Θυμάστε την υπόθεση του αυτόχειρα φαρμακοποιού που αυτοπυροβολήθηκε στην πλατεία Συντάγματος. Ηταν το 2012, πρωθυπουργός ήταν ο Λουκάς Παπαδήμος και τον στήριζε μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία που την αποτελούσαν το ΠΑΣΟΚ, η Ν.Δ. και ο ΛΑΟΣ. Είχε ήδη υπογραφεί το δεύτερο μνημόνιο και προετοιμάζονταν οι εκλογές, αφού η κυβέρνηση Παπαδήμου ήταν «ειδικού σκοπού». Το ρεύμα του αντιμνημονιακού μετώπου φούσκωνε και η αυτοκτονία του φαρμακοποιού έγινε ένα από τα εμβλήματα του αγώνα για την «αξιοπρέπεια» –αν σας λέει κάτι η λέξη σήμερα. Στο σημείωμα που είχε αφήσει, αποκαλούσε την κυβέρνηση «κυβέρνηση Τσολάκογλου» και εξηγούσε ότι οδηγήθηκε στο απονενοημένο διάβημα για να μην αναγκαστεί να ψάχνει στα σκουπίδια για να βρει να φάει. Είχαν μειώσει τη σύνταξή του που την πλήρωνε μια ζωή και δεν είχε τη δύναμη να πάρει τα όπλα. Ηλπιζε όμως ότι θα το κάνουν κάποια στιγμή οι νέοι. Οι νέοι δεν πήραν τα όπλα, όμως μερικά χρόνια αργότερα όταν Εκείνη εξελέγη πρόεδρος της Βουλής κατέθεσε στεφάνι στο σημείο. Οποιος τολμούσε τότε να ψελλίσει πως η μείωση της σύνταξης δεν είναι ικανός λόγος για να αυτοκτονήσει κάποιος, αν δεν συντρέχουν και άλλοι ψυχολογικοί παράγοντες, εννοείται χαρακτηριζόταν αντιδραστικός.
Λεπτομέρεια της οποίας τη σημασία χρειάστηκε να περάσουν έξι χρόνια για να τη συλλάβουμε. Ο αυτόχειρ φαρμακοποιός ήταν 77 ετών, είχε δηλαδή ξεπεράσει κατά 7 ολόκληρα χρόνια το όριο ζωής που έδωσε ο σημερινός πρωθυπουργός στους συνταξιούχους για να μπορέσουν να ξαλαφρώσουν τα ασφαλιστικά ταμεία από το βάρος τους. Θα μου πείτε, άλλη η Ελλάδα του 2012 και άλλη η Ελλάδα του 2018. Τότε τη χώρα την κυβερνούσε ένας τραπεζίτης ο οποίος είχε υπογράψει το δεύτερο μνημόνιο, ενώ τώρα την κυβερνάει ένας ηγέτης που έσκισε το δεύτερο μνημόνιο και υπέγραψε ένα τρίτο. Εχοντας δε απελευθερώσει τον λαό του από την μπότα του κατακτητή, δικαιούται να λέει ό,τι του κατέβει. Διότι είναι μάλλον βέβαιο ότι αυτό με το προσδόκιμο στα εβδομήντα κάπου θα το άκουσε και το πέταξε ως πολιτικό νεωτερισμό. Με την κατάσταση δε του συστήματος υγείας, το προσδόκιμο μπορεί να κατεβεί ακόμη χαμηλότερα και τότε όντως δεν θα χρειαστεί να μειωθούν οι συντάξεις.
Από την υποκρισία έως τον κυνισμό ο δρόμος δεν είναι μακρύς. Είναι ο δρόμος που ακολούθησε η Αριστερά μέσα σε αυτά τα δέκα χρόνια που μας χωρίζουν από την ομολογία της κατάρρευσης έως την αποδρομή της πολιτικής της κυριαρχίας. Το επόμενο βήμα: για να μη μειώσουν τη σύνταξη κάποιου πενηνταπεντάρη δικού τους να ορίσουν ένα έπαθλο «Ιδανικού αυτόχειρα στα εβδομήντα του» και να διορίζουν τους συγγενείς του στο Δημόσιο.
