Η τετραετής διαμονή του δημοτικού υπαλλήλου με την οικογένειά του σε ένα λαγούμι έχουν κι άλλα να μας πούνε…
Σε κάποια άλλα μακρινά Τρίκαλα, αυτά της Κορινθίας, παρακολουθούμε τις τελευταίες ημέρες να εξελίσσεται η υπόθεση αποκάλυψης μιας οικογένειας που ζει σε «λαγούμια» μακριά από τη συμβατή καθημερινότητα κοκ.
Πέρα από ο,τι άλλο μπορεί να προκύψει και το αρχικό «σοκ» που τόσο εύκολα παθαίνουμε ως κοινωνία, δυο τρία βασικά πράγματα που ακούσαμε στο πλαίσιο του ρεπορτάζ, αποκαλύπτουν πολλές αλήθειες από αυτές που ζούμε στα «λαγούμια» των πόλεών μας.
Ας πούμε ότι ισχύει πως τελικά ο πατέρας της οικογένειας είναι δημοτικός υπάλληλος, του δήμου Ερέτριας μάλιστα στην Εύβοια, και τον περίμενε ο νέος δήμαρχος να παρουσιαστεί να τον δει ότι υπάρχει, με τον υπάλληλο να βρίσκεται στα λαγούμια της Κορίνθου.
Μια τυπική (;) ελληνική κατάσταση λοιπόν. Τέσσερα χρόνια η οικογένεια ζούσε λέει με αυτό τον τρόπο. Και δεν είμαστε και καμιά αχανής χώρα, μια «πινέζα» είμαστε σε έναν μετρημένο ξανά και ξανά χάρτη.
Αν ισχύει όλο αυτό, τέσσερα χρόνια κανείς δεν απόρησε που ζούνε και πώς παιδιά και γονείς; Νοιάζεται κανείς τελικά και πότε πρέπει να νοιαστεί ένα κράτος για να δει που και γιατί «χάθηκαν» μερικά παιδιά από τις σχολικές αίθουσες;
Και τώρα στις άλλες σκέψεις αρκετών… Αλήθεια πόσο εύκολο είναι να ζήσει κανείς έξι, τέσσερα, δύο ή ένα παιδί με 1000 ευρώ μισθό; Πόσοι άνθρωποι έρχονται σε απελπισία καθημερινά σκεπτόμενοι πώς θα τα καταφέρουν και πόσοι τα καταφέρνουν τελικά και με τι κόστος ζωής;
Πέρα από το αν μιλάμε για «παλαιοχριστιανούς» ή όπως αλλιώς βαπτιστούν και αυτοπροσδιοριστούν, πέρα από ό,τι αποκαλυφθεί -τρομερό ή και όχι-, το θέμα ήρθε να μας δείξει ότι τα «σπηλαράκια» καμιά φορά είναι μόλις μια σκέψη απόσταση μπροστά σε έναν αγώνα ζωής που πολλές φορές μοιάζει χαμένος από χέρι.
