του Χαράλαμπου Παπαδόπουλου
Πριν δυο μήνες μού λέει η γραμματέας του Λυκείου : «Ξέρεις είχες την πόρτα της αίθουσας ανοικτή και σε άκουσα που έκαμνες μάθημα. Πολύ μου άρεσε όπως έκαμνες το μάθημα». Ήταν πρώτες ώρες και έκαμνα Χημεία σε ένα τμήμα της Α΄ Λυκείου.
Πρέπει να ήταν το πρώτο μάθημα του 2ου κεφαλαίου το οποίο ασχολείται με την κατανομή των ηλεκτρονίων γύρω από τον πυρήνα. Έχει πολύ πλάκα πως έφτασαν οι επιστήμονες, μέσα από πολλές γκάφες, στην γνώση που έχουμε σήμερα, τα κάνω και πολύ παραστατικά στους μαθητές, δηλαδή παριστάνω τον κλόουν, και αν βοηθάει και λίγο το τμήμα, πραγματικά όπως διαπίστωσε και η γραμματέας, το μάθημα γίνεται πολύ όμορφο. Είναι οι ώρες που σκέφτεσαι, ασκώ το καλύτερο επάγγελμα στον κόσμο.
Μη βιαστείτε να πείτε ότι είμαι ψωροπερήφανος και ότι καβάλησα το καλάμι. Γιατί δυστυχώς το όμορφο μάθημα αποτελεί εξαίρεση στο Λύκειο. Συνήθως το μάθημα είναι χειρότερο μέχρι και απελπιστικά χειρότερο από το μάθημα που είδε η γραμματέας. Θα μπορούσε όμως να μην είναι εξαίρεση το όμορφο μάθημα …
Αν οι μαθητές ερχόντουσαν διαβασμένοι κάθε μέρα θα ήταν πιο όμορφο το μάθημα στο Λύκειο. Δυστυχώς η μεγάλη πλειοψηφία των μαθητών όχι απλώς δεν έχουν διαβάσει τα μαθήματα που έχουν κάθε μέρα, αλλά αφήνουν και τα βιβλία στο Λύκειο για να μην τα κουβαλάνε. Ναι αλλά, δεν φτάνει μόνο να ακούνε οι μαθητές το μάθημα στο σχολείο.
Την παράδοση του μαθήματος πρέπει να ακολουθήσει η μελέτη στο σπίτι, η σημείωση τυχόν αποριών που θα γεννηθούν, η λύση των ασκήσεων … Χωρίς αυτά δεν μπορούν να εμβαθύνουν στο μάθημα και θα τους φαίνεται ανούσιο το μάθημα επειδή απλά θα είναι άσχετοι.
Αν οι μαθητές είχαν μια πειθαρχημένη ζωή θα ήταν πιο όμορφο το μάθημα στο Λύκειο. Δυστυχώς η εικόνα που παρουσιάζουν συχνά οι μαθητές είναι αυτή που βλέπουμε στις αμερικάνικες ταινίες. Ξενυχτισμένοι το βράδυ πάνω στα κινητά, δυσκολεύονται να είναι στην ώρα τους στο σχολείο, ντυμένοι συχνά για να κάνουν οτιδήποτε άλλο εκτός από μάθημα.
Μπαίνουν στην αίθουσα και το μυαλό τους είναι οπουδήποτε αλλού εκτός από το μάθημα. Με το ζόρι ν’ ανοίξουν βιβλίο, με το ζόρι να προσέξουν, με το ζόρι να σταματήσουν να κάνουν φασαρία. Δυστυχώς όλοι μας, οικογένεια, σχολείο, κοινωνία, Υπουργείο Παιδείας, δεν βάλαμε όρια στους μαθητές, και φτάσαμε ξέρετε σε ποιο σημείο ; Οι μαθητές να χάνουν τζάμπα αυτά τα πολύτιμα χρόνια της νιότης τους.
Αν οι μαθητές είχαν λίγη ταπείνωση θα ήταν πιο όμορφο το μάθημα στο Λύκειο. Δυστυχώς μεγαλώνουμε τα λιγοστά παιδιά μας όλο με μπράβο, με επαίνους, με βραβεία, με δώρα, ικανοποιώντας όλες τις επιθυμίες τους, και φτάνουν στο Λύκειο με έναν τεράστιο εγωισμό.
Ναι αλλά τα μαθήματα, η Φυσική, η Χημεία, η Ιστορία κλπ είναι μια μύηση και απαιτείται οι μαθητές να μας εμπιστευθούν και να αφεθούν να τους καθοδηγήσουμε. Δηλαδή η μάθηση θέλει μια απλότητα η οποία δυστυχώς όχι μόνο λείπει σε πολλούς μαθητές, αλλά έχουν και μια εχθρική στάση απέναντι στους καθηγητές χωρίς να τους έχουμε φταίξει σε κάτι.
