Αρκούσε μια επίσκεψη των παιδιών του 1ου δημοτικού σχολείου στο δημαρχείο για να σκαλίσει τη μνήμη μου. Για να τη σκαλίσει και να θυμηθεί τις άλλες επισκέψεις δημοτικών σχολείων προς το πρώτο πολίτη του δήμου.
Όλες ίδιες και απαράλλαχτες . Τα ίδια αιτήματα προς την ίδια κατεύθυνση οι ίδιες απαντήσεις που οδηγούν στο ….. μέλλον.
Τη ζοφερή αυτή εικόνα ομορφαίνουν μόνο τα χαμογελαστά μουτράκια των παιδιών που σε κάθε επίσκεψη ήταν διαφορετικά.
Ο δήμαρχος που έκανε σημαία τη καθημερινότητα (φαντασία χρειάζεται έλεγε χαρακτηριστικά ) έφτασε να είναι έρμαιο αυτής . Να λογοδοτεί καθημερινά για την αποτυχία του στο τομέα της καθημερινότητας σε μικρά παιδιά αλλά και σε μεγαλύτερους.
Είναι η ηλικία των παιδιών που τους επιτρέπει να απαιτούν. Να μη συμβιβάζονται σαν εμάς τους μεγάλους. Να θέλουν….
Ήταν Απρίλιος του 2011 όταν διοργανώθηκε έκθεση στο Κουρσούμ Τζαμί με φωτογραφίες μαθητών όλων των σχολείων της πόλης για τις ανησυχίες τους αλλά και για τα προβλήματα της πόλης που ήθελαν να βροντοφωνάξουν στους τοπικούς άρχοντες. Ίσως ο δήμαρχος να μη την επισκέφτηκε καθώς ήταν στο διάστημα της τετραετής απουσίας του από τα τοπικά δρώμενα αλλά αν την είχε επισκεφτεί θα είχε διαπιστώσει ότι τα αιτήματα παραδοσιακά είναι τα ίδια.
Καθαροί δρόμοι, πεζοδρόμια , ένα καλό σχολείο και μια παιδική χαρά. Δεν έχουν απαιτήσεις μεγάλες. Να είναι σίγουροι οι δημοτικές μας άρχοντες ότι τα παιδιά δεν πρόκειται να τους ζητήσουν:
1) Να απαλλοτριώσουν κάποιο ακίνητο μέσα στη πόλη (ο δήμος Λαρισαίων έχει εξασφαλίσει 7 εκ. ευρώ από το πράσινο ταμείο για απαλλοτριώσεις ακινήτων ) για να φτιάξουν μια παιδική χαρά για τα παιδιά που ζουν στο κέντρο αυτής. Ούτε βέβαια να τους ρωτήσουν για ποιο λόγο εξακολουθούν να χρησιμοποιούν ως πάρκινγ το χώρο όπισθεν του δημαρχείου την ίδια ώρα που καλούν όλους εμάς να χρησιμοποιούμε τα ποδήλατα μας.
2) Να τοποθετήσουν υπόγειους κάδους όπως στη γειτονική Λάρισα όταν δεν μπορούν να διαχειριστούν τους υπέργειους.
3) Να τους ρωτήσουν πως θέλουν τις γειτονιές τους. Αυτή η δημοτική αρχή που μιλούσε για διαβούλευση αποφάσισε χωρίς διαβούλευση να μεταφέρει τη νέα και μοναδική πιστοποιημένη παιδική χαρά του Κόκκινου Πύργου στα όρια της συνοικίας. Μακριά από το παιδικό σταθμό, μακριά από το νηπιαγωγείο αλλά και το δημοτικό της συνοικίας κατάφερε το ακατόρθωτο. Να χάσει το χαμόγελο των παιδιών και να κερδίσει τη μήνη των γονιών.
4) Να ακούσουν το διευθυντή του Γεωδυναμικού Ινστιτούτου Αθηνών κ. Τσελέντη που από τις 24/07/2017 (μετά το σεισμό στη Κω ) τόνισε ότι όλοι οι δήμοι πρέπει να εξετάσουν τα δημοτικά κτήρια αλλά κυρίως τα σχολεία για τη στατικότητα τους. Οι 80 μηχανικοί που διαθέτει ο δήμος συνεχίζουν να κάθονται στα γραφεία τους και η ανησυχία μέσα στο μυαλό μας.
5) Να πληροφορηθούν πότε ακριβώς θα γίνει πράξη η μελέτη των τεχνικών υπηρεσιών του δήμου που προέβλεπε γήπεδα βόλεϊ, χώρους αναψυχής, περιπατιτηκούς διαδρόμους και ένα ξύλινο υπόσκαφο οίκημα σε μια έκταση 2,5 στρεμμάτων στο νησάκι του Μύλου Ματσόπουλου. Την έχουν υποσχεθεί αλλά και ψηφίσει από το 2014 και σε μερικές εβδομάδες καλοσωρίζουμε το 2018.
6) Να τους εξηγήσουν το νόημα της έξυπνης βέσπας που μοιράζει πιστοποιητικά οικογενειακής κατάστασης όταν τα παιδιά όλων των σχολείων ( πλην αυτών της οδού Κονδύλη ) δεν μπορούν με ασφάλεια να φτάσουν με τα ποδήλατα τους στα σχολεία λόγω των λειψών ποδηλατοδρόμων.
Δυστυχώς, κύριοι της δημοτικής αρχής, δεν καταλάβατε τη σπουδαιότητα του ρόλου σας στις επισκέψεις αυτές των παιδιών. Δεν καταλάβατε ότι δεν είναι όλα εθιμοτυπικά. Δεν είναι όλα για φωτογραφία αλλά ένα ακόμη ταρακούνημα στο λάθος δρόμο που βαδίζετε. Τα παιδιά πρέπει να αναγνωρίζονται ως αυθύπαρκτες προσωπικότητες και να λαμβάνεται ειδική μέριμνα για αυτά. Ως κληρονόμοι αυτών των χωμάτων πρέπει να βρίσκουν σημεία ταύτισης στη πόλη που μεγαλώνουν. Για να αναπτυχθεί σωστά το αίσθημα του «ανήκειν» πρέπει να αισθάνονται ότι έχουν θέση στα δρώμενα της πόλης και οι υπεύθυνοι τους ακούν για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους. Μόνο μέσα από τη συμμετοχή τα παιδιά μπορούν να αγαπήσουν τη πόλη και να αναπτύξουν αίσθημα ευθύνης.
Για όλα τα παραπάνω μη προσπαθήσετε να κρυφτείτε ξανά από τα παιδιά πίσω από ένα χαμόγελο. Ακολουθήστε τους στο μονοπάτι που σας δείχνουν. Μόνο αυτό βγάζει στο ξέφωτο.
