Κακοκαιρία, πλημμύρες, καταστροφή… Αυτές είναι οι πιο συχνές λέξεις που ακούμε και λέμε ως Θεσσαλοί πολίτες το τελευταίο δίμηνο. Ο θεσσαλικός κάμπος δέχτηκε τον περασμένο Σεπτέμβριο έναν υδάτινο όλεθρο, τα απόνερα του οποίου βιώνουμε ακόμη και θα συνεχίσουμε να βιώνουμε – είναι η αλήθεια – για πολύ καιρό. Κι αν στο κέντρο της πόλης όπως και σε άλλες περιοχές που δεν θεωρούνται πληγείσες, η ζωή για τους περισσότερους κατοίκους συνεχίζεται κανονικά, δεν μπορούν να ισχυριστούν το ίδιο οι πληγέντες.
Στις Εργατικές Κατοικίες Γιάννουλης, για παράδειγμα, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ζήσει πολλά στη ζωή τους, ωστόσο ήρθαν αντιμέτωποι με εικόνες και καταστάσεις που τις χαρακτηρίζουν πρωτόγνωρες. Οι προσπάθειες για επιστροφή στην κανονικότητα είναι φιλότιμες, όμως περνώντας τη γέφυρα του Πηνειού επί της οδού Κοζάνης, αντιλαμβάνεσαι ότι στη συγκεκριμένη περιοχή κάτι άσχημο συνέβη, ενώ παράλληλα νιώθεις την έντονη μυρωδιά να σε διαπερνά ολόκληρο.
Το δράμα των κατοίκων
Τα περισσότερα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί στις Εργατικές Κατοικίες Γιάννουλης μετά τις πλημμύρες του περασμένου Σεπτέμβρη παραμένουν άλυτα σύμφωνα με την Επιτροπή Πλημμυροπαθών Εργατικών Κατοικιών Γιάννουλης που παραχώρησε συνέντευξη Τύπου στις αρχές της εβδομάδας στο Εργατικό Κέντρο Λάρισας.
Εκ μέρους της Επιτροπής τοποθετήθηκε ο επικεφαλής της Λαϊκής Συσπείρωσης Θεσσαλίας και επίσης πλημμυροπαθής κάτοικος των Εργατικών, κ. Τάσος Τσιαπλές, ο οποίος τόνισε αρχικά ότι δύο μήνες μετά την καταστροφή «τα περισσότερα προβλήματα που όφειλαν να επιλύσουν κυβέρνηση, δήμος, περιφέρεια, ΟΑΕΔ, υγειονομικές υπηρεσίες δεν έχουν επιλυθεί».
Επίσης ο κ. Τσιαπλές τόνισε ότι «δεν προβλέπεται κάποια αποζημίωση για τους ιδιοκτήτες των υπογείων-αποθηκών, δεν έχουν προχωρήσει σε οργανωμένες απολυμάνσεις και δεν έχει λυθεί το πρόβλημα στέγασης των πλημμυροπαθών που δεν μπορούν να επιστρέψουν στα σπίτια τους», ενώ ανακοίνωσε ότι την ερχόμενη Κυριακή (19/11) θα πραγματοποιηθεί νέα συγκέντρωση διαμαρτυρίας στις 11 το πρωί στην Πλατεία των παλιών Εργατικών Κατοικιών.
Το δράμα λοιπόν των κατοίκων της περιοχής είναι ανείπωτο. Κάνοντας οικονομία μια ζωή, οι περισσότεροι είχαν καταφέρει μέχρι πρότινος να ζουν με αξιοπρέπεια και είδαν ξαφνικά τις ζωές τους βυθισμένες κάτω από το νερό και τη λάσπη. Για να κατανοήσουμε τα συναισθήματα, τις σκέψεις και τα προβλήματα αυτών των ανθρώπων, ήρθαμε σε επαφή με κατοίκους των Εργατικών Κατοικιών Γιάννουλης, οι οποίοι περιγράφουν στη larissanet τις δραματικές στιγμές που βίωσαν και συνεχίζουν να βιώνουν.
«Πρόσφυγας στην πόλη μου»
Ο κ. Τάκης Βαλώζος, ο οποίος είχε και τον ρόλο του ξεναγού για μας στην περιοχή δούλεψε για δεκαετίες ως ηλεκτροσυγκολλητής και σιδεράς. Έχει μια μεγάλη οικογένεια, η οποία φιλοξένησε εκείνον και τη γυναίκα του τον πρώτο καιρό που χρειάστηκε να ξεσπιτωθούν. Πλέον, με το σπίτι του να έχει υποστεί τεράστιες καταστροφές εσωτερικά και να κρίνεται όπως είναι λογικό ακόμη ακατάλληλο για να κατοικήσει, αναγκάστηκε με δικά του έξοδα να νοικιάσει αλλού σπίτι. «Είμαι χαμηλοσυνταξιούχος και αυτό το διαμέρισμα θέλει πολλά χρήματα κι εμείς δεν έχουμε λάβει φράγκο ακόμη από κανέναν», μας τονίζει με απογοήτευση. «Αναγκάστηκα με δικά μου χρήματα να νοικιάσω ένα σπίτι μέχρι να δούμε τι θα κάνουμε με το δικό μας. Έγινα πρόσφυγας στην πόλη μου».
