Ναι φίλε μου, αποχαιρέτα την.
Γιατί η σημερινή Ελλάδα που βιώνεις δεν έχει σχέση με την Ελλάδα που ήξερες. Περπατά σκυφτή σαν το υπερφορτωμένο μουλάρι με βήματα αργά χωρίς να έχει τη διάθεση να σηκώσει το κεφάλι για να δει τον τερματισμό. Δεν έχει σημασία αν πιστεύει ή όχι αν υπάρχει τερματισμός, ποιος το έβαλε σε αυτό το μονοπάτι αλλά και ούτε ποιος του έταξε συντομότερο δρόμο και τον έκανε μακρύτερο.
Σημασία έχει ότι έχασε τη πίστη και μαζί με αυτή τη ψυχή του. Γιατί οι ψυχές είναι φορτωμένες από εκείνα που έχασαν, που δε μπορούν να κερδίσουν πλέον αλλά και από εκείνα που πρέπει να δώσουν για να βοηθήσουν.
Γιατί αυτή η χώρα και οι άνθρωποι της έχουν μάθει να βοηθούν. Από το μικρότερο έως το μεγαλύτερο.
Ίσως να φταίμε όμως και εμείς. Ίσως γαλουχηθήκαμε με ένα πρόσκαιρο τρόπο σκέψης. Ίσως πάλι να βλέπουμε ότι δεν υπάρχει διέξοδο και συνωστιζόμαστε στο κατάστρωμα για να πάρουμε θέση στην έξοδο του καραβιού.
Αυτές τις ημέρες της μεγάλης φυγής δεν είναι μόνο οι επιστήμονες που φεύγουν. Δεν είναι μόνο η νεολαία της χώρας που κουνάει μαντήλι. Δεν είναι μόνο οι επιχειρήσεις που μεταναστεύουν για να γλιτώσουν από τη φορολογική λαίλαπα φορτωμένες με θέσεις εργασίας. Μέχρι και οι ψαράδες έχουν βάλει το κεφάλι τους στη λαιμητόμο. Καταστρέφουν τις βάρκες τους και επιστρέφουν τις άδειες τους έναντι επιχορήγησης που λαμβάνουν από την Ευρωπαϊκή Ένωση γιατί η ιστορία κύκλους κάνει και μας θυμίζει την αγρανάπαυση των χωραφιών και την καταστροφή της γεωργίας.
Ναι φίλε μου. Η χώρα μας τείνει να γίνει μια χώρα επισκεπτών. Μια χώρα όπου όλοι θέλουν να έρθουν αλλά κανείς να μείνει. Μέχρι και οι μετανάστες που βίωσαν τη φρίκη του πολέμου θέλουν να φύγουν ακολουθώντας τους οικονομικούς μετανάστες άλλων χωρών που αφού βίωσαν το δικό μας κατήφορο επέστρεψαν στις πατρίδες τους.
Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά αναρωτιέσαι ;
Συμβαίνουν γιατί :
- Δεν καταλάβαμε ότι ο εχθρός είναι η εθνική ομοψυχία που χάσαμε
- Ψάχνουμε να βρούμε τον νικητή για να τον ακολουθήσουμε αντί να σκεφτούμε ποιος είναι ο αγώνας
- Όταν κάποιος μας δίνει κάτι μας το δίνει γιατί κάτι θέλει να μας πάρει
- Αν κάποιος ξένος δίνει περισσότερα για κάτι δικό μας φταίμε εμείς που δεν εκτιμήσαμε σωστά αυτό που είχαμε
- Ο γείτονας πρέπει να έχει κατσίκα για να μας δώσει από το γάλα του
- Την ελπίδα περιμένουμε να μας τη φέρει κάποιος άλλος χωρίς να κάνουμε κάτι εμείς
- Αποδεχθήκαμε τα συσσίτια, τους εράνους για να αντιμετωπιστεί κάποιο ιατρικό πρόβλημα αλλά και τις κατασχέσεις ως μια πένθιμη κανονικότητα.
- Θέλουμε να αλλάξουν τα πράγματα χωρίς να θέλουμε να αλλάξουμε εμείς.
- Είμαστε τόσο βαθιά συντηρητική κοινωνία που ο σαραντάρης είναι πιτσιρικάς και ο λόγος ενός μη επώνυμου δεν είναι άξιος προσοχής.
- Σίγουρα ξέρουμε κάποιον που έπαιρνε παράνομα επίδομα ή σύνταξη που δε δικαιούται αλλά δεν μας ένοιαζε γιατί τα έδινε το κράτος χωρίς να αναλογιστούμε ποιος είναι το κράτος.
Ναι φίλε μου η Ελλάδα που ήξερες έχει φύγει. Αυτή τη στιγμή σφυρίζει το τρένο για τη δημιουργία νέας. Είναι στο χέρι σου να θέλεις να επιβιβαστείς. Είναι στο χέρι σου πάλι να θέλεις να μείνεις στη στάση και να βλέπεις να τρένα να περνούν.
Πρέπει να προσπαθήσουμε όλοι όμως. Από τον μεγαλύτερο σε ηλικία που πρέπει να δεχθεί ότι ο πιτσιρικάς μεγάλωσε δίδοντας του τη σκυτάλη της απόφασης ως το πιτσιρικά που πρέπει να κόψει τον ομφάλιο λώρο με αυτό που το κρατά εγκλωβισμένο. Να αφήσει πίσω το παλιό (οικογενειακή πολυκατοικία, διορισμός, μερσέντα, εξοχικό, σκάφος, μπουζούκι, κουστούμι φιρμάτο) τραβώντας προς το μέλλον χωρίς αποσκευές αλλά με μεγάλες προσδοκίες. Να καθορίσει τη μοίρα μόνος του.
Να τολμήσει να μπει στο χώρο της επιχειρηματικότητας. Να τολμήσει να μπει στο χώρο της παραγωγής. Να αποβάλλει τους όρους «χαμένη γενιά» και «γενιά της μισής ζωής» και να τους μετατρέψει σε «γενιά της δημιουργίας» και «γενιά της ελπίδας» δικαιολογώντας αυτό που λέμε ότι είμαστε ευλογημένη χώρα. Να πιάσει από τα μαλλιά των όρο παραγωγική ανασυγκρότηση και να τον κάνει οδηγό ζωής. Να καταλάβει ότι όταν υπερασπίζεται το οχυρό των ηττημένων δεν έχει ελπίδα αλλά πρέπει να τολμήσει έξοδο. Μη φοβηθεί ούτε τους Λαιστρυγόνες ούτε τους Κύκλωπες.
Δεν μας χρειάζεται μια επιστροφή στο παρελθόν. Θέλουμε , μπορούμε και μας αξίζει ένα καλύτερο μέλλον σεβόμενοι τον εαυτό μας δημιουργώντας παράλληλα προϋποθέσεις επιβίωσης και δημιουργίας.
