15 χρόνια μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ζούμε στην εποχή όπου οι κρατικές δολοφονίες αποτελούν πλέον καθημερινές ειδήσεις. Και δεν υπάρχει καν πια η ανάγκη του κράτους και των μηχανισμών καταστολής να απολογούνται με τις γνωστές δικαιολογίες περί «μεμονωμένων περιστατικών» και «εξοστρακισμών σφαιρών». Αισθάνονται πανίσχυροι και υπερηφανεύονται μάλιστα για την όλο και πιο κτηνώδη επιβολή του δόγματος «νόμος και τάξη» και «μηδενική ανοχή» σε κάθε μορφής «παραβατικότητα».
Ζούμε σε μια εποχή καθημερινού κοινωνικού πολέμου. Ενός πολέμου σκληρού και ωμού, αιματοβαμμένου και καταστροφικού για τα ταξικά κατώτερα στρώματα. Ενός πολέμου, εντός και εκτός συνόρων, για να οριστούν τα νέα σύνορα εκμετάλλευσης ανθρώπων και φύσης. Ενός πολέμου που στιγμιότυπά του συναντάμε στα εργασιακά κάτεργα, στις θάλασσες των ΑΟΖ και της νέας «μεγάλης ιδέας» του ελληνικού καπιταλισμού, στα «ατυχήματα» των σμπαραλιασμένων δημόσιων υπηρεσιών, στους κοινωνικούς αγώνες για γη και ελευθερία, στις φασιστικές και σεξιστικές επιθέσεις.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 ήταν μια πρώτη μεγάλη προσπάθεια αυτός ο ακήρυχτος εμφύλιος πόλεμος της αστικής τάξης εναντίον των καταπιεσμένων να πάψει να είναι τόσο μονόπλευρος. Μια προσπάθεια που θα ζει και θα αναπνέει σε κάθε μεγαλύτερη η μικρότερη εικόνα αντίστασης και ανυπακοής στα σχέδια και στα δόγματα του σύγχρονού καπιταλισμού.
Στις 6 Δεκέμβρη δεν τιμούμε μόνο τους ανθρώπους της δικής μας πλευράς που έπεσαν σε αυτόν τον καθημερινό ακήρυχτο πόλεμο. Οφείλουμε στη μνήμη τους να οργανώσουμε την πλευρά των καταπιεσμένων αυτού του κόσμου.
Ενάντια σε ένα σύστημα που μας δολοφονεί, μας πνίγει, μας καίει, μας πετάει έξω από τα σπίτια μας, μας κόβει το ψωμί και την ελευθερία.
Ενάντια στους μηχανισμούς του, κατασταλτικούς, ιδεολογικούς, προπαγανδιστικούς, που λειτουργούν σαν στρατός υπεράσπισης επιχειρηματικών συμφερόντων, σκοτώνοντας, διώκοντας και τρομοκρατώντας ότι στέκεται ενάντια στους «εθνικούς στόχους».
Μαζί με όλες κι όλους που το κράτος ορίζει ως διαφορετικότητες, μειονότητες, αόρατους, με όσες κι όσους εξωθούνται στο περιθώριο της κοινωνίας, με όσες κι όσους δεν έχουν φωνή.
Μαζί με εκείνες και εκείνους που ο δρόμος για την αναζήτηση μιας άλλης ζωής είναι ανάγκη ζωής.
Μαζί με όλες κι όλους που δεν έχουν και δεν επιθυμούν να διαπραγματευτούν τα προσόντα τους και το μοναδικό τους όπλο είναι η συλλογικότητα, η ρήξη και η εξέγερση.
Στις 6 Δεκέμβρη δεν καλούμε τα φαντάσματα των εξεγέρσεων του παρελθόντος να σηκώσουν για εμάς το όπλο του αγώνα. Καλούμαστε να διαμορφώσουμε τους όρους και τις προϋποθέσεις των νέων εξεγέρσεων και επαναστάσεων, των νέων αγώνων που θα υπερβούν τα όρια του παρελθόντος και θα διεκδικήσουν νέους τόπους και νέους χρόνους.
Οι αγώνες του σήμερα για μια ζωή με αξιοπρέπεια, για μια κοινωνία δικαιοσύνης και ισότητας, για έναν κόσμο δίχως εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αποτελούν την καλύτερη απόδοση τιμής στον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο και σε όλα τα θύματα της κρατικής καταστολής.
ΛΕΣΧΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
