Η φωτογράφηση εξωτερικών χώρων και τοπίων στα τέλη του προ-προηγούμενου και στις αρχές του προηγούμενου αιώνα δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση. Αφενός προϋπόθετε πανάκριβο για την εποχή εξοπλισμό, απολύτως καλές καιρικές συνθήκες και βέβαια τεχνικές που για πρώτη φορά δοκιμάζονταν από φωτογράφους χωρίς προηγούμενη σχετική εμπειρία. Και πάλι όμως το αποτέλεσμα της κάθε φωτογράφησης ήταν επισφαλές, καθώς πολλές φωτογραφικές πλάκες καταστρέφονταν στις μετακινήσεις που επίσης εκείνες τις εποχές ήταν χρονοβόρες.
Γι’ αυτό πολλοί φωτογράφοι ή εκδότες καρτ ποστάλ αντί να προχωρήσουν σε μια νέα φωτογράφηση τοπίου “δανείζονταν” προηγούμενα κλισέ και με διαφορετική επεξεργασία ή επιχρωματισμό τα προωθούσαν ως δική τους έκδοση.
Στην περίπτωση βέβαια του Κουρσούμ τζαμί και της λίθινης γέφυρας του Αγίου Κωνσταντίνου Τρικάλων που είδαμε και στην προηγούμενη φωτογκραβούρα, ο φωτογράφος (που κατά πάσα βεβαιότητα ήταν ο Βολιώτης Στέφανος Στουρνάρας) δεν απαιτήθηκε “δάνειο” από άλλον φωτογράφο.
Την κυκλοφόρησε και στην δική του σειρά επιχρωματισμένων καρτ ποστάλ που στις αρχές του 20ου αιώνα είχαν μεγάλη κυκλοφορία και απήχηση. Με διαφορετικούς μάλιστα χρωματισμούς η ίδια καρτ ποστάλ έτυχε (όπως και όλες της σειράς) επανειλημμένων επανεκδόσεων.