Τις πρώτες μέρες της υδάτινης καταστροφής τον κ. Τάκη και τη γυναίκα του φιλοξένησε η κόρη τους που μένει στη Γιάννουλη, ωστόσο «τα παιδιά έχουν τη δική τους ζωή, κι εγώ είμαι τυχερός που τα έχω γιατί δεν ξέρω τι θα έκανα αλλιώς».Συγκινημένος μπροστά από το άδειο πλέον σπίτι του λέει ότι «πούλησα ένα χωράφι το ’98 για να μπορέσω να φτιάξω κάποια πράγματα μέσα στο σπίτι, τώρα πως θα το φτιάξουμε;
Ήρθαν οι γιοι μου και οι φίλοι τους και αδειάσαμε το σπίτι, ρίξαμε πολλή δουλειά, αλλά δεν ιδρώνει το αυτί κανενός. Έπνιξαν τη Θεσσαλία και μας έκαναν ανθρώπους χωρίς αξιοπρέπεια οι αλήτες. Χρειαζόμαστε χρήματα για να φτιάξουμε τα σπίτια μας, έχω πει και με άλλους αν δεν πάρουμε γρήγορα αποζημιώσεις θα έρθουμε μόνοι μας και θα τα γκρεμίσουμε τα σπίτια, να έρθουν εδώ να δουν τα χάλια μας».
«Χωρίς χαρτιά μέσα στις λάσπες»
Ο Κ.Μ. είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση κατοίκου, ο οποίος μην έχοντας άλλη επιλογή και περιμένοντας την καταβολή της αποζημίωσης συνεχίζει να ζει σε ένα λασπωμένο και κατεστραμμένο ισόγειο διαμέρισμα. Αν δεν έβλεπα με τα μάτια μου τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζει δεν θα το πίστευα… Έχει καθαρίσει ένα δωμάτιο του διαμερίσματος μόνος του και με ένα δανεικό στρώμα και μια τηλεόραση ζει εκεί μέσα.
«Έμεινα στο Ξενοδοχείο Μετροπόλ για ένα μήνα, πλήρωνε ο Δήμος δωμάτιο αλλά ξαφνικά μου είπαν ότι δεν πληρώνουν άλλο και αναγκάστηκα να επιστρέψω σπίτι. Που να πάω;», μας λέει και τονίζει ότι «εγώ μόνος μου δεν μπορώ να καθαρίσω όλο το σπίτι, δεν έχω ούτε την αντοχή, ούτε προφανώς και τα χρήματα για κάτι τέτοιο.
Δεν έμεινε τίποτα, μέσα το σπίτι πήρε ένα μέτρο νερό. Στα ντουλάπια είχα έγγραφα και ταυτότητα, τα έχασα όλα. Είμαι χωρίς χαρτιά τώρα. Παίρνω φαγητό από κανένα φιλικό σπίτι, πηγαίνω καμία βόλτα γιατί αν είσαι εδώ μέσα όλη μέρα σίγουρα θα σαλτάρεις και περιμένω τα χρήματα που μας έταξαν».
«Είμαστε μόνοι μας»
Ο κ. Ευάγγελος Σφήκας, συνταξιούχος εκπαιδευτικός, κάθε πρωί πλένει το δρόμο μπροστά από το σπίτι του αλλά πάλι παραμένει εκεί η λάσπη ή καλύτερα η «λούνη» όπως είπε χαρακτηριστικά. Ο ίδιος μένει στον πρώτο όροφο και το σπίτι πάνω δεν αντιμετώπισε κάποιο πρόβλημα αλλά το υπόγειό του καταστράφηκε, μαζί και τα πολύτιμα αντικείμενα που είχε μέσα. Μουσικά όργανα, μικροαντικείμενα ή μικροσυσκευές.
«Μας βοήθησε η Πυροσβεστική εκείνες τις μέρες και μέχρι να δούμε τι θα γίνει με τα νερά, οι άνθρωποι τα απάντλησαν αλλά μετά βγάλαμε ουσιαστικά τα πράγματα μόνοι μας από μέσα. Τα συνεργεία που ήρθαν δεν ήταν ειδικά για αυτή τη δουλειά. Ήρθαν Ρομά οι οποίοι ζητούσαν πολλά λεφτά για να καθαρίσουν το υπόγειο και τώρα καθαρίζουμε κάθε μέρα μόνοι μας χωρίς βοήθεια από τον Δήμο».
