Ένα μεγάλης ομορφιάς και ενδιαφέροντος πολιτιστικό και ορειβατικό ταξίδι στην Νότιο Αφρική, Μποτσουάνα και Ζάμπια πραγματοποίησε ο Ελληνικός Ορειβατικός Σύλλογος Αθηνών με συμμετοχή 44 ατόμων.
Σε αυτήν έλαβε μέρος και ο γράφων, μέλος του Συλλόγου Πεζοπορίας Ορειβασίας Τρικάλων, του Συλλόγου Δρομέων Τρικάλων και του ΕΟΣ Αχαρνών, ταξιδευτής του κόσμου.
Μετά από δεκάωρη πτήση, προσγειωθήκαμε στην πρωτεύουσα της Ν. Αφρικής Πραιτόρια. Η ίδια η χώρα είναι δεκαπλάσιας έκτασης από την Ελλάδα και με πενταπλάσιο πληθυσμό. Η έλλειψη χρόνου μας περιόρισε σε μια βόλτα στο κέντρο της πόλης και ακολούθως το λεωφορείο μας αναχώρησε για την πόλη Χέϊζιβιου στα Β.Δ. της χώρας όπου ευρίσκεται το μεγαλύτερο Εθνικό Πάρκο της Αφρικής, το Κρούγκερ Παρκ.
Η μέρα ήταν αφιερωμένη σε αυτό. Το Πάρκο Κρούγκερ έχει το μέγεθος του Ισραήλ και είναι παγκοσμίως γνωστό για τον πλούτο της άγριας αφρικανικής πανίδας. Ζέβρες, ρινόκεροι, αντιλόπες ζουν εδώ σε μεγάλους πληθυσμούς και τα 5 μεγάλα (the five bigs) κυριαρχούν. Τα 5 μεγάλα είδη είναι ο λέων, η λεοπάρδαλις, ο βούβαλος, ο ελέφας και ο ιπποπόταμος. Τα τρία τελευταία είναι φυτοφάγα, πλην άκρως φονικά όταν αισθάνονται απειλούμενα με τον ιπποπόταμο να είναι ο φονικότερος όλων για όποιον εισέρχεται στο σπίτι του, δηλαδή στο νερό. Εκείνη την ημέρα παρατηρήσαμε όλα τα είδη πλην λιονταριών.
Η μεθεπόμενη ημέρα ήταν αφιερωμένη στην πεζοπορία. Από το Χέϊζιβιου στο Μπελβεντέρε, έναν τουριστικό οικισμό στα Β.Α. της Ν. Αφρικής για μια πεζοπορία 6 ωρών και με κατάληξη στους εκπληκτικής ομορφιάς καταρράκτες Ντίτζε σε ένα τοπίο γεμάτο φαράγγια, βραχώδεις κορυφές, δάση και καταρράκτες. Κατά την διαδρομή παρακολουθήσαμε τα επιτυχή αποτελέσματα της τεχνητής δάσωσης τεραστίων εκτάσεων πευκοειδών στα υψίπεδα της χώρας.
Η ξυλεία των τεχνητών δασών προορίζεται για εσωτερική χρήση και εξαγωγή. Η Ν. Αφρική παρόλη την φτώχεια μεγάλου μέρους του πληθυσμού και την εκτεταμένη εγκληματικότητα στις μεγάλες πόλεις είναι μια ισχυρή βιομηχανική δύναμη και οι τεχνητές δασώσεις ολόκληρων πλαγιών είναι μια απόδειξη του δυναμισμού της οικονομίας της. Οι καταρράκτες Ντίτζε είναι μέρος του ποταμού Μπλέϊντ και του ομώνυμου φαραγγιού, το οποίο θεωρείται ως το πράσινο Γκραν Κάνυον της Ν. Αφρικής και όλα αυτά συνθέτουν ένα μοναδικό τοπίο.
Το Μπάρμπερτον, το μεγαλύτερο χρυσωρυχείο της Αφρικής μας περίμενε για επίσκεψη και εσωτερική εξερεύνηση την επόμενη ημέρα. Από το 1880 οπότε ανακαλύφθηκε προσήλκυσε χιλιάδες χρυσοθήρες από όλη την Ευρώπη και ένα μέρος του είναι ακόμη ενεργό, ανήκον σε ιδιωτική εταιρεία. Στο Μπάρμπερτον λειτουργεί και ερευνητικό κέντρο γεωλογίας.
