Εικόνες που προκαλούν ενδιαφέρον, πυροδοτούν «θρύλους» αλλά όμως απλά έρχονται από μια άλλη εποχή…
Διασχίζοντας το χωριό Παλαιομονάστηρο (Μπελέτσι) του Δήμου Πύλης στον νομό Τρικάλων, αν είναι κανείς λίγο παρατηρητικός ή απλά χαζεύει τα κεραμόσκεπα σπίτια καθώς υψώνονται προς τον ουρανό, θα παρατηρήσει ότι σε έναν μεγάλο αριθμό, ότι βρίσκονται υπό τη σκέπη ενός μικρούς σταυρού.
Αλλού γερμένοι από τα χρόνια που έχουν περάσει, αλλού ακόμη υψωμένοι, στέκουν εκεί να προκαλέσουν το ενδιαφέρον και να πυροδοτήσουν πολλές φορές «θρύλους» που όμως τελικά δεν είναι παρά μια κίνηση ευγνωμοσύνης, μια ευχή και μια προσευχή για ένα ήσυχο σπιτικό.
Ο φακός του Τrikalanews.gr, αποτύπωσε αυτή την ιδιαιτερότητα και αμέσως μετά προσπαθήσαμε να πάρουμε μια απάντηση στο τι συμβολίζει και γιατί σε αυτό το χωριό είναι σχεδόν καθιερωμένο σε κάθε σπίτι. Ρωτώντας στην περιοχή, κυρίως πιο νέους ανθρώπους, ελάχιστοι ήταν όσοι είχαν απάντηση. Κάποιοι θέλησαν να το αποδώσουν σε μια συνήθεια μετά την τουρκοκρατία, σε θρησκευτικές παραδόσεις κοκ.
Θεωρήσαμε ότι ο πιο σωστός άνθρωπος να απευθυνθούμε είναι ο π. Δημήτρης Κατσαρός, εφημέριος και Αρχιερατικός Επίτροπος Πύλης. Μια συζήτηση μαζί του ποτέ δεν μένει βέβαια στην πρώτη εικόνα αλλά προχωρά σε μια βαθιά αναζήτηση στον άνθρωπο και την πορεία του μέχρι το σήμερα. Έτσι και στην περίπτωση του Παλιομονάστηρου…
Οι σταυροί λοιπόν που βλέπουμε στα σπίτια του χωριού να υψώνονται στο ψηλότερο σημείο του σπιτιού, έρχονται από μια παράδοση που κρατούσαν πάντα οι τεχνίτες της οικοδομής στην περιοχή αυτή. Μάλιστα, όπως είπε στο trikalanews.gr, σε όποια χωριά ανέλαβαν έργο, ακολούθησαν και εκεί την ίδια παράδοση και αυτός είναι και ο λόγος που υπάρχουν σπίτια με σταυρό στη σκεπή, κεραμικό ή σιδερένιο, και σε κοντινά χωριά όπως οι Γόμφοι.
«Δεν είναι απλά μια παλιά συνήθεια, είναι η εξιστόρηση ενός τρόπου ζωή την οποία αφήσαμε να φύγει, δεν την κρατήσαμε» αναφέρει ο ιερέας. Έρχεται από μια εποχή που τα σπίτια χτιζόταν όχι μόνο από τους ιδιοκτήτες αλλά από όλο το χωριό. Όλοι βοηθούσαν, όλοι ευχόντουσαν το καλό για τον γείτονα και συγχωριανό, όλοι ήταν μια κοινότητα δεμένη. Ο σταυρός λοιπόν έμπαινε όπως και στα θεμέλια. Μια προσευχή λοιπόν… κάτω από τις σκεπές να υπάρχει γαλήνη και ευτυχία.
Και όλα αυτά δεν ανήκουν σε μια εποχή και τόσο μακρινή πια… Αλλά μερικές δεκαετίες πίσω μας. Ένα κοντινό παρελθόν που έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι ο άνθρωπος άνοιγε πιο εύκολα την αγκαλιά του, την έγνοια του για το κοινό καλό και τον συνάνθρωπό του.
