Η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδος (ΟΙΕΛΕ) απέστειλε επιστολή προς την Διεύθυνση Ιδιωτικής Εκπαίδευσης του Υπουργείου Παιδείας, σύμφωνα με την οποία κατήγγειλε το γεγονός ότι πολλά ιδιωτικά σχολεία, δεν θα πραγματοποιήσουν επετειακές εκδηλώσεις Μνήμης για το Πολυτεχνείο, «παραβιάζοντας κυνικά την εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας, που προβλέπει ρητά ότι την Παρασκευή, 16 Νοεμβρίου, θα πραγματοποιηθούν σε όλα τα σχολεία, δημόσια και ιδιωτικά, αποκλειστικά και μόνο εκδηλώσεις μνήμης για την επέτειο του Πολυτεχνείου».
Αμέσως μετά, η Διεύθυνση Ιδιωτικής Εκπαίδευσης του Υπουργείου Παιδείας, εξέδωσε εγκύκλιο, σύμφωνα με την οποία διευκρινίζεται σαφώς, ότι τα προβλεπόμενα για τις επετειακές εκδηλώσεις του Πολυτεχνείου στα σχολεία, ισχύουν το ίδιο, τόσο στα Δημόσια, όσο και στα Ιδιωτικά.
Τα Δημόσια και τα Ιδιωτικά, λοιπόν και η Επέτειος του Πολυτεχνείου.
Η Επέτειος, της επαναφοράς της Δημοκρατίας, μετά την μαζική και δυναμική, εξέγερση στο Πολυτεχνείο, ενάντια στην δικτατορία και την Χούντα των Συνταγματαρχών, τον Νοέμβριο του 1973.
Στον Αγώνα, στο Όραμα, στο Αίμα και στην Μνήμη της οποίας, πάτησαν με αγένεια, θράσος και αναίδεια – παραλίγο να πω, ξεδιαντροπιά, και εδραιώθηκαν, πολιτικές καρέκλες και στήθηκαν πολιτικές καριέρες και βιάστηκε ολόκληρος λαός. Ακόμα βιάζεται.
Κανονική και με το νόμο, εξαργύρωση, έπραξαν, ορισμένοι. Το ξέρουμε όλοι. Κι εμείς στο trikalanews.gr και εσείς, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, ότι το χάλι μας, μετά την μεταπολίτευση, άρχισε να διαγράφεται…
Και νάμαστε, εδώ που είμαστε…
Σε κάποιους θα φανεί, ίσως, γραφικό, σε κάποιους άλλους, γλυκανάλατο, αφελές και ρομαντικό(!) – ποτέ δεν καταλάβαμε, γιατί τα πολύ σοβαρά πράγματα, ορισμένοι τα θεωρούν ρομαντικά(!) – και σε κάποιους τρίτους (μάλλον αυτοί οι τελευταίοι, πρέπει να είναι οι λιγότεροι, γιατί αλλιώς, δεν θα είχαμε φτάσει εδώ που έχουμε φτάσει), θα τους φανεί, κάπως ενδιαφέρον…
Ποιο; Μα φυσικά το γεγονός ότι με τον ίδιο τίτλο: «Τα Δημόσια και τα Ιδιωτικά», ο Νομπελίστας Έλληνας ποιητής, Οδυσσέας Ελύτης, έγραψε ένα πεζό κείμενο. Ναι, σωστά καταλάβατε, αυτός που έγραψε και το «Άξιον Εστί», που κλείνει στο Δοξαστικό, λέγοντας: «Νυν, Νυν το μηδέν! Και Αιέν το κόσμος ο μικρός, ο Μέγας!»
