Ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ εγκρεμιζόταν. Μοιρολογούν οι μάστοροι και κλαιν οι μαθητάδες… Κλασική αναφορά στο πιο ξακουστό εγχώριο λαϊκό αρχιτεκτόνημα του είδους, το Γιοφύρι της Αρτας με ασεισμικά θεμέλια θρύλου και ιστορίας· αιωνία η μνήμη της γυναίκας του πρωτομάστορα κι ας είναι ελαφρές οι πέτρες που τη σκεπάζουν. Χωρίς να αδικήσουμε –λόγω άγνοιας– άλλα απανταχού κομψοτεχνήματα ή σύγχρονες κατασκευές (η γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου π.χ. μας κάνει εθνικά περήφανους) που προκαλούν δέος, το μυαλό σκοντάφτει στη βενετσιάνικη Γέφυρα των Στεναγμών. Σ’ αυτήν έσερναν βογγώντας τα βήματά τους οι φυλακισμένοι πριν βρεθούν ενώπιον των δικαστών -δημίων τους. Φημολογείται ως ατραξιόν ότι και σήμερα κάποιοι τουρίστες –όχι μόνον ψεκασμένοι ή οξειδωμένα ερωτευμένοι– ακούν εκεί αντίλαλο από τον θρήνο των δύστυχων.
Το Οσκαρ γεφυρών; Ασυζητητί στη Γέφυρα του ποταμού Κβάι έργο που σχεδιάστηκε από τον σκηνοθέτη Ντέιβιντ Λιν με εποπτεύοντα ερμηνευτή εργασιών τον (μετέπειτα σερ) Αλεκ Γκίνες. Ενα, μεταξύ άλλων, υμνολόγιο αυτοπειθαρχίας, ιδιοφυούς τακτικισμού, στοχοπροσήλωσης ηγέτη στη σωτηρία υφισταμένων και ταπεινής προάσπισης της υστεροφημίας του. Λέγεται ότι ο Γκίνες πυρακτώθηκε τόσο πολύ με τον ρόλο του που παραλίγο να πνιγεί στο ποτάμι, φυσικό ντεκόρ του σκηνικού.
Mαγευτική η Καβάλα, έτσι ουδείς ασχολείτο με τη γέφυρά της έως ότου αυτή κατέρρευσε, χωρίς θύματα, προκαλώντας μποτιλιάρισμα επισκεψιμότητας στα συντρίμμια.Τι έφταιξε; Εντιμη η θέση της δημάρχου κ. Δήμητρας Τσανάκα: Εμείς δεν ξέρουμε να συντηρούμε γέφυρες, δεν έχουμε τεχνογνωσία, ενώ αποτελεί τμήμα του εθνικού δικτύου για το οποίο δεν είμαστε υπεύθυνοι. Εκεί έσπευσε για αυτοψία και η ευγενέστατη, εξ ορισμού αθώα για το συμβάν, συνοδευόμενη από κλιμάκιο μάλλον ειδικών, υφυπουργός Μακεδονίας-Θράκης κ. Κατερίνα Νοτοπούλου, με σπουδές ψυχολογίας, δίχως προς τιμήν της να κρατά μπλοκάκι σημειώσεων. Μια δήλωσή της, ενδεικτική θεσμικής πυγμής: είμαστε αποφασισμένοι να βρούμε τι ακριβώς συμβαίνει και να αποδοθούν ευθύνες εκεί όπου υπάρχουν. Από τα φαιδρά και τα μικρά μας έως τα σοβαρά και τα μοιραία μας ίδια η γεύση: ο πολτός συναρμοδιοτήτων σερβίρεται πάντα με εθελοτυφλία, εν προκειμένω μια γέφυρα αβάπτιστη (αμέτρητες άλλες). Από παλαιό νηολόγιο του σαρκασμού στίχοι υπόρρητης πλαστής αισιοδοξίας, που δένουν σε όλα τα λιμάνια: «…Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία. Ισως έρχεται ο κύριος Νομάρχης».
