Μια ανάρτηση που αναμενόταν εδώ και μέρες
Πολιτικά, και επαγγελματικά, βαδίζουν σε δρόμους άλλους. Η αδερφική σχέση βέβαια δεν χωράει τέτοια κριτήρια. Ο Βασίλης Παπαστεργίου, δικηγόρος Αθηνών, πολυγραφότατος στα social, κυρίως βέβαια για ζητήματα που αφορούν την πολιτική σφαίρα, έκανε μια και μοναδική ανάρτηση για την υπουργοποίηση του αδερφού του Δημήτρη, θέλοντας να τον συγχαρεί από τη δική του πλευρά.
«Ο αδελφός μου κι εγώ
Εδώ και μία εβδομάδα στην οικογένειά μου υπάρχει ένας υπουργός. Δεν είναι κάτι συνηθισμένο.
Καθώς πολύς κόσμος με συγχαίρει (ή μου την λέει και λίγο), καθώς ο αδελφός μου είναι ένας άνθρωπος που δικαίως ή αδίκως – δικαίως λέω εγώ – προκαλεί το ενδιαφέρον, αλλά και γιατί έχω αποκτήσει το χούι εδώ να γράφω για διάφορα ζητήματα, ακόμα για και τα πιο ασήμαντα, θεωρώ ότι θα ήταν κάπως υποκριτικό να μην γράψω και για αυτό το σημαντικό για εμένα και την οικογένειά μου γεγονός.
Εν γνώσει του ότι δεν έχω – ακόμα περισσότερο σε αυτό το θέμα – καμία αντικειμενικότητα (ποιος είναι αντικειμενικός με τον αδελφό του;) και εν γνώσει του υπάρχουν πράγματα και ιδίως συναισθήματα που καλό είναι να μην εκφράζονται δημόσια, θα περιοριστώ σε κάποια πράγματα που θεωρώ ότι έχουν ένα ευρύτερο ενδιαφέρον.
Έχω σκεφτεί πολλές φορές ότι αν όλοι οι άνθρωποι της γης ήταν σαν εμένα από την σκοπιά της επινοητικότητας και της πρακτικότητας, η ανθρωπότητα θα ζούσε ακόμα στα σπήλαια και θα πάλευε ενδεχομένως τώρα να ανακαλύψει τον τροχό.
Αν αντίθετα από την ίδια σκοπιά της επινοητικότητας ήταν όλοι σαν τον Δημήτρη, είναι πιθανό να κάναμε ήδη (ως ανθρωπότητα) επανδρωμένες αποστολές σε άλλους πλανήτες.
Αυτή την πρακτικότητα και την έμφυτη ανησυχία νομίζω ότι την έκανε πράξη στα Τρίκαλα τα τελευταία χρόνια και έχω την εντύπωση – όντας πια επισκέπτης στην πόλη και πάντα με δεδομένο τον υποκειμενισμό μου – ότι η πόλη ωφελήθηκε πολύ από αυτές.
Και βέβαια χωρίς ποτέ να εγερθεί – κι αυτό μετρά πολύ – καμία υπόνοια για ιδιοτέλεια ή κατάχρηση.
Υπάρχει όμως μια στιγμή στην θητεία του που για εμένα ήταν πολύ σημαντική. Ήταν τον Μάρτιο του 2016, όταν στο απόγειο της προσφυγικής κρίσης η τότε κεντρική εξουσία, παλαβωμένη και παραζαλισμένη από τις συνεχείς αρνήσεις πολλών δημοτικών αρχών – ακόμα και ας πούμε προοδευτικών – να στεγάσουν κάποιους/ες από τους/τις χιλιάδες πρόσφυγες που είχαν φτάσει στην χώρα, έστειλαν λεωφορεία με πρόσφυγες στα Τρίκαλα, χωρίς κανένα σχέδιο και χωρίς καμία πρόβλεψη φιλοξενίας.
