Για να εξηγούμαστε. Ο τίτλος του ρεπορτάζ δεν είναι παραπλανητικός.
Τα πράγματα είναι απλά. Στην αίθουσα εκδηλώσεων του Μουσείου Τσιτσάνη, συντελέστηκαν δυο βιασμοί την Τετάρτη 28 Νοεμβρίου, στην θεατρική παράσταση «Κόκκινη Μνήμη» που οργάνωσε το Κέντρο Συμβουλευτικής του Δήμου Τρικκαίων στο πλαίσιο των εκδηλώσεων της Παγκόσμιας Ημέρας για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών.
Ο πρώτος είναι εκείνος με θύτη το τρικαλινό κοινό και θύμα την ηθοποιό Πωλίνα Γκιωνάκη και τελικά τον σεβασμό στο Θέατρο και ο δεύτερος είναι εκείνος με θύτη το Δ.Σ του Μουσείου Τσιτσάνη και θύματα, αφενός τους ίδιους του πολίτες της πόλης των Τρικάλων, αφετέρου, όλων όσων έχουν φιλοξενηθεί εδώ και ένα χρόνο από τότε που άνοιξε το Μουσείο, στην αδιαμόρφωτη ακόμη αίθουσα εκδηλώσεων, η οποία δεν έχει καν έξοδο κινδύνου(!) όπως η ίδια η αντιπρόεδρος του Δ.Σ του Μουσείου, κ. Βασιλένα Μητσιάδη δήλωσε αποκλειστικά πριν λίγο στο trikalanews.gr .
- Οι αποκλειστικές δηλώσεις των καλλιτεχνών στο trikalanews.gr και η ακαταλληλότητα της αίθουσας ως θεατρικού χώρου
Μετά το τέλος της παράστασης «Κόκκινη Μνήμη», το trikalanews.gr συνομίλησε με τους συντελεστές της. Την ηθοποιό κ. Πωλίνα Γκιωνάκη – η οποία έγραψε το έργο μετά από την βιωματική της εμπειρία ως κακοποιημένη γυναίκα και τον σκηνοθέτη της παράστασης κ. Γιάννη Βαμβακά.
Ήταν τότε που και οι δυο τους, δήλωσαν, αποκλειστικά στο trikalanews.gr ότι ενοχλήθηκαν σφόδρα από την ασεβή και αγενή συμπεριφορά του Τρικαλινού κοινού, κατά την διάρκεια της παράστασης και ο σκηνοθέτης, επισήμανε την ακαταλληλότητα της αίθουσας του Μουσείου Τσιτσάνη ως θεατρικού χώρου: «Δεν είναι θεατρικός ο χώρος. Τις κολώνες μπορείς να τις παραβλέψεις. Τα ξύλινα πατώματα όμως που κάνουν θόρυβο και τον κόσμο που πηγαινοέρχονταν κατά την διάρκεια της παράστασης, δεν μπορείς να τα παραβλέψεις».
Σχετικά με την ασεβή συμπεριφορά του κοινού προς την ηθοποιό και την παράσταση, ο κ. Γ. Βαμβακάς, τόνισε: «Ο κόσμος δεν φάνηκε να είναι πειθαρχημένος στο θέατρο. Τους είπαμε να κλείσουν τα κινητά και τα άφησαν ανοιχτά. Πήγαμε στην Μυτιλήνη, σε κανονικό θέατρο, μέσα ήταν 400 άτομα και δεν ακούστηκε κιχ, σε ολόκληρη την παράσταση. Ούτε να χτυπούν κινητά, ούτε να μπαινοβγαίνουν στην αίθουσα. Δεν ξέρω γιατί συνέβησαν όλα αυτά στα Τρίκαλα».
Από την μεριά της η ηθοποιός Πωλίνα Γκιωνάκη, δήλωσε αποκλειστικά στο trikalanews.gr «Αυτό με τα κινητά τηλέφωνα ήταν κάτι φοβερό. Μια κυρία στη δεύτερη σειρά, χτύπησε το κινητό της δέκα φορές. Δεν φταίνε οι άνθρωποι. Δεν έχουν θεατρική παιδεία, δεν πάνε τα παιδιά τους από μικρά στο θέατρο. Ήταν ένα παιδάκι που έτρωγε γλειφιτζούρι και έκανε φασαρία και η μαμά του δεν του έλεγε τίποτα που ήταν δίπλα».
«Στο θέατρο δεν τρως και δεν πίνεις, δεν είναι πανί σινεμά το θέατρο» συμπλήρωσε ο κ. Γιάννης Βαμβακάς , με την κ. Πωλίνα Γκιωνάκη, να βάζει με δυο λέξεις, τα πράγματα στην σωστή τους διάσταση, λέγοντας το αυτονόητο… «Στο θέατρο υπάρχει ηθοποιός που παίζει ζωντανά στη σκηνή και καταθέτει την ψυχή του»!
- Βασιλένα Μητσιάδη: «Δεν υπάρχει έξοδος κινδύνου στην αίθουσα εκδηλώσεων του Μουσείου Τσιτσάνη»
Ο νόμος είναι ένας. Όταν δεν πιστεύεις κάτι, δεν μπορείς και να το υπερασπιστείς. Ακόμα και αν θελήσεις να προλογίσεις μια θεατρική παράσταση… που συνήθως δεν προλογίζονται, κυρίως από πολιτικά πρόσωπα. Κάτι που έκανε η αντιπρόεδρος του Δ.Σ του Μουσείου Τσιτσάνη, κ. Βασιλένα Μητσιάδη, υπογραμμίζοντας ότι με την παράσταση «Κόκκινη Μνήμη», ο Δήμος Τρικκαίων, ήθελε να φτάσει το μήνυμα «Όχι στη Βία των Γυναικών» προς όλες τις γυναίκες και τους άντρες στα Τρίκαλα.