Διάσημος Νοτιοαφρικανικός καθηγητής μας εξήγησε την γέννηση της γης και της ατμόσφαιρας όπως τις γνωρίζουμε σήμερα. Αλήθεια, πόσοι γνωρίζουν ότι πριν εκατομμύρια χρόνια μικροοργανισμοί σε ρηχά νερά απελευθέρωσαν το οξυγόνο που έχουμε και απορρόφησαν το διοξείδιο του άνθρακα και ότι τα πετρώματα που γνωρίζουμε αναδύθηκαν προς την επιφάνεια κατόπιν εσωτερικών πιέσεων από βάθος 30 χλμ.; Μετά την υπόγεια διαδρομή στο χρυσωρυχείο που προορίζεται για τους επισκέπτες η ομάδα αναχώρησε για την κωμόπολη Βαν Ρέενεν, η οποία ευρίσκεται στα όρια του Εθνικού Πάρκου Ντράγκενσμπεργκ (τα όρη του Δράκου) στα Β.Α. της χώρας.
Η επόμενη ημέρα ήταν ημέρα ορειβασίας. Η ομάδα χωρίστηκε σε τρεις υποομάδες, αναλόγως των ικανοτήτων του καθενός και η κάθε μια πραγματοποίησε διαφορετική πορεία διαφορετικής δυσκολίας. Ο γράφων με την καθ' εαυτού ορειβατική ομάδα των 9 ατόμων επιχείρησε την ανάβαση στο θρυλικό Μοντ Ω Σουρς( υψ.3.280μ.). Η ομάδα μας μετά από μια περιπετειώδη διαδρομή με τζιπ άρχισε την πορεία και από υψόμετρο 2.500μ. Μετά από ανοδική πορεία μιας ώρας επιλέξαμε την ανάβαση μέσα από χαράδρα με μεγάλη κλίση ( λούκι, στην ορειβατική γλώσσα), υψομετρικής διαφοράς 300μ., η οποία πραγματοποιήθηκε με ελεύθερη αναρρίχηση scrample.
Η ομάδα ευρέθη στο οροπέδιο Αμφιθέατρο (Αmphitheater) και σε υψόμετρο 3.120μ. αντικρίζοντας την κορυφή από μακριά. Η έλλειψη χρόνου, δεδομένου ότι στην Αφρική το σκότος έρχεται στις 6 το απόγευμα, ανάγκασε την αρχηγό να σημάνει υποχώρηση και κάθοδο προς μεγάλη λύπη όλων. Η απόφαση όμως ήταν ορθή, διότι μπήκαμε στο αυτοκίνητο της επιστροφής στην πόλη ακριβώς όταν το σκότος ερχόταν.
Το ενδιαφέρον σημείο της επιστροφής ήταν η -υποχρεωτική-κατάβαση με σιδερένια σκάλα 30 μέτρων προσαρμοσμένη σε βράχο (via ferrata). Από το Αμφιθέατρο κατά την περίοδο των βροχών βγαίνει ο ποταμός Τούγκελα, σχηματίζει τον δεύτερο ψηλότερο καταρράκτη του κόσμου και εκβάλλει στον Ινδικό Ωκεανό.
Η επόμενη ημέρα, ήταν από τις πλέον ενδιαφέρουσες του ταξιδίου. Επίσκεψη στο Γιοχάνεσμπουργκ, ιστορική πόλη της Ν. Αφρικής, όπου ευρίσκεται η πασίγνωστη συνοικία Σοβέτο( South West Town,Soweto) από όπου τον Ιούνιο 1976 άρχισε η μεγάλη εξέγερση των μαύρων εναντίον του ρατσιστικού καθεστώτος με εκατοντάδες νεκρούς μαύρους μαθητές οι οποίοι διαμαρτύρονταν εναντίον της Ολλανδικής γλώσσας στην εκπαίδευση. Εδώ μια ιστορική αναφορά είναι απαραίτητη.
Η Ν. Αφρική κατοικείτο από τα πανάρχαια χρόνια από διάφορες φυλές μαύρων και κάθε φυλή είχε τον τόπο της. Πορτογάλοι θαλασσοπόροι υπό τον Βαρθολομαίο Ντίαζ ανοίγοντας την θαλάσσια οδό προς Ινδία ανακάλυψαν πρώτοι τις νότιες ακτές της ηπείρου κατά τον 16ο αιώνα και τις έκαναν γνωστές στην Ευρώπη. Οι Ολλανδοί το 1625 αποβιβάστηκαν μαζικά στην περιοχή του Ακρωτηρίου Καλής Ελπίδος και σχημάτισαν τις πρώτες αποικίες λευκών στην Μαύρη Ήπειρο.
