Την Παρασκευή, οι πλατείες σε όλη την Ελλάδα θα γεμίσουν κόσμο. Συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για την τραγωδία των Τεμπών. Σημεία συνάντησης και μνήμης, χώροι όπου οι πολίτες θα ενώσουν τις φωνές και τα συναισθήματά τους.
Στα Τρίκαλα, φυσικά, υπάρχουν αρκετά μέρη για να συγκεντρωθεί ο κόσμος. Όμως, σε μια τόσο μαζική συμμετοχή όπως αυτή που αναμένεται, η Κεντρική Πλατεία –ο φυσικός χώρος για τέτοιες στιγμές– θα είχε την τιμητική της. Αντ’ αυτού, παραμένει ένα ατέλειωτο εργοτάξιο.
Κανείς δεν θυμάται πλέον πότε ξεκίνησε πραγματικά και –ακόμη πιο σημαντικό– πότε θα τελειώσει. Κάθε τόσο ακούγονται υποσχέσεις για «φανταστικό αποτέλεσμα», με την αισιοδοξία να περισσεύει και την πραγματικότητα να διαψεύδει. Η πλατεία, καρδιά της πόλης και σημείο αναφοράς, παραμένει σιωπηλή. Αντί για πολίτες, φιλοξενεί κορδέλες, …λινάτσες και άδειες υποσχέσεις.
Και όλα αυτά, την ώρα που η κοινωνία θέλει την …πλατεία της. Που οι πολίτες ψάχνουν έναν χώρο να σταθούν, να εκφραστούν, να θυμηθούν. Έναν χώρο που θα έπρεπε να έχουν. Αλλά φαίνεται πως αλλού είναι οι προτεραιότητες. Οι λόγοι των καθυστερήσεων είναι γνωστοί – ή τουλάχιστον έτσι λέγεται. Το αποτέλεσμα, όμως, είναι αυτό που βλέπει ο καθένας, μια πόλη χωρίς πλατεία.
Ίσως κάποια στιγμή όλα αυτά να δικαιολογηθούν. Ίσως το έργο, όταν τελειώσει, να ανταποκριθεί στις προσδοκίες. Μέχρι τότε, όμως, η εικόνα είναι αυτή που βλέπει ο καθένας, μια πόλη που, στην πιο κρίσιμη στιγμή, δεν έχει πλατεία να… κλάψει.
Και μην ξεχάσουμε την Πλατεία Κιτριλάκη, την άλλη πλατεία της μελέτης. Πριν αρχίσουν τα έργα, είχε γέφυρα. Μια γέφυρα που άντεξε δημάρχους και αντιδημάρχους στο βάθος των χρόνων από τότε που κατασκευάστηκε. Μετά από τόσα χρόνια, τελικά την… γκρέμισαν κι αυτή. Άλλο ένα έργο «ανάπλασης» που άφησε πίσω του περισσότερα ερωτήματα παρά απαντήσεις.