Την επιτυχή έκβαση της παράστασης, πάντως, δεν υπερασπίστηκαν πρώτα απ΄όλα τα μέλη του Δ.Σ του Μουσείου Τσιτσάνη, καθώς – σύμφωνα με όλα όσα αποκλειστικά δήλωσε πριν από λίγο στο trikalanews.gr η αντιπρόεδρος του Δ.Σ του Μουσείου κ.Βασιλένα Μητσιάδη, σε σχετική ερώτηση για την καταλληλότητα ή όχι της αίθουσας – η αίθουσα δεν είναι ολοκληρωμένη, δεν έχει προδιαγραφές θεατρικού χώρου και δεν έχει καν έξοδο κινδύνου! Παρόλα αυτά, το Δ.Σ του Μουσείου, επιτρέπει να γίνονται για περισσότερο από ένα χρόνο από τότε που άνοιξε τις πύλες του το Κέντρο Έρευνας – Μουσείο Βασίλη Τσιτσάνη, εκδηλώσεις που φιλοξενούν πολύ κόσμο, όπως θεατρικές παραστάσεις , παρουσιάσεις βιβλίων και εκθέσεις.
«Δεν έχουν ολοκληρωθεί ούτως ή άλλως οι εργασίες. Μέχρι να γίνουν τα εγκαίνια θα έχουμε και άλλες εργασίες. Και εμείς θεωρούμε ότι δεν μπορεί να φιλοξενεί πολύ κόσμο. Πρέπει να μεγαλώσει και η πόρτα, να έχει τις διαστάσεις που χρειάζεται για να είναι έξοδος κινδύνου. Δεν έχουμε τελειώσει ακόμη. Έχουμε μελέτη έτοιμη που ίσως γίνει καθαίρεση των τεσσάρων κολώνων της αίθουσας καθώς έχει γίνει καινούργια θεμελίωση περιμετρικά του κτιρίου και δεν κρίνονται απαραίτητες.
Ο χώρος είναι λίγο περίεργος, γιατί θέλουμε να έχουμε ένα χώρο που μπορεί να αλλάζει μορφή, να μπορεί να φιλοξενήσει από μια έκθεση φωτογραφίας, μέχρι μια μικρή θεατρική παράσταση», είπε χαρακτηριστικά μεταξύ άλλων, στο .η κ. Βασιλένα Μητσιάδη.
Τα εύλογα ερωτήματα που προκύπτουν είναι τρία:
α) Πως γίνεται να λειτουργεί εδώ και ένα χρόνο η αίθουσα στην έξυπνη πόλη των Τρικάλων, χωρίς να τηρεί ούτε καν τις προδιαγραφές ασφαλείας;
β) Πρέπει πρώτα να γίνει το κακό για να φτιαχτεί έξοδος κινδύνου;
γ) Μήπως το κοινό, αφουγκράστηκε την προχειρότητα της αίθουσας και λειτούργησε με ασέβεια; Αν βρίσκονταν πραγματικά σε μια αίθουσα Τέχνης και όχι σε ένα «λίγο από όλα» μήπως θα λειτουργούσε διαφορετικά;
- Και το Κέντρο Συμβουλευτικής στάθηκε ανίκανο να υπερασπιστεί την Τέχνη που χρησιμοποίησε ως μέσο για να στείλει τα μηνύματά του
Την επιτυχία της παράστασης δεν υπερασπίστηκε ούτε το Κέντρο Συμβουλευτικής Γυναικών του Δήμου Τρικκαίων, που φέτος αποφάσισε πρώτη φορά να βάλει την Τέχνη, συνεργό στην διαφώτιση των γυναικών σε θέματα βίας.
Γιατί, αν την υπερασπίζονταν κι αν πραγματικά αξιολογούσε την μεγάλη δύναμη που έχει η Τέχνη στον άνθρωπο, τότε, οι υπεύθυνες του Κέντρου Συμβουλευτικής θα έκαναν τα πάντα για να σταματήσουν τις ασεβείς συμπεριφορές του κοινού κατά την διάρκεια της παράστασης. Αλλά και γιατί δεν προσπάθησαν η παράσταση να παιχτεί σε χώρο που να έχει τις καλύτερες θεατρικές προδιαγραφές.
Ερωτούμε, απλά: Κανένας δεν σκέφτηκε, ότι μια τέτοια ιδιαίτερη παράσταση, ήθελε την ησυχία της, ήθελε τον χώρο της για να μπορέσει να φτάσει το μήνυμα στο ευρύ κοινό και μια τέτοια αίθουσα που θα μπορούσε να προσφέρει όλα αυτά, ήταν η αίθουσα του Δημοτικού Κινηματογράφου, στο εκεί στημένο θεατράκι; ‘Η μήπως, το όνομα: Μουσείο Τσιτσάνη, φαντάζει και πουλάει, καλύτερα;
Η έξυπνη πόλη, για την οποία μιλούν τα αθηναϊκά ΜΜΕ και έχει γράψει ακόμη και ο Gυardian, αποδεικνύει για ακόμη μια φορά την προχειρότητα σε όλο της το Μεγαλείο!
