάζεις πάντα βουβός και απαθής. Τα μάτια σου είναι ανοιχτά, χωρίς να κοιτάζουνε. Ωστόσο, πόσα μυστήρια κρύβει αυτό το πρόσωπό σου, που φανερώνεται κάθε τόσο αλλιώτικο.
Στέκεις εκεί στα βορειανατολικά του κάμπου της Θεσσαλίας, είσαι χώρια από τον Όλυμπο και χώρια από το Πήλιο. Στέκεις στο κέντρο και καμαρώνεις Κίσσαβέ μας. Έχεις την πλάτη σου στον ήλιο και το κορμί σου προικισμένο με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.
Πολλές φορές ανεβήκαμε στην κορυφή του και πολλές φορές περπατήσαμε στα ανηφορικά μονοπάτια του. Η πρόσφατη πορεία μας μέσα στο καταχείμωνο με την ηλιόλουστη ημέρα και το υπερβολικό χιόνι ήταν η πιο συνηθισμένη και πολυπερπατημένη διαδρομή του Κισσάβου. Πρόκειται για το εθνικό μονοπάτι Ο2, που περνά από το χωριό Σπηλιά ερχόμενο από τον Όλυμπο και καταλήγει στο Πήλιο, ενώνοντας τρία βουνά από τα ομορφότερα της χώρας μας.
Έτσι, η αρχή της πορείας μας είναι από το χωριό Σπηλιά, που βρίσκεται σε υψόμετρο 850 μ. δυτικά του Κισσάβου. Από την πλατεία του χωριού αριστερά και βόρεια υπάρχει δρόμος που φεύγει έξω από το χωριό προς Καρίτσα-Αμπελάκια και καταφύγιο Κισσάβου.
Ακολουθούμε για λίγο τον ασφάλτινο δρόμο και μετά από μια καμπύλη του δρόμου ξεκινά το μονοπάτι περνώντας από το προστατευόμενο δάσος Πουρναριάς, από τα μοναδικά στην Ευρώπη. Σύντομα βγαίνουμε από το δάσος σε δασικό δρόμο και ακολουθούμε για λίγο αριστερά και αμέσως δεξιά που ανηφορίζει με χαμηλή βλάστηση πάνω σε ράχη. Το μονοπάτι τώρα χάνεται από το παχύ στρώμα χιονιού. Η πορεία μας είναι ανατολικά και η αραιή χαμηλή βλάστηση μας βοηθάει να επιλέγουμε την καλύτερη διαδρομή προς τα ανηφορικά σημεία που ελίσσεται ο φιδωτός ασφάλτινος δρόμος, που φτάνει ως το καταφύγιο.
Το παχύ στρώμα χιονιού καθυστερεί τα βήματά μας, που χρειάστηκε ως το καταφύγιο που είναι χτισμένο στα 1600 μ., να φτάσουμε σε 2,5 ώρες. Μια σύντομη στάση εκεί και ένα καλωσόρισμα από τους φίλους του ΕΟΣ Λάρισας, που αυτή τη μέρα έκοβαν την πρωτοχρονιάτικη πίτα, καθώς επίσης και από την Ομάδα Διάσωσης, που πραγματοποιούσαν την άσκηση διάσωσης αγνοουμένου.
Η συνέχεια της πορείας μας τώρα στην αλπική παγωμένη πλαγιά δυσκολεύει τα βήματά μας. Η επιμονή μας φτάνει σε μεγάλο βαθμό έως ότου βγήκαμε στη ράχη. Ο δυνατός και παγωμένος αέρας θερίζει τα πρόσωπά μας. Το παγωμένο χιόνι της ράχης και οι Ανατολικές και Βορινές κάθετες πλαγιές δεν δέχονται αστεία. Τα κραμπόν σύντομα δένονται στα άρβυλά μας και σαν καβαλάρηδες περπατάμε στη ράχη, που κατευθύνεται τώρα δυτικά στην κορυφή του Κισσάβου στα 1978 μ. Τριγωνομετρικό και το καμπαναριό χωμένα μέσα στο χιόνι και το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, ξεχασμένο κάτω από μεγάλο στρώμα χιονιού.
Η σύντομη ξεκούραση και η γρήγορη ξενάγηση του μακρινού ορίζοντα μας κάνει να σκεφτούμε την επιστροφή επιλέγοντας την ίδια και σίγουρη διαδρομή ως το χωριό Σπηλιά.
Χρήστος Ευσταθίου
