Αυγουστιάτικο βράδυ Σαββάτου η πόλη άδεια. Όλοι έχουν εξαφανιστεί βρίσκοντας διέξοδο στις κοντινές παραλίες ή σε κάποιο ορεινό χωριουδάκι.
Αυτό το ΣΚ επέλεξες να μείνεις στο σπίτι για να τακτοποιήσεις κάποιες εκκρεμότητες. Η μέρα σου κύλησε χωρίς πρόβλημα. Η νύχτα όμως είναι εκείνη που ανοίγει νταραβέρι με τη μοναξιά.
Βαθύ σκοτάδι σκέπασε τα πάντα και μια ησυχία σκεπάζει και την ψυχή σου! Κάπου σου αρέσει αυτή η ηρεμία, την αναζητάς μετά την ένταση της βδομάδας που πέρασε… αλλά δεν την αντέχεις πολύ.
Σκέψεις βασανίζουν το μυαλό σου και γίνεσαι θεατής της ζωής που κυλάει τόσο γρήγορα πλέον λες και βιάζεται να φθάσει σε ένα ραντεβού που έχει αργήσει! Είναι γλυκιά η μοναξιά στην αρχή μετά όμως που θες να την διώξεις και αυτή κάθεται γαντζωμένη πάνω σου τι γίνεται; Πώς θα καταφέρεις να απαγκιστρωθείς από τα δίχτυα της;
Ένα βότσαλο είναι η ζωή μας όλη… Ένα βότσαλο στα γυμνά πόδια μας και στην προσπάθεια μας να χαζέψουμε τη θέα ενός ηλιοβασιλέματος στεκόμαστε δίπλα του. Πολλές φορές το πατάμε κιόλας! Σπάνια όμως το παραμερίζουμε. Λίγοι είναι εκείνοι που κλωτσάνε αυτό το βότσαλο της ζωής, γιατί φοβούνται.
Ο φόβος είναι ένα συναίσθημα που συνθλίβει τη χαρά. Από την αίσθηση του φόβου πόσα πράγματα έχουμε χάσει στη ζωή μας. Πόσα δεν έχουμε χαρεί; Και πόσα αλήθεια αφήσαμε στη μέση;
Όλη η ζωή ένα βοτσαλάκι που είναι δίπλα μας, το αγγίζουμε, ξέρουμε ότι υπάρχει αλλά ποτέ δεν το μετακινούμε. Αγέρωχα στεκόμαστε εκεί δίπλα του και αφήνουμε το χρόνο να περνάει. Η θάλασσα είναι τόσο μεγάλη και γεμάτη από βότσαλα τι νόημα θα έχει να παραμερίσουμε το ένα αυτό μικρό βοτσαλάκι; Τι θα αλλάξει;
Καταιγίδα έρχεται… ο αέρας δυνατά φυσάει… Έρχεται μπόρα σκέφτεσαι! Αποφασίζεις να φύγεις για να προλάβεις. Και πάνω στην ανησυχία σου αυτή δίνεις μια με το πόδι σου στο βότσαλο και αυτό πετάγεται στη θάλασσα. Ένα μπλούμ ταράζει στιγμαία τα λιμνάζοντα νερά και ομόκεντροι κύκλοι εμφανίζονται που χάνονται και αυτοί με τη σειρά τους στην απεραντοσύνη της πλατιάς θάλασσας.
Θάλασσα πλατιά! Σε αγαπώ γιατί μου μοιάζεις! Στίχοι ενός τραγουδιού που ακούγονται από κάπου μακριά και σε κάνουν να δακρύσεις.
Έχει αρχίσει όμως ήδη να βρέχει και δε φαίνονται τα δάκρυα σου. Κανένας δε θα καταλάβει τι νιώθεις τώρα. Τα δάκρυα σου έγιναν πλέον ένα με τις στάλες της βροχής και δεν ξεχωρίζουν. Το δε βότσαλο που φοβόσουν τόση ώρα να ρίξεις στη θάλασσα μη χαθεί βρίσκεται ήδη στον πάτο του βυθού. Έχει χαθεί…
Πρέπει να φύγω λες και περπατάς αργά ξυπόλητη στην άκρη της θάλασσας. Τα βότσαλα σε ενοχλούν, αλλά δε βάζεις τα πέδιλα. Θέλεις να νιώθεις την ύπαρξή τους πριν χαθούν και αυτά. Ο αέρας φέρνει τα βρεγμένα μαλλιά μπροστά στο πρόσωπό σου και κάνοντας την αυθόρμητη κίνηση να τα τραβήξεις πίσω διαπιστώνεις ότι άρχισε να νυχτώνει.
Δεν ξέρεις τι να πρωτοφοβηθείς τώρα πλέον τη βροχή; Όχι γιατί ο βρεγμένος δε φοβάται τη βροχή. Το σκοτάδι ίσως; Όχι ούτε αυτό γιατί όπου υπάρχει σκοτάδι υπάρχει και φως. Την ίδια τη ζωή μήπως;
Όχι βέβαια σίγουρα ούτε αυτή. Η ζωή είναι ένα βότσαλο στα πόδια μας Ας παίξουμε μαζί του πριν μας πιάσει βροχή, πριν έρθει η νύχτα.
Η ζωή δεν περιμένει… η στιγμή προσπερνά και χάνεται.
Ζήσε την κάθε σου στιγμή σα να είναι η τελευταία!
Ιωάννα Χαρμπέα
Κοινωνιολόγος- Συγγραφέας
