Δεν ξέρω αν πηγαίνετε σε παρουσιάσεις βιβλίων, εγώ πάντως τις αποφεύγω όσο μπορώ, όπως ο διάολος το λιβάνι. Ομολογώ ότι κατ’εξαίρεση παρευρίσκομαι σε παρουσιάσεις φίλων (είτε αυτοί προλογίζουν είτε είναι συγγραφείς οι ίδιοι), αλλά κι εκεί με το ζόρι τώρα πια. Βέβαια παρουσίαση από παρουσίαση διαφέρει, υπάρχουν και κάποιες που τελικά τις παρακολουθώ με ενδιαφέρον, αλλά συνήθως καταλήγεις να σκρολάρεις στο κινητό σου μπας και καταπολεμηθεί η αφόρητη ανία που σε δέρνει. Νομίζω πως, παρά τις επιμέρους διαφορές, τα σταθερά στοιχεία (άντε, ας μην είμαι απόλυτη, ας πούμε τα εμφανιζόμενα σε υψηλότερη συχνότητα στοιχεία) είναι τα εξής:
1) Βιβλιοπαρουσίαση λιβάνισμα μεκλισέ ερωτήσεις κοινού
1-> Κάνεις το λάθος να πας να ακούσεις πέντε πράγματα για το νέο βιβλίο του ΠουθενάκηΤιποτατόπουλου και από το λιβάνισμα που πέφτει βγαίνεις πιο μαστουρωμένος κι από τους ναρκομανείς της Ναβαρίνου. Αυτός που προλογίζει, ο οποίος -όχι σπάνια- είναι και ο ίδιος συγγραφέας, ενώ εντελώς τυχαία συμβαίνει κάποιο βιβλίο του να έχει εκθειαστεί από το τιμώμενο πρόσωπο, προσπαθεί πάση θυσία να σε πείσει ότι το μυθιστόρημα/νουβέλα/ποιητική συλλογή γουατέβερ που επιχειρούν να σου πουλήσουν εν είδει επίδειξης τάπερ είναι κάτι ανάμεσα σε εγγόνι του Ευριπίδη, ανίψι του Τολστόι και ξώγαμο του Μπρεχτ.
Η πλοκή είναι «άρτια», το περιεχόμενο «ανατριχιαστικά επίκαιρο», οι λέξεις «προσεκτικά διαλεγμένες» κι εγώ … είμαι ο Ντάνος.
Όταν ακούς τις ερωτήσεις του "κοινού" στις παρουσιάσεις βιβλίων αισθάνεσαι περίπου όπως όταν ανοίγεις ραδιόφωνο και πέφτεις για τρισεκατομμυριοστή φορά πάνω σε τραγούδια σαν το «I’minlovewiththeshapeofyou» και το «despacito».
Προσπαθείς εναγωνίως να καταλάβεις αν αυτοί που σε περιβάλλουν είναι πραγματικοί άνθρωποι ή ρέπλικες με εγκατεστημένα προγράμματα επανάληψης των ίδιων και των ίδιων βλακωδών ερωτήσεων: «από πού εμπνέεστε τις ιστορίες σας;», «πιστεύετε ότι η λογοτεχνία μπορεί να μας δώσει λύσεις;», «η κρίση κατά τη γνώμη σας είναι πρωτίστως οικονομική ή πολιτισμική;», «ταυτίζεστε με τους ήρωές σας;», «ποια είναι η θέση των ποιητών σε αυτούς τους αντιποιητικούς καιρούς;», «γιατί γίνατε συγγραφέας;», είναι μερικά από τα μεγαλύτερα σουξέ που μηρυκάζουν τα βιβλιόφιλα nexus 6.
2) Βιβλιοπαρουσίαση «πασαρέλα».
2-> Στις βιβλιοπαρουσιάσεις του δεύτερου είδους δεν λιβανίζεται μόνο ο συγγραφέας. Λιβανίζεται και το βιβλίο-φερετζές, το οποίο -παρόλα αυτά- είναι το τυράκι για να πιαστείς στη φάκα του ψηφοθήρα. Κι αν έρθεις καλοπροαίρετος και ανυποψίαστος, σαν Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, έκπληκτος αντιλαμβάνεσαι ότι το περιπολικό που ήταν σταθμευμένο έξω από τον χώρο της «βιβλιοπαρουσίασης» δεν είχε σταθμεύσει ούτε τυχαία ούτε για να ρυθμίσει το σύνηθες κυκλοφοριακό κομφούζιο σε κεντρική οδό στην πόλη. Ήταν εκεί για να παράσχει προστασία σε υψηλούς καλεσμένους συγγραφέως με ταλέντο στον νεποτισμό.
Πρέπει οπωσδήποτε να το πάρεις απόφαση ότι καμιά φοράτο συγγραφικό τάλαντο,έχει πολύ ταλέντο να γίνεται διάδρομος απογείωσης για κάποιον φιλόδοξο, οιωνεί«υψιπετή» με δανεικά φτερά , με βασικό συν τοις άλλοις προσόν το ότι είναι γιος του μπαμπά του…!Και παλεύεις τότε να δικαιολογηθείς στον εαυτό σου προκειμένου να τονπείσειςξεγελώντας τον πως ήσουν εκεί,όχι για κάτι άλλο, αλλά για το βιβλίο, βρε αδερφέ, ενώ το ξέρεις πολύ καλά πως η σχέση σου με τα βιβλία περιορίζεται το πολύ στην ανάγνωση του διαφημιστικού φυλλαδίου του γειτονικού σου σουπερμάρκετ… !
1+2= H απόλυτη απελπισία.Έχω φτάσει σε σημείο να μου είναι πιο ευχάριστη η σκέψη της επίσκεψής μου στον οδοντίατροπαρά σε χώρο παρουσίασης βιβλίου.
Κουράγιο.
Μαρία Αγναντή, φιλόλογος
