Είναι προκλητικός ο τρόπος που η κυβέρνηση προσπαθεί να «βγει λάδι» απ' αυτά που συμβαίνουν στο χώρο του ποδοσφαίρου.
Το γνωστό μότο «βρήκαμε παθογένειες δεκαετιών που προσπαθούμε να τις διορθώσουμε» ή το περίφημο «ήρθε η ώρα να βάλουμε μια τάξη, χωρίς να υπολογίζουμε το πολιτικό κόστος», λέγονται από κυβερνητικά χείλη σε μια προσπάθεια να κρύψουν και τις δικές τους τεράστιες ευθύνες για όλα όσα έγιναν την Κυριακή το βράδυ ή πριν από μερικές βδομάδες ή κάποιους μήνες.
Ομως, το κυριότερο είναι ότι η κυβέρνηση επιχειρεί, με τα όσα λέει, να κρύψει την πραγματική αιτία για όλα όσα συμβαίνουν, που είναι η επιχειρηματική δράση στο χώρο του αθλητισμού και ιδιαίτερα στο χώρο του ποδοσφαίρου. Και πώς να μην θέλει να το κρύψει, αφού η ίδια είχε και έχει σηκώσει τη σημαία της «υγιούς επιχειρηματικότητας», που και στο χώρο του ποδοσφαίρου την προέβαλε σαν το φάρμακο που θα γιατρέψει τάχα αυτές τις «παθογένειες».
Μάλιστα, αυτό το έκανε την ίδια στιγμή που έπαιρνε πρωτοβουλίες και ψήφιζε νόμους για να συνοδεύσουν αυτήν την «υγιή επιχειρηματικότητα». Για παράδειγμα, ο νέος αθλητικός νόμος με την αυστηροποίηση των ποινών ή η καθιέρωση τακτικών δικαστών στα όργανα της αθλητικής δικαιοσύνης και άλλα τέτοια ήταν η απαραίτητη γαρνιτούρα για να παρουσιαστεί ένα αρρωστημένο και σάπιο περιβάλλον, αυτό του ποδοσφαίρου των επιχειρηματιών, ως η «Γη της Επαγγελίας» που φτιάχνει τάχα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Επειδή, όμως, όσα φτιασιδώματα και να κάνουν οι αστικές κυβερνήσεις, η βασική αιτία του προβλήματος παραμένει και είναι αυτή που τροφοδοτεί τέτοια φαινόμενα, πολύ φυσιολογικά, έρχεται κάποια στιγμή που όλες αυτές οι αερολογίες περί «εξυγίανσης» καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος.
Ένα από τα πολλά επιχειρήματα που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση για να συγκαλύψει τις πραγματικές αιτίες και τις ευθύνες της για την άθλια κατάσταση στο ποδόσφαιρο, είναι ότι πρέπει να παραδειγματιστούμε από την «εξυγίανση» σε άλλες χώρες, να αποκτήσει η λειτουργία των ομάδων και η οργάνωση του πρωταθλήματος «ευρωπαϊκά πρότυπα» και άλλα παρόμοια. Και εδώ όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Καταρχάς, σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο το ποδόσφαιρο αποτελεί πεδίο επιχειρηματικής δράσης, και μάλιστα με μεγέθη δυσθεώρητα σε σχέση με τα ελληνικά. Φαινόμενα βίας και στημένων αγώνων υπάρχουν και στις χώρες εκείνες που αποτελούν τη βιτρίνα του ποδοσφαίρου. Ακόμα και αν δεν τα βλέπει κανείς τόσο συχνά στο γήπεδο, όσο γίνονταν παλιότερα, υπάρχουν στις πλατείες, στις παμπ, στις γειτονιές.
Στην Ισπανία και στην Ιταλία, πρόσφατα, πριν μερικούς μήνες, σε συγκρούσεις οπαδών, ιδιωτικών στρατών επί της ουσίας, δολοφονήθηκαν άνθρωποι. Μεγάλες υποθέσεις ελέγχων για στημένα παιχνίδια υπάρχουν σε όλες τις χώρες. Υπάρχουν τα σκάνδαλα «Ταπί» στη Γαλλία, «Καλτσιόπολις» στην Ιταλία, αντίστοιχες περιπτώσεις στην Ισπανία. Όποιος, λοιπόν, ισχυρίζεται ότι είναι ειδυλλιακή η κατάσταση στις άλλες χώρες, δεν έχει παρά να ρίξει μια ματιά στις ειδήσεις που βγαίνουν για τα σκάνδαλα στην UEFA και τη FIFA…
Για να μην ξεχνιόμαστε πάντως, μιλάμε για βία και «στημένα» παιχνίδια στον αθλητισμό, που από τη φύση του θα έπρεπε να προάγει το ακριβώς αντίθετο: Την ευγενή άμιλλα, το συναγωνισμό. Όμως, αυτά τα φαινόμενα δημιουργούνται από τη στιγμή που ο αθλητισμός και ιδιαίτερα το ποδόσφαιρο, που αποτελεί και το πιο δημοφιλές άθλημα, γίνονται πεδίο δράσης και ανταγωνισμού επιχειρηματικών συμφερόντων.
Ας αναλογιστούμε: Πότε ξεκίνησαν ή πότε οξύνθηκαν φαινόμενα σαν αυτά που ζούμε τα τελευταία χρόνια; Όταν το ποδόσφαιρο άρχισε να μεταλλάσσεται σε επαγγελματικό, όταν άρχισε η είσοδος των μεγάλων επιχειρηματιών, όταν άρχισαν να «πέφτουν» τα χοντρά λεφτά από την UEFA, από τις διεθνείς διοργανώσεις, όταν μπήκε στη ζωή μας το στοίχημα. Όταν μεγάλοι επιχειρηματίες ήθελαν να φτιάξουν «στρατούς» για να εξυπηρετήσουν άλλα, πολύ πιο χοντρά συμφέροντα και μπίζνες, στο πλαίσιο και των μεταξύ τους ανταγωνισμών και αντιθέσεων.
Σήμερα η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο και η συντριπτική πλειοψηφία των φιλάθλων γυρίζει την πλάτη της με αηδία σε όλα αυτά τα φαινόμενα.
Απέναντι σε όλα αυτά η λύση μπορεί να έρθει μόνο: Με την κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης στον αθλητισμό. Με την κατάργηση του λεγόμενου «επαγγελματικού» αθλητισμού, των ΠΑΕ και ΚΑΕ, που βασίζεται στις επιχειρηματικές δράσεις; Να αποσυρθούν όλες οι ελληνικές ομάδες από το στοίχημα.
Αυτά είναι μόνο ορισμένα που όμως πατάνε στην ουσία του προβλήματος. Και αυτό που πρέπει να γίνει είναι η ύπαρξη ενός κινήματος από τους ανθρώπους του αθλητισμού, την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, κόντρα στην εμπορευματοποίηση, με γραμμή ρήξης με τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Που θα διεκδικεί το καθολικό δικαίωμα του λαού στη Φυσική Αγωγή και τον Αθλητισμό, με προοπτική για γενικότερες αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας και της οικονομίας, όπου και ο Αθλητισμός, οργανωμένος σε κεντρική βάση και σχεδιασμένος, θα εξυπηρετεί τις όλο και αυξανόμενες λαϊκές ανάγκες.
Γιώργος Καΐκης ,
Μέλος της Επιτροπής Περιοχής Θεσσαλίας του ΚΚΕ
Καθηγητής Φυσικής Αγωγής
Δημοτικός Σύμβουλος Τρικκαίων
