Τη δική της «Οδύσσεια» ζει μια Λαρισαία εκπαιδευτικός που εργάζεται στη Μύκονο, καθώς καλείται να λύσει προβλήματα που της δημιουργήθηκαν εν ώρα εργασίας, αλλά χωρίς αποτέλεσμα προς το παρόν.
Πρόκειται για μια αναπληρώτρια η οποία υπέστη τραυματισμό από μαθητή της και όχι μόνο δεν μπόρεσε να κάνει τις απαραίτητες εξετάσεις στην περιοχή, αλλά καλείται να χάνει καθημερινά χρήματα και μόρια για να αναρρώσει με σκοπό να επιστρέψει στην εργασία της.
Όπως εξηγεί στην εφημερίδα «Ελευθερία» η εκπαιδευτικός (σ.σ. τα στοιχεία της οποίας είναι στη διάθεση της εφημερίδας για κάθε αρμόδια αρχή) είναι αναπληρώτρια ειδικής αγωγής και φέτος υπηρετεί ως παράλληλη στήριξη σε Δημοτικό Σχολείο της Μυκόνου. Ο μαθητής για τον οποίο ήταν υπεύθυνη φέτος, θεωρείται ένα ιδιαίτερα επιβαρυμένο άτομο. «Πάνω σε μία έντονη κρίση του, εν ώρα εργασίας, με κλώτσησε με αποτέλεσμα να μου προκαλέσει εξάρθρωση επιγονατίδας.
Φυσικά, το Κέντρο Υγείας Μυκόνου με παρέπεμψε σε ιδιώτη ορθοπεδικό, ο οποίος με ενημέρωσε πως όλες οι περαιτέρω εξετάσεις δεν μπορούσαν να πραγματοποιηθούν στο νησί», επομένως αναγκάστηκε να ταξιδέψει στη Λάρισα. Τα αποτελέσματα ήταν ένας μήνας το πόδι της σε νάρθηκα-κηδεμόνα και τουλάχιστον δύο μήνες αποθεραπεία.
Η αναρρωτική άδεια που δικαιούται για το σοβαρό εργατικό της ατύχημα ως αναπληρώτρια εκπαιδευτικός είναι μόλις δεκαπέντε ημέρες, σημειώνει και εξηγεί πως «για τις υπόλοιπες ημέρες που χρειάζομαι, μου αφαιρούνται μόρια προϋπηρεσίας, ένσημα και χρήματα από τη μισθοδοσία μου. Δηλαδή, όχι μόνο δεν αποζημιώνομαι, αλλά καλούμαι να χρεωθώ όλα αυτά και επιπλέον όλα τα ιατρικά και μεταφορικά έξοδα, μετά από ένα τόσο άδικο και τραγικό περιστατικό. Και όλα αυτά επειδή είμαι αναπληρώτρια και όχι μόνιμη εκπαιδευτικός».
Αυτό είναι το σημείο στο οποίο στέκεται και εξηγεί πως είναι σημαντικό καθώς «αυτό το χάσμα μεταξύ μονίμων – αναπληρωτών εκπαιδευτικών δημιουργεί απαράδεκτες εργασιακές και κοινωνικές αδικίες».
Ζητάει λοιπόν από το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων «ίσα εργασιακά δικαιώματα για εμάς τους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς. Να σταματήσει πια η υποτίμησή μας.
Καλούμαστε να καλύψουμε κενά και να προσφέρουμε το καλύτερο δυνατό σε τόσο απομακρυσμένα μέρη για χάρη της δημόσιας εκπαίδευσης και το αντάλλαγμα είναι η απαξίωση και η στέρηση εργασιακών δικαιωμάτων που θεωρούνται αυτονόητα» καταλήγει και περιμένει να δοθεί μια λύση.