Οι ντόπιοι Χόϊ σε μια εποχή που δεν υπήρχε αφρικανική συνείδηση ούτε η αντίληψη ΄΄η Αφρική μόνο στους Αφρικανούς'' αντί να επιπέσουν επ' αυτών και να τους τσακίσουν τους αποδέχθηκαν και άρχισαν μαζί τους ανταλλαγές προϊόντων, ιδίως βοοειδών. Όταν οι Ολλανδοί αυξήθηκαν άρχισαν να σκλαβώνουν τους ιθαγενείς (παρά την απαγόρευση δουλείας εκ μέρους του ολλανδικού κράτους) και πολλοί μαύροι μετακινήθηκαν βόρεια.
Ο βρετανικός λέων (Βρετ. Αυτοκρατορία) έθεσε πόδα επί του Ακρωτηρίου το 1820 και σταδιακά αντικατέστησε τους Ολλανδούς Αφρικάανς στην κατοχή της περιοχής. Οι Βρετανοί σταδιακά επεξέτειναν την διοίκησή τους από το Ακρωτήριο μέχρι το βελγικό Κογκό.
Όταν οι Άγγλοι απελευθέρωσαν 30.000 σκλάβους εξοργισμένοι Ολλανδοί Αφρικάανς πήραν με την σειρά τους τον βόρειο δρόμο της φυγής και δημιούργησαν ξεχωριστά κράτη, το Τρανσβάαλ και το Νατάλ( σ.σ. Η δουλεία ουδέποτε υπήρξε επίσημη πολιτική της Βρετανικής Αυτοκρατορίας). Το 1899-1903 έγινε ο περίφημος και αιματηρότατος πόλεμος των Μπόερς μεταξύ Άγγλων και Ολλανδών με επικράτηση των πρώτων με σκοπό την κυριαρχία της χώρας και αιτία την συμμαχία των Αφρικάανς με την αντίπαλη της Βρετανίας Γερμανία.
Παρόλη την μετέπειτα συνεννόηση των δυο λευκών κοινοτήτων το μίσος των Ολλανδών Αφρικανών εναντίον των Βρετανών Αφρικανών παραμένει ως και σήμερα άσβεστο. Η αριθμητική υπεροχή των Αφρικάανς δεν άφησε περιθώρια πλήρους αγγλικής κυριαρχίας. Μετά από διαπραγματεύσεις το 1910 σχηματίζεται το ανεξάρτητο κράτος της Νοτίου Αφρικής που τότε περιελάμβανε και την σημερινή Ναμίμπια.
Πρώτος πρόεδρος ήταν ο Κρούγκερ, ο οποίος έθεσε τις βάσεις και την φιλοσοφία του απαρτχάιντ, ένα σύστημα φυλετικών διακρίσεων που διήρκεσε μέχρι το 1991 οπότε κατέρρευσε μετά από διεθνή κατακραυγή και εσωτερικούς αγώνες πρωτοστατούντος του Νέλσον Μαντέλα και των συντρόφων του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου. Στο σημείο αυτό ο γράφων θεωρεί σκόπιμο να εξηγήσει στον αναγνώστη τι ακριβώς ήταν το απαρτχάιντ, διότι ο όρος ΄΄ρατσισμός'' είναι πολύ γενικός και ασαφής για να εξηγήσει το σύστημα. Το απαρτχάιντ προήλθε από δυο βασικές αιτίες.
Η πρώτη ήταν η αντίληψη των Ολλανδών Αφρικάανς ότι αυτοί οι ίδιοι ήταν οι γνήσιοι ιθαγενείς (natives) σε σχέση με τους άλλους λευκούς της χώρας και ότι μόνο αυτοί δικαιούνται να την διοικούν. Η δεύτερη αιτία ήταν τα αποτελέσματα του πυρετού του χρυσού. Όταν ανακαλύφθηκαν στο Γιοχάνεσμπουργκ χρυσωρυχεία έσπευσαν Ευρωπαίοι και Ασιάτες κατά χιλιάδες και η εξουσία των Ολλανδών ετέθη εν κινδύνω.
Η ολλανδική πλειοψηφία λοιπόν επινόησε ένα σύστημα σύμφωνα με το οποίο τα πολιτικά και περιουσιακά δικαιώματα θα ήταν ανάλογα της εθνικής καταγωγής του καθενός. Οι μαύροι δεν είχαν κανένα δικαίωμα, οι λοιποί Ευρωπαίοι περιορισμένα, οι Ασιάτες ελάχιστα και πλήρη δικαιώματα το σύστημα επεφύλασσε μόνον στους Άγγλους και Ολλανδούς. Αν όμως κάποιος Μαύρος ή Ασιάτης μπορούσε να αποδείξει στην Επιτροπή Εφέσεων ότι είχε λευκό πρόγονο μπορούσε να μεταπηδήσει στην ανώτερη κατηγορία του Ευρωπαίου ή στην ανώτατη του Αφρικάαν.