Σχετικά με το αν έχει επικοινωνήσει με κάποιον αρμόδιο για να του μεταφέρει τα προβλήματα που υπάρχουν τόνισε ότι «πέρασαν προχθές υπάλληλοι του Δήμου, τους ζήτησα να μαζέψουν από τον δρόμο τα κλαδιά που έχουν κόψει γιατί έχουμε βάλει κι εμείς κάποια κομμένα κλαδιά και μου είπαν ότι έχει προτεραιότητα το κέντρο. Είναι απάντηση αυτή σε πλημμυροπαθείς; Πάλι καλά έχουμε ο ένας τον άλλον γιατί αυτοί που πρέπει να ασχοληθούν μαζί μας μας έχουν γραμμένους.
To κέντρο της πόλης δεν πλημμύρισε. Επίσης μιλάμε για μια μεγάλη οικολογική αλλαγή. Δεν υπάρχει κίνηση των πουλιών πλέον, έχουν εξαφανιστεί και οι γάτες, τώρα σιγά σιγά αρχίζω και βλέπω κάποιες γάτες στην περιοχή. Η μπόχα είναι ανυπόφορη. Μιλάμε για υγειονομική βόμβα. Πρέπει αύριο κιόλας να δοθούν χρήματα, να καθαρίσει ο κόσμος τα σπίτια και τα υπόγεια, δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση και να γίνουν και απεντομώσεις ξανά γιατί υποφέρουμε από τα κουνούπια».
Ο Παιδικός Σταθμός και η αλληλεγγύη των ανθρώπων
Περπατώντας την περιοχή μαζί με τον κ. Τάκη Βαλώζο, σταματήσαμε έξω από τον Παιδικό Σταθμό. Μας έκαναν εντύπωση τα πολλά αντικείμενα που ήταν πεταμένα πέριξ του κτιρίου, αλλά και το γεγονός ότι εντός αυτού δούλευαν πυρετωδώς κάποιοι άνθρωποι στον καθαρισμό του παιδικού σταθμού από τις… λάσπες. «Δυο μήνες μετά, σήμερα ξεκίνησαν να καθαρίζουν αυτό το σχολείο» μας λέει ο κ. Τάκης, ενώ ο ίδιος αναγκάζεται πλέον να πηγαίνει τη μικρότερη εγγονή του στον παιδικό σταθμό που είναι κοντά στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο, «μέχρι να ξαναλειτουργήσει αυτός εδώ».
Ένας κύριος από το συνεργείο καθαρισμού μόλις είδε την φωτογραφική κάμερα βγήκε έξω να ρωτήσει από πού είμαστε. «Είμαι από την Καρδίτσα» μας λέει, «τρία χρόνια πριν καταστραφήκαμε κι εμείς με τον Ιανό και τώρα πάλι είχαμε καταστροφές στα χωριά και ακόμη περιμένουμε χρήματα. Η κατάσταση είναι τραγική, πάλι καλά έχουμε ο ένας τον άλλον αλλιώς θα ήμασταν καταδικασμένοι».
Αποφάσισα να κρατήσω αυτή την τελευταία φράση του ανθρώπου από τον καθαρισμό του παιδικού σταθμού. Η αλληλεγγύη από την πρώτη στιγμή που η κακοκαιρία ξεκίνησε να πλήττει περιοχές της Θεσσαλίας, ήταν συγκινητικά παρούσα. Οργανώσεις, πρωτοβουλίες, συλλογικότητες, φορείς και απλοί πολίτες στάθηκαν στο πλευρό των πλημμυροπαθών παρέχοντας είδη πρώτης ανάγκης και μεταβαίνοντας στα πεδία.
Ο κ. Τάκης μαζί με τη γυναίκα του φιλοξενήθηκαν από την κόρη τους, ενώ πολλοί φίλοι βοήθησαν στο άδειασμα του σπιτιού από τα λασπωμένα πράγματα. Μάλιστα, στο σπίτι που νοίκιασε προσωρινά, έχει ένα ψυγείο το οποίο του παραχώρησε εκείνες τις μέρες ένας άγνωστος από το Λυκούδι Ελασσόνας. Ο Κ.Μ. ζει μόνος, κυριολεκτικά μέσα στη λάσπη και πλέον στο κρύο, ωστόσο τρώει σε φιλικά σπίτια. «Οι φίλοι είναι πάντα εκεί και βοηθούν όπως μπορεί ο καθένας».
Ο κ. Ευάγγελος πλένει κάθε πρωί όλο το δρόμο, περιμένει κι εκείνος μάταια βοήθεια από τους αρμόδιους φορείς, αλλά μίλησε με συγκινητικά λόγια για τους «πυροσβέστες που έκαναν υπερωρίες για την απάντληση των υδάτων τις πρώτες μέρες»και για τη «βοήθεια της γειτονιάς σε όσους έχουν ανάγκη». Για μια ακόμη φορά δηλαδή αναδεικνύονται αφενός η κωλυσιεργία των αρμόδιων φορέων και αφετέρου η αλληλεγγύη που από την πρώτη μέρα ήταν και παραμένει ένα από τα λίγα «όπλα» της κοινωνίας μας.
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
