Ένα από τελευταία (αν όχι το τελευταίο) στέκια των Τρικάλων, τουλάχιστον στο κέντρο της πόλης έκλεισε τις προηγούμενες μέρες αφήνοντάς μας όλους όσους ήμασταν θαμώνες του “ορφανούς”.
Πρόκειται για το μικρό καφέ του Παύλου Σταμπέρνα που λειτουργούσε για εδώ και μια δεκαετία στην αρχή του πεζοδρόμου της Ασκληπιού μαζί με την σύζυγό του Ελένη Γιαννάκα αποτελώντας σημείο αναφοράς για όλους τους Τρικαλινούς που επιθυμούσαν μαζί με τον καφέ ή το ποτό τους να ανταλλάξουν και μια κουβέντα στο ξεκίνημα ή στο τέλειωμα της μέρας…
Γιατί, πράγματι, το στέκι του “Παύλου” (ήταν ίσως το μοναδικό καφέ της πόλης που δεν είχε επωνυμία, τι να την κάνει άλλωστε;) συγκέντρωνε συμπολίτες και συμπολίτισσες που ήταν όλοι μια παρέα. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην ανταλλάξεις από έναν έστω τυπικό χαιρετισμό έως να συζητήσεις περί παντός επιστητού με τους υπολοίπους. Η ζεστασιά και η θαλπωρή που ανέδινε η ατμόσφαιρα οικειότητας (που προφανώς οφείλονταν στον χαρακτήρα του Παύλου και της Ελένης) ήταν μοναδική και γι’ αυτό οι θαμώνες του (και δεν ήταν και λίγοι) παρέμειναν φανατικοί μέχρι τέλους! Εκεί η κουβέντα μπορούσε να ξεκινήσει από ένα απλό καλημέρα και να φθάσει σε ανάλυση των πολιτικών εξελίξεων, ποδοσφαιρικών ειδήσεων ή ακόμη αναζητήσεων φιλοσοφικού ενδιαφέροντος. Δεν ήταν πάντως λίγες οι φορές που οι τόνοι ανέβαιναν, αλλά και πάλι στο τέλος πάλι φίλοι ήσαν όλοι…
Προσωπικώς, το στέκι του “Παύλου” το βίωσα και ως “προέκταση” του σπιτιού μου, όχι μόνο γιατί βρίσκονταν ακριβώς απέναντι από την κατοικία μου, αλλά και γιατί στην μια πλευρά του εξέθετε παλιές φωτογραφίες και καρτ ποστάλ της πόλης των Τρικάλων, αντιγράφων από την συλλογή μου. Σήμερα αισθάνομαι ότι το σπίτι μου έχει “μικρύνει”, ότι ένα δωμάτιό του έχει κλείσει οριστικά…
Όπως και να το κάνουμε, σε όλα τα της ζωής υπάρχει αρχή, μέση και τέλος και στην περίπτωση του Παύλου -τον οποίο εύχομαι καλή συνταξιοδότηση- το κενό που μας αφήνει είναι δυσαναπλήρωτο. Όλο και κάπου θα πίνουμε καφέ στην πόλη. Στέκι όμως δεν θα ξαναβρούμε…
