Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά, ο Κωνσταντίνος Παπαευθυμίου κέρδισε τις εκλογές στο Επιμελητήριο Τρικάλων. Νικητής! Το όνομα του θα φιγουράρει στην προεδρική καρέκλα. Όμως, κρατηθείτε, γιατί εδώ έρχεται η ανατροπή, την πλειοψηφία των εδρών την έχει ο Γιαγιάκος. Αποτέλεσμα; Ένας πρόεδρος που δεν μπορεί να «πετάξει» όπως θέλει.
Σαν τον αετό χωρίς φτερά, ο κ. Παπαευθυμίου έχει την προεδρία αλλά όχι την ευχέρεια να εφαρμόσει τις αποφάσεις του απρόσκοπτα. Από την άλλη, ο Γιαγιάκος, με την πλειοψηφία των 11 εδρών, δεν είναι σε θέση να ελέγξει πλήρως τη διοίκηση. Ένα θεσμικό «μπρα ντε φερ» που ήδη μυρίζει… παρατεταμένη ένταση και κρυφές συμμαχίες.
Με την επανακαταμέτρηση να δίνει οριακό προβάδισμα +7 ψήφων στον Παπαευθυμίου, τα πράγματα παραμένουν θολά. Εδώ που φτάσαμε, δεν μιλάμε για διαφανείς διαδικασίες. Μιλάμε για σασπένς που θα ζήλευε ακόμη και ο καλύτερος σεναριογράφος θρίλερ.
Όμως, πέρα από την παρασκηνιακή ίντριγκα και τις δικαστικές περιπέτειες, υπάρχει ένας μεγαλύτερος προβληματισμός. Πώς θα πορευτεί το Επιμελητήριο την επόμενη περίοδο; Οι επαγγελματίες των Τρικάλων δεν έχουν την πολυτέλεια να βλέπουν τη διοίκηση του φορέα να είναι εγκλωβισμένη σε εσωτερικούς ανταγωνισμούς. Χρειάζονται συνεννόηση, συνεργασία και καθαρές αποφάσεις που θα στηρίξουν την επιχειρηματικότητα σε μια δύσκολη εποχή.
Αντί λοιπόν να αναρωτιόμαστε ποιος έχει τις περισσότερες έδρες ή ποιος κρατά τα ηνία, το ερώτημα που καίει είναι ένα, μπορούν αυτοί οι δύο συνδυασμοί να συνυπάρξουν για το καλό όλων; Ή θα συνεχίσουμε να βλέπουμε έναν αετό να πετάει με ένα μόνο φτερό, καταδικασμένο να μένει στο έδαφος;
Η απάντηση σε αυτό το γρίφο απαιτεί δυνατούς λύτες. Γιατί το παιχνίδι της εξουσίας μπορεί να είναι απολαυστικό για τους πρωταγωνιστές του, αλλά για τους θεατές – δηλαδή τους επαγγελματίες – σημασία έχει να υπάρξουν αποτελέσματα. Και αυτά δεν έρχονται με πλειοψηφίες ή ενστάσεις, αλλά με ουσιαστικές λύσεις που θα προκύψουν από διάθεση συνεργασίας.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι η επόμενη μέρα στο Επιμελητήριο Τρικάλων θα έχει ενδιαφέρον. Ελπίζουμε μόνο αυτό το ενδιαφέρον να μην εξαντληθεί σε θεαματικές κόντρες, αλλά να οδηγήσει σε μια ισορροπημένη διακυβέρνηση. Αν όχι, τότε η επιχειρηματική κοινότητα θα συνεχίσει να τραγουδάει το… «Είμαι αετός χωρίς φτερά».