Σύνδεση άσχετων στοιχείων; Δεν νομίζουμε, αλλά αφού το σκεφτήκατε, για πάμε να το διερευνήσουμε. Ο Έλληνας ποιητής, στο πεζό κείμενό του «Τα Δημόσια και τα Ιδιωτικά», γράφει ότι βρίσκεται σε ένα νησί του Αιγαίου πελάγους, παρέα με την φύση και τους λίγους απλούς νησιώτες και κοιτάζοντας την απεραντοσύνη της θάλασσας, στοχάζεται την Ομορφιά και το Ήθος των Ανθρώπων και της Ελληνικής Φύσης, και πώς αυτή, έχει βαθειά ποτίσει τους απλούς ανθρώπους του λαού, το ήθος και τον πολιτισμό τους, από τα χρόνια των Μινωιτών ακόμα…
Από τα κορυφαία σημεία του έργου, είναι το γνωστό απόσπασμα για την γλώσσα, την ορθογραφία και το πολυτονικό σύστημα, που τον Νοέμβριο του 1981 ελήφθη η απόφαση για την κατάργησή του:
«[…]όπου το κάθε ωμέγα, το κάθε ύψιλον, η κάθε οξεία, η κάθε υπογεγραμμένη δεν είναι παρά, ένας κολπίσκος [..] μια κάθετη βράχου πάνω σε μια καμπύλη πρύμνας πλεούμενου, κυματιστοί αμπελώνες, υπέρθυρα εκκλησιών, ασπράκια ή κοκκινάκια, εδώ ή εκεί από περιστεριώνες και γλάστρες με γεράνια […]»
Υπάρχει όμως και ένα ακόμα, αξιοπρόσεκτο σημείο που σημειώνει: «το πόση ευγένεια παράγουν (οι λαοί), ακόμη και κάτω από τις πιο δυσμενείς και βάναυσες συνθήκες, όπως ο δικός μας ο λαός στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, όπου το παραμικρό κεντητό πουκάμισο, το πιο φτηνό βαρκάκι, το πιο ταπεινό εκκλησάκι, το τέμπλο, το κιούπι, το χράμι, όλα τους αποπνέανε μιαν αρχοντιά κατά τι ανώτερη των Λουδοβίκων».
Υπάρχει και ο «πρόλογος» του έργου που μιλά και λέει: «ΠΗΡΕ ΝΑ ΧΕΙΜΩΝΙΑΖΕΙ. Πλήθυναν οι άδειες καρέκλες γύρω μου. Έχω πιάσει γωνιά και πίνω καφέδες, φουμέρνοντας αντικρύ στο πέλαγος. Θα μπορούσα να περάσω έτσι μια ζωή ολόκληρη, αν δεν την έχω κιόλας περάσει. Ανάμεσα σε μια παλιά ξύλινη πόρτα ξεβαμμένη απ' τον ήλιο κι ένα κλωναράκι γιασεμιού τρεμάμενο πού, έτσι και συμβεί να μου λείψουν μια μέρα, η ανθρωπότητα όλη θα μου φαίνεται άχρηστη. Σχεδόν σοβαρολογώ. Επειδή εδώ δεν πρόκειται πια για τη φύση, που αυτήν, πιστεύω, είναι πιο σημαντικό να τη διαλογίζεσαι παρά να τη βιώνεις, ούτε καν για την παράδοση. Πρόκειται για τη βαθύτερη εκείνη δύναμη των αναλογιών που συνέχει τα παραμικρά με τα σπουδαία ή τα καίρια με τα ασήμαντα, και διαμορφώνει κάτω από την κατατεμαχισμένη των φαινομένων επιφάνεια, ένα πιο στερεό έδαφος, για να πατήσει το πόδι μου – παραλίγο να πω η ψυχή μου.
[…] ένα τοπίο δεν είναι όπως το αντιλαμβάνονται μερικοί, κάποιο, απλώς, σύνολο γης, φυτών και υδάτων. Είναι η προβολή της ψυχής ενός λαού επάνω στην ύλη».
Τέλος, υπάρχουν και οι υπογραμμίσεις που λένε: «Ας υπάρχει κι Ένας, που να διατηρεί το δικαίωμα να προσβλέπει σε αυτά που δεν υπάρχουν, αλλά θα έπρεπε και θα μπορούσαν να υπάρχουν».
Καθώς και: «Έτσι ο ποιητής. Σκληρός. Και να ζητάει τ' αδύνατα!»
Μετά την γνώση όλων αυτών, που έχει γράψει ο βραβευμένος με Νόμπελ, Έλληνας ποιητής στο έργο του «Τα Δημόσια και τα Ιδιωτικά», γίνεται, να μην σχολιάσουμε, ως δημοσιογραφική ομάδα στο trikalanews.gr σχετικά την «αλληλογραφία» που ανταλλάχθηκε παραμονές της Επετείου του Πολυτεχνείου, μεταξύ Υπουργείου Παιδείας και Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδας, ότι … «Δυο κόκοροι τσακώνονταν σε ξένο αχυρώνα;».
