Πέρασε από τα Τρίκαλα και άφησε για πάντα ανεξίτηλο το σημάδι της, το οποίο… μπορεί να βρίσκεται και μέσα στο σπίτι σας.
Πίστευε ότι η μουσική καλλιέργεια μπορεί να διαμορφώσει και να αλλάξει τον άνθρωπο. Υπήρξε μεγάλη ευεργέτιδα των Τρικάλων.
Η Ελένη Ζωγράφου, ήρθε στα Τρίκαλα και έμεινε στην Λαζαρίνα, όταν παντρεύτηκε τον Σόλωνα Χρηστάκη Ζωγράφου, από τους πρώτους βιομηχάνους της Ελλάδας, καθώς η οικογένεια Ζωγράφου, ίδρυσε το πρώτο εργοστάσιο ζάχαρης στην Ελλάδα, στην Λαζαρίνα Τρικάλων.
Μετά τον θάνατο του συζύγου της, βρέθηκε κάτοχος της τεράστιας περιουσίας των Ζωγράφων, εκτός από τη δική της ως κόρη του κορυφαίου Έλληνα αρχιτέκτονα Λύσανδρου Καυταντζόγλου.
Στην σύντομη ιδιόχειρη διαθήκη της – που ήταν γραμμένη στα γαλλικά και συνέταξε στις 5 Οκτωβρίου 1929 στο Παρίσι – ανέφερε μεταξύ άλλων: «Το κτήμα μου των 250 στρεμμάτων στα Τρίκαλα να εκποιηθεί. ∆ωρίζω το τίμημα στο ∆ήμο Τρικαίων για να χτιστεί και συντηρηθεί Ωδείο. Οι Θεσσαλοί ουδέποτε θέλησαν να καταλάβουν, ότι η μουσική είναι ο μόνος τρόπος να τους εξευγενίσει. Αυτό το κάνω στην ανάμνηση της εκεί διαμονής μου. Κάθε Κυριακή να δίνονται συναυλίες στην πλατεία και να τις απολαμβάνουν τόσο οι αστοί, όσο και οι χωρικοί. Τα όργανα να είναι άριστα και οι διδάσκαλοι οι καλύτεροι».
Επειδή εκείνη πίστευε βαθιά ότι η μουσική, καλλιεργεί την ανθρώπινη ψυχή, δημιουργήθηκε το Δημοτικό Ωδείο Τρικάλων (ίδρυση 1955, λειτουργία 1958) στο οποίο έχουν φοιτήσει χιλιάδες Τρικαλινοί και Τρικαλινές από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα.
Σε αυτό, έμαθαν τις πρώτες τους νότες και δεκάδες μουσικοί και δάσκαλοι μουσικής, που σήμερα, προσφέρουν μέσα από την δουλειά τους, οι ίδιοι στην πόλη, στη χώρα και το εξωτερικό.
Στο Δημοτικό Ωδείο Τρικάλων, μπορεί, ίσως, να φοιτά και το δικό σας παιδί, αγαπητέ, αναγνώστη-τρια.
Η ασήμαντη λεπτομέρεια της ιστορίας: Ο δρόμος με τα πλατάνια στη Λαζαρίνα, είναι και αυτός έμπνευση – δημιουργία της Ελένης Ζωγράφου, καθώς είχε εκδηλώσει την επιθυμία να φυτευτεί δενδροστοιχία μέσα στο κτήμα Ζωγράφου, ώστε να προφυλάσσεται από τον καυτό ήλιο του κάμπου όταν έκανε βόλτα με το άλογό της, την άνοιξη και το καλοκαίρι.
Ευτυχώς, που εκτός από τους πολιτικούς, περνάνε κάποιες φορές από τις πόλεις, ορισμένοι άνθρωποι, που όπως έχει γράψει ο Αρθούρος Ρεμπώ, στο ποίημά του "Φθινοπώριασε", δεν ποθούν τον ήλιο, αλλά την ανακάλυψη του θείου φωτός, μακριά από τους ανθρώπους που φθίνουν με τις εποχές.
Αλλά, ποιος ενδιαφέρεται στην εποχή μας για ποιητές και δενδροστοιχίες; Πολύ σωστά σκεφτήκατε, αγαπητοί αναγνώστες.