Αυτό που έκανε ο Δήμος Τρικάλων τότε ήταν αντικειμενικά πολύ σημαντικό. Άνοιξε το Φρούριο – το σύμβολο της πόλης – και στέγασε εκεί για αρκετές εβδομάδες τις οικογένειες των προσφύγων.
Χωρίς καμία αρνητική αντίδραση, αντιθέτως με την ενεργητική συμμετοχή και συναίνεση (σχεδόν) όλων.
Θυμάμαι τον αδελφό μου, τότε δήμαρχο της πόλης, να μου στέλνει την δεύτερη ή τρίτη νύχτα μια φωτογραφία από το κινητό του. Τα παιδάκια των προσφύγων έβλεπαν παιδικές ταινίες – με αραβικούς υπότιτλους – από προτζέκτορα μέσα στο χώρο του φρουρίου.
Μια εικόνα γαλήνης, ανακούφισης, σεβασμού.
Στην συνέχεια, τα επόμενα χρόνια, τα Τρίκαλα στέγασαν χιλιάδες πρόσφυγες μέσα από τα στεγαστικά προγράμματα στα οποία μετείχε ο Δήμος. Χωρίς σχεδόν καμία στραβή αντίδραση από την τοπική κοινωνία, το αντίθετο. Και για να είμαι δίκαιος, σε αυτό είχε πολύ σοβαρή συμβολή όλη η δημοτική ομάδα της πλειοψηφίας, που πολιτικά ανήκε συντριπτικά στην ΝΔ.
Καθόλου αυτονόητο.
Και είμαι σε θέση να ξέρω και να καταλαβαίνω ότι αυτός ο αντιρατσισμός είναι αληθινός και γνήσιος.
Με βάση όλα τα παραπάνω, δεν μπορώ να μην σκεφτώ ότι η επιλογή του ως υπουργού είναι μια επιβράβευση μιας πορείας που είχαν επιβραβεύσει πρώτα απ΄όλα οι δημότες της πόλης των Τρικάλων και – από μια άλλη σκοπιά – μια εκδήλωση μιας ευφυούς επιλογής συνεργατών από την πλευρά του Μητσοτάκη.
Προφανώς, μακάρι θα έλεγα, τέτοιου τύπου επιλογές να δίνουν τον τόνο, δηλαδή να υπάρχουν δημοκρατικοί άνθρωποι (σκέφτομαι πάντα τον Δένδια για παράδειγμα) που θα εξισορροπούν τις – αρκετές – αντίθετες τάσεις στην κυβέρνηση. Αλλά ας μην μπω εδώ σε ονοματολογία.
Αν και ο πρωταγωνιστής αυτής της ανάρτησης είναι αναμφίβολα ο Δημήτρης, ας πω κάτι και για μένα.
Προφανώς μου προκαλεί μια κάποια αμηχανία το γεγονός ότι μετέχει σε μια κυβέρνηση που – για να το πω ουδέτερα – δεν είναι ακριβώς του γούστου μου. Προφανώς από την άλλη, δεν έχω σκοπό να σταματήσω να λέω την γνώμη μου για την κυβέρνηση, δεν σβήνω παλιές αναρτήσεις, δεν έχω σκοπό στο εξής να ανεβάζω γατούλες, σκυλάκια, ηλιοβασιλέματα και τραγούδια (αν και τα τελευταία τα έχω κακώς εγκαταλείψει τελευταία). Επίσης, δεν θα διοριστώ πουθενά.
Αλλά, με αφορμή και την δική του υπουργοποίηση, σκέφτομαι ότι είναι σημαντικό να υπάρχουν δημοκρατικοί κοινοί τόποι (το κεκτημένο της μεταπολίτευσης) και πεδία συνεννόησης με την εκάστοτε άλλη πλευρά.
Είναι σημαντικό για την δημοκρατία. Και δεν είναι στις μέρες μας αυτονόητο.»