Αν δεν υπήρχαν τα φροντιστήρια στην Ελλάδα θα ήταν πιο όμορφο το μάθημα στο Λύκειο. Ξέρω, το εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας ήταν πάντα συνδεδεμένο με τα φροντιστήρια.
Φυσικά αυτό δεν συμβαίνει σε καμιά άλλη χώρα στον κόσμο. Παντού σε όλο τον κόσμο οι μαθητές ότι μαθαίνουν το μαθαίνουν στο σχολείο και πουθενά αλλού.
Ναι αλλά, αυτό το τρεχαλητό όλο το απόγευμα και το βράδυ στα φροντιστήρια για πολλούς λόγους υποβαθμίζει την εκπαίδευση στο Λύκειο (δεν αναφέρομαι στην απαράδεκτη Γ΄ Λυκείου που είναι μια τρέλα). Και τι καταφέραμε ; Με όλα αυτά καταφέραμε οι απόφοιτοι του Λυκείου στην Ελλάδα να έχουν ένα πασάλειμμα γνώσεων. Δυστυχώς ξέρω τι λέω.
Αν όλοι οι καθηγητές χαιρόμασταν την διδασκαλία θα ήταν πιο όμορφο το μάθημα στο Λύκειο. Δυστυχώς όμως πολλοί από εμάς από την τεμπελιά μας δεν ανακαλύψαμε την ομορφιά της επιστήμης μας και κάμνουμε ανούσιο μάθημα. Φταίει ακόμα ότι δεν εφαρμόσαμε την ρήση των αρχαίων προγόνων μας «Συν Αθηνά και χείρα κίνει». Βασιστήκαμε μόνο στα χέρια μας και δεν βάλαμε και τον Θεό στην προσπάθεια μύησης των μαθητών μας την γνώση.
Αν όλοι οι γονείς αγωνιζόμασταν να γίνουμε άγιοι θα ήταν πιο όμορφο το μάθημα στο Λύκειο. Οι γονείς αρκεστήκαμε να συμβουλεύουμε τα παιδιά μας και δεν καταλάβαμε ότι τα παιδιά δεν ακούν τι τους λέμε, βλέπουν τι είμαστε. Σε τέτοια κατάντια που έχουμε φέρει την οικογένεια στην Ελλάδα σήμερα, πάλι πολύ καλά είναι τα παιδιά μας. Θυμάμαι πριν χρόνια δήλωσε δημόσια Μητροπολίτης μεγάλης Μητρόπολης ότι στην τοπική του Εκκλησία τα διαζύγια έφτασαν το 50% των γάμων.
Αν τέλος, το Υπουργείο Παιδείας αντιμετώπιζε με σοβαρότητα την Παιδεία θα ήταν πιο όμορφο το μάθημα στο Λύκειο. Δυστυχώς για το Υπουργείο για όλα φταίμε οι καθηγητές. Πριν μήνες είχα διαβάσει ότι σε εκδρομή Γαλλικού Λυκείου στην Ελλάδα έκαναν μια ζημιά οι μαθητές και το Υπουργείο τούς τιμώρησε.
Στην Ελλάδα το Υπουργείο θα τιμωρούσε τους καθηγητές, επειδή θεωρεί τους μαθητές ανεύθυνους σε όλα. Είναι κρίμα που στην Ελλάδα ξοδεύονται τόσα χρήματα, ενώ μόνο την αλλαγή από τετράμηνα σε τρίμηνα να έκαμνε το Υπουργείο Παιδείας, ώστε οι γονείς να παίρνουν έναν έλεγχο προόδου των παιδιών τους πριν τα Χριστούγεννα και έναν μέσα στον Μάρτιο, θα βελτιωνόταν η εκπαίδευση στο Λύκειο, επειδή οι μαθητές θα ήταν σε εγρήγορση.
Διάβασα πριν λίγο καιρό στο in.gr ένα άρθρο του κ. Ανδρέα Ανδριανόπουλου με τίτλο «Η χαϊδεμένη νεολαία» στο οποίο κατέληγε : «Τα παιδιά είναι πιο φροντισμένα και προστατευμένα από ποτέ. Αλλά και πιο αδιάφορα κι απομακρυσμένα από τη γνώση από οποτεδήποτε. Για τι μέλλον μπορούμε να μιλάμε; Ο Θεός να βάλει το χέρι του…».
