Σε στενούς, δύσκολους χωματόδρομους ταξιδεύουμε, αφήνοντας σύννεφα σκόνης πίσω μας. Πετρίλο, Τροβάτο, Επινιανά. Στην αγκαλιά των ψηλότερων, των πιο άγριων κορυφών. Καταμεσής του καλοκαιριού, ζέστη και σκόνη.
Στο Τροβάτο, κεφαλοχώρι των Αγράφων, δεν υπάρχει ψυχή. Κατηφορίζουμε μέχρι το ύψος του Αγραφιώτη και συνεχίζουμε δίπλα στην κοίτη του μέχρι το στένωμα του φαραγγιού στη θέση «Μπλο». Μάταια ψάχνουμε το ξυλογέφυρο που ένωνε τις δυο όχθες του ποταμού. Δεν απέμειναν παρά δυο σιδερένιες ράβδοι που στήριζαν το κατάστρωμα. Όλα τα πήρε το νερό και ο χρόνος. Όπως και το μονοπάτι που στριφογύριζε στην απέναντι πλαγιά φτάνοντας στα Άγραφα, το άλλο κεφαλοχώρι των κτηνοτρόφων.
Λίγο πιο πάνω μια ξύλινη ταμπέλα δείχνει την κατεύθυνση για την «Τρύπα της Όσκλιανης», το «Μικρό Πανταβρέχει των Αγράφων». Σύντομο μονοπάτι που σε 20’ μας οδηγεί στο πιο στενό σημείο του φαραγγιού όπου τα νερά που τρέχουν μέσα από βράχια και μούσκλια δημιουργούν μια βάθρα αρκετά βαθιά όπως φαίνεται. Η προχωρημένη ώρα δεν επιτρέπει ούτε σκέψη για βουτιές.
Ανηφορίζουμε για τα Επινιανά ακολουθώντας ασφαλτόδρομο μήκους 4 χλμ. Το μικρό χωριό είναι μια φωλιά αθέατη από τον δρόμο. Πέτρινα σπίτια όπως σε όλα τα χωριά της περιοχής, η εκκλησία, το από χρόνια κλειστό σχολείο, δυο καφενεία, το ένα χωρίς θαμώνες, το άλλο με λίγους ηλικιωμένους που θα ξεκαλοκαιριάσουν εδώ και μια παρέα μοτοσικλετιστών που ήλθαν, είδαν και απήλθαν.
Κατασκήνωση στον περίβολο της εκκλησίας για κάποιους, διανυκτέρευση στον μοναδικό ξενώνα του χωριού για τους υπόλοιπους. Ευτυχώς που υπάρχει και αυτός, ανοιχτός χειμώνα – καλοκαίρι.
Το πρωί της Κυριακής αφιερώνεται στο κύριο μέρος της διήμερης εξόρμησης. Στο φαράγγι του Ασπρορέματος. Είναι μια από τις ομορφότερες διαδρομές των Αγράφων, άγνωστη στους περισσότερους. Το μεγαλύτερο τμήμα της είναι σκιερό, βρίσκεται πάνω από τα νερά του ρέματος, η βουή του οποίου είναι συνεχώς στα αυτιά μας.
Το εντυπωσιακότερο τμήμα είναι αυτό που σκάφτηκε στον βράχο στη δεκαετία του 1950, συνδέοντας τα Επινιανά με τους οικισμούς του φαραγγιού και το Τροβάτο. Οικισμοί που εγκαταλείφτηκαν, με τελευταίον αυτόν του Ασπρορέματος, στους πρόποδες του Ντελιδιμιού.
Εδώ νοιώθει κανείς να απογειώνεται πάνω από τα απότομα τοιχώματα του φαραγγιού. Δέος είναι αυτό που αισθανόμαστε, δέος για τα έργα της φύσης, δέος για τα έργα του ανθρώπου.
Μετά από 1.30’ πορείας φτάνουμε στο τσιμεντένιο γεφύρι και περνάμε απέναντι με στόχο το μαντρί που απέχει άλλη τόση ώρα. Πιο δύσκολη τώρα η πορεία μας, συνεχή ανεβοκατεβάσματα. Μια πλαγιά με κάτασπρους κρίνους, ένα σκοτεινό δάσος αρκουδοπούρναρων, ρέματα, πέτρες και ψηλά χόρτα. Και αγριοκερασιές δίπλα στα ερείπια των οικισμών με ώριμους καρπούς που τους στερήσαμε από την αρκούδα της περιοχής.
Το μαντρί που με κόπο προσεγγίσαμε είναι πλέον έρημο. Επιστροφή από την ίδια διαδρομή χωρίς να παραλείψουμε να δροσιστούμε στα παγωμένα νερά του Ασπρορέματος, σαν ανάμνηση μιας απολαυστικής πεζοπορίας.
ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ
Περισσότερες πληροφορίες για τις δραστηριότητες του συλλόγου στα γραφεία μας – Μπότσαρη 2, 2ος όροφος (δίπλα στον ΟΤΕ) κάθε Παρασκευή 9-10 μ.μ. στην ιστοσελίδα μας trikalasport.gr, καθώς και στη σελίδα μας στο Facebook.
