Από τις ιδρυτικές αρχές του μέχρι το σημερινό κάλεσμα για τη συγκρότηση ενός πανελλαδικού κινήματος αλλαγής και ανατροπής.
Τιμάμε την υπερεκατοντάχρονη Ιστορία του Κόμματός μας, γινόμαστε κάθε μέρα πιο ικανοί να φτάσουμε την εργατική – λαϊκή πάλη μέχρι το τέλος: Την ανατροπή της βαρβαρότητας του καπιταλισμού!
Την Κυριακή 17 Νοέμβρη το Κόμμα προσθέτει άλλο έναν χρόνο στην υπερεκατοντάχρονη πορεία του. Συμπληρώνει 106 χρόνια ζωής και ηρωικής δράσης, στην εμπροσθοφυλακή της εργατικής τάξης και του λαού.
Το Α’ Πανελλαδικό Σοσιαλιστικό Συνέδριο, Ιδρυτικό του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδας (ΣΕΚΕ), που το 1924 μετονομάστηκε σε ΚΚΕ, έγινε από 17 μέχρι 23 Νοέμβρη στον Πειραιά, στα γραφεία του Συνδέσμου Μηχανικών Ατμόπλοιων.
Η ίδρυση του ΣΕΚΕ δεν ήταν τυχαίο γεγονός. Ηταν συνέπεια μιας μακρόχρονης πορείας που ακολούθησαν το εργατικό και το σοσιαλιστικό κίνημα στη χώρα μας. Ηταν το νομοτελειακό αποτέλεσμα της κοινωνικής εξέλιξης, ο ώριμος καρπός της ανάπτυξης του εργατικού κινήματος και της συνένωσής του με τις ιδέες του σοσιαλισμού. Εναν χρόνο πριν, η Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση είχε συνταράξει και φωτίσει τον κόσμο, με την ακτινοβολία να φτάνει φυσικά και στην Ελλάδα.
Το Συνέδριο ενέκρινε με πλειοψηφία το Ιδρυτικό Ψήφισμα του ΣΕΚΕ, τις Αρχές και το Πρόγραμμά του, υπόμνημα για τα εξωτερικά ζητήματα, ψήφισμα για την ίδρυση Βαλκανικής Δημοκρατικής Ομοσπονδίας, το Καταστατικό του Κόμματος, ενώ εκδόθηκαν χαιρετιστήριο ψήφισμα προς τη νεαρή Σοβιετική Ρωσία, αλλά και «διαμαρτυρία διά την μελετωμένην επέμβασιν των συμμάχων κατά της νεαράς Σοβιετικής Δημοκρατίας». Εξέλεξε δε 5μελή Κεντρική Επιτροπή.
Στο Ιδρυτικό Ψήφισμα σημειώνεται ότι το Κόμμα βασίζεται πάνω σε δύο θεμελιώδεις αρχές: Στην «πολιτική και οικονομική οργάνωση του προλεταριάτου σε ξεχωριστό κόμμα τάξεως διά την κατάκτησιν της πολιτικής εξουσίας και την δημοσιοποίησιν των μέσων της παραγωγής και ανταλλαγής, δηλ. την μεταβολήν της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας εις κοινωνίαν κολλεχτιβικήν ή κομμουνιστικήν». Επίσης, στη «διεθνή συνεννόηση και δράση των εργατών».
Στις Αρχές και στο Πρόγραμμα του Κόμματος τονίζεται η αναγκαιότητα της κοινωνικής επανάστασης για «την απελευθέρωσιν όχι μόνο των προλεταρίων αλλά και ολοκλήρου της ανθρωπότητος που υποφέρει σήμερον».
Προστίθεται δε ότι ο αγώνας της εργατικής τάξης «είναι αναγκαστικώς και πολιτικός αγών (επειδή) δεν δύναται να πραγματοποιήση την ιστορικήν της αποστολήν χωρίς να γίνη κάτοχος της πολιτικής εξουσίας, όπερ δύναται να κατορθώση μόνον δι’ ενιαίας επαναστατικής δράσεως της παγκοσμίου εργατιάς, οργανωμένης σε ξεχωριστό εργατικό κόμμα».
«Εις το ξενοδοχείον “Πειραιεύς”, εις την αίθουσαν του σωματείου των μηχανικών ατμοπλοίων… (λογοκρισία 3 γραμμών) συνήλθε χτες εις την πρώτην συνεδρίασίν του το πρώτον σοσιαλιστικόν συνέδριον της Ελλάδος, με κύριον σκοπόν την συνένωσιν όλων των εν Ελλάδι σοσιαλιστικών ομάδων εις ένα ενιαίον κόμμα διοικούμενον ενιαίως και αντιπροσωπευόμενον εις την Διεθνή. Η έναρξις εγένετο εις τας 10 π.μ…».
