Υπάρχουν κάποιες στιγμές στην Ιστορία που χαράσσονται βαθιά στη συλλογική μνήμη ενός λαού. Στιγμές που δεν αφορούν απλώς πολιτικές αποφάσεις, αλλά την παραβίαση των πιο ιερών αξιών. Στην Ελλάδα, μια τέτοια αξία είναι η μάνα.
Ο Έλληνας μπορεί να ανεχτεί πολλά. Μπορεί να τον φορολογούν μέχρι εξαντλήσεως, μπορεί να πληρώνει αδιάμαρτυρα τις επιλογές των κυβερνώντων, μπορεί να μένει σιωπηλός όταν του κόβουν μισθούς και συντάξεις. Όμως, όταν τα βάζουν με τη μάνα, τότε όλα αλλάζουν.
Η λάθος κίνηση μιας αλαζονικής εξουσίας
Η κυβέρνηση, στην αλαζονεία της, έπαιξε ένα παιχνίδι εξουσίας που δεν έλαβε υπόψη της τα ιερά και τα όσια. Στη συγκάλυψη της τραγωδίας των Τεμπών, στον χλευασμό της δικαιολογημένης οργής των οικογενειών των θυμάτων, στην προσπάθεια να παρουσιάσει ως «ταραχοποιούς» όσους ζητούν δικαιοσύνη, ξεπέρασε τη γραμμή που κανένας δεν μπορεί να ξεπεράσει ατιμώρητα.
Η επίθεση στις χαροκαμένες μάνες των Τεμπών, οι ειρωνείες, οι προσβολές, οι προκλητικές δηλώσεις, δεν ήταν απλά μια πολιτική αμετροέπεια. Ήταν μια ύβρις. Και η ύβρις πληρώνεται.
Το λάθος που ξύπνησε ακόμα και τους αδιάφορους
Για χρόνια, η εξουσία στηριζόταν στη λογική ότι «ο Έλληνας δεν ασχολείται με τίποτα, αρκεί να μην αγγίξεις την τσέπη του». Το «ας καεί η κατσίκα του γείτονα» ήταν η φιλοσοφία που κρατούσε το πλήθος σιωπηλό.
Όμως, αυτή τη φορά, δεν κάηκε η κατσίκα του γείτονα. Κάηκε η ψυχή του λαού.
Η viral εικόνα της νεαρής κοπέλας, με τα χέρια ψηλά μπροστά από την αύρα της αστυνομίας, δεν είναι απλώς μια στιγμή αντίστασης. Είναι η συμβολική απάντηση μιας ολόκληρης κοινωνίας που αρνείται να σκύψει το κεφάλι μπροστά στην αδικία.
Η Ελλάδα που δεν συγχωρεί
Αυτή η κυβέρνηση είχε τη βεβαιότητα ότι μπορούσε να κυβερνά με τη λήθη. Ότι μπορούσε να κάνει τους πολίτες να ξεχάσουν, όπως έγινε τόσες φορές στο παρελθόν. Όμως, όταν βλέπει κανείς μια μάνα να στέκεται μπροστά στις κάμερες και να κλαίει για το παιδί της, η λήθη γίνεται οργή.
Και η οργή αυτή δεν καταστέλλεται με νερό, ούτε με ξύλο, ούτε με απειλές.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι μέρες της αδιαφορίας έχουν τελειώσει. Τώρα, ακόμα και αυτοί που κάποτε έλεγαν «δεν με νοιάζει», βλέπουν, ακούνε και θυμούνται. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη ήττα μιας εξουσίας που βασίστηκε στη σιωπή.
Σ.Γ.