Ετσι άρχιζε ο «Ριζοσπάστης» [φ. 5 (18) Νοέμβρη 1918] το ρεπορτάζ από την πρώτη μέρα των εργασιών του ιδρυτικού Συνεδρίου, με την εφημερίδα να καλύπτει το σύνολο των εργασιών.
Φωτίζοντας τη μόνη ρεαλιστική διέξοδο, αυτή τον Σοσιαλισμό
Στο Κάλεσμα της ΚΕ του ΚΚΕ τον περασμένο Οκτώβρη προς την εργατική τάξη, τον λαό, τη νεολαία, σημειώνεται μεταξύ άλλων:
«H κυβέρνηση και η αστική τάξη έχουν στρατηγικό αντίπαλο σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο το ΚΚΕ.
Το ΚΚΕ στηρίζει με όλες του τις δυνάμεις αυτούς τους αγώνες, κάνει τα πάντα για να δυναμώσουν και να μαζικοποιηθούν περισσότερο, να δυναμώσει ο αντικαπιταλιστικός και αντιμονοπωλιακός προσανατολισμός τους, να βάλουν στο στόχαστρο πιο αποφασιστικά την πολιτική και τελικά την εξουσία που θυσιάζει τις ανάγκες των εργαζομένων για τα καπιταλιστικά κέρδη των λίγων.
Το ΚΚΕ δίνει τη μάχη για να συγκροτηθεί ένα τέτοιο μεγάλο πανελλαδικό κίνημα που θα εκφράζει τη συμμαχία των εργαζομένων, των αυτοαπασχολουμένων και αγροτών, ριζωμένο σε κάθε χώρο δουλειάς, στις γειτονιές, στα χωριά και τις πόλεις. Για να αλλάξουν οι συσχετισμοί στην κατεύθυνση της ανατροπής του συστήματος. Το ΚΚΕ φωτίζει τη μόνη ρεαλιστική διέξοδο για τον λαό, αυτή του σοσιαλισμού (…)
Οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα λόγο να κάνουν δικές τους τις αγωνίες του συστήματος για σταθερή και ανεμπόδιστη εφαρμογή της κυρίαρχης πολιτικής με σιωπητήριο στην ταξική πάλη. Αντίθετα, έχουν κάθε λόγο να το στριμώχνουν ακόμα περισσότερο, για να βελτιώνουν τη δική τους θέση, για να γίνουν οι “ρωγμές” του συστήματος μεγάλα “ρήγματα” μέχρι τη συνολική ανατροπή.
Η ελπίδα βρίσκεται στην ενίσχυση του ρεύματος αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής, των κατευθύνσεων της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, του ίδιου του στόχου της καπιταλιστικής κερδοφορίας, των αντιλαϊκών νόμων, συνολικά αυτού του εχθρικού, σάπιου και διεφθαρμένου κράτους του κεφαλαίου. Βρίσκεται στη συμπόρευση με το ΚΚΕ σε όλες τις μάχες που έχουμε μπροστά μας.
Το ΚΚΕ παλεύει για μια νέα σοσιαλιστική Ελλάδα που θα διαμορφώνει τις σχέσεις της στα Βαλκάνια, τη Μεσόγειο, την Ευρώπη, με κριτήριο το αμοιβαίο όφελος των λαών, την αλληλεγγύη και όχι τους ανταγωνισμούς, τις σφαίρες επιρροής, το “διαίρει και βασίλευε” των καπιταλιστών, των κρατών και των συμμαχιών τους. Ο αρνητικός συσχετισμός μπορεί και πρέπει να αλλάξει. Τα πράγματα δεν μένουν στατικά, οι λαοί αφυπνίζονται, μπορούν να δείξουν τη δύναμή τους.
Μόνο έτσι θα εκλείψει το μεγάλο χάσμα – που συνεχώς διευρύνεται και βαθαίνει – ανάμεσα στα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας και τις δυνατότητες που παρέχουν για τη συνολική βελτίωση της ζωής των ανθρώπων τον 21ο αιώνα. Γιατί σήμερα η αξιοποίησή τους υπό το καθεστώς της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας οδηγεί σε διεύρυνση των ανισοτήτων, στην επιδείνωση της σχετικής και απόλυτης φτώχειας, γίνονται όργανα έντασης της εκμετάλλευσης και υπερεντατικοποίησης της εργασίας.
Tο ΚΚΕ έχει συναίσθηση των ευθυνών του. Μαζί με τον λαό, και θέλει και μπορεί να το πάει “μέχρι τέλους”: Μέχρι την επαναστατική ανατροπή του εκμεταλλευτικού, καπιταλιστικού συστήματος, την εγκαθίδρυση μιας πραγματικής εργατικής – λαϊκής εξουσίας και διακυβέρνησης, που θα ηγηθεί στην οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας στην Ελλάδα, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, του σοσιαλισμού – κομμουνισμού»