Αυτό ήταν το απαρτχάιντ και χρειάστηκε ο μη-βίαιος αγώνας του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου για να νικηθεί και να αντικατασταθεί το 1991 με Δημοκρατία πλήρους ισότητος (σ.σ. Ο Μαντέλα ήταν ο καλύτερος μαθητής του Μαχάτμα Γκάντι, ο οποίος επίσης από την Νότιο Αφρική άρχισε την σταδιοδρομία του). Η Ν. Αφρική βοήθησε πολύ τους Συμμάχους εναντίον του Άξονα κατά τον Β'Π.Π. και σήμερα αποτελεί σημείο αναφοράς για όλη την αφρικανική ήπειρο. Δυστυχώς οι μεγάλες πόλεις μαστίζονται από την εγκληματικότητα και οι μονοκατοικίες θυμίζουν φρούρια.
Η μέρα έκλεισε με επίσκεψη στο διάσημο Σπήλαιο Στέρκφοντεϊν και στο Μουσείο Τουμουλούς όπου ανακαλύφθηκαν από παλαιοντολόγους η Μrs Pers και ο Little Foot( η κ. Περς και ο Μικροπόδαρος) λείψανα δυο Αustralopithicus Africanus ηλικίας 2 εκατομμυρίων ετών.
Το Στέρκφοντεϊν ονομάζεται διεθνώς Λίκνο της Ανθρωπότητας και προστατεύεται από την Ουνέσκο. Ακόμη ερευνάται αν ο Αφρικανός Αυστραλοπίθηκος είναι πρόγονος ή εξάδελφος του Homo Sapiens. Παρόλα αυτά και δεδομένου ότι στην Αφρική γεννήθηκε το είδος μας ο γράφων πιστεύει ότι είμαστε όλοι Αφρικανοί.
Την επόμενη ημέρα είχαμε πτήση από το Γιοχάνεσμπουργκ για την πόλη Λίβιγκστον της Ζάμπια. Ο Λίβιγκστον, Σκωτσέζος εξερευνητής της Μαύρης Ηπείρου και μέγας πολέμιος του δουλεμπορίου ανακάλυψε το 1870 τους καταρράκτες του ποταμού Ζαμβέζη και τους ονόμασε Καταρράκτες της Βικτώριας προς τιμήν της τότε βασίλισσας της Βρετανίας.
Η ομάδα πεζοπόρησε στην ζαμπιανή πλευρά των καταρρακτών οι οποίοι είναι οι μεγαλύτεροι του κόσμου με πλάτος 1700μ. και ύψος 110μ. Το μεγαλείο αυτών των καταρρακτών είναι ανυπέρβλητο. Ο γράφων δεν μπορεί να περιγράψει αυτό το πράγμα. Μείναμε εκεί ως το ηλιοβασίλεμα βλέποντας τον ήλιο να πέφτει πίσω από τους υδρατμούς που υψώνονται σε ύψος παραπάνω και από τους καταρράκτες που τους δημιουργούν πέφτοντας στο Ζαμβέζη και τα ουράνια τόξα, θέαμα ασύλληπτο.
Την επομένη μέρα διασχίσαμε τα σύνορα με την Ζιμπάμπουε( πρώην Ροδεσία) και απολαύσαμε το μεγαλείο των καταρρακτών και από την Ροδεσιανή πλευρά. Εκατομμύρια χρόνια πριν σχίστηκε ο βασάλτης και έγινε το ρήγμα. Η υπερχείλιση μιας αρχαίας λίμνης έριξε πολύ νερό εκεί και σχηματίστηκε ποτάμι.
Ο σημερινός Ζαμβέζης πηγάζει από την Αγκόλα και εκβάλλει στον Ινδικό. Η ημέρα έκλεισε με μια απογευματινή κρουαζιέρα στον άνω Ζαμβέζη, ο οποίος φιλοξενεί βεβαίως πολλά είδη όπως κροκοδείλους, ελέφαντες, πτηνά κλπ. και το περιβάλλον θυμίζει Αμαζόνιο με παρόμοια παρόχθια πυκνή βλάστηση.
Ξεκίνησε η μέρα με διάσχιση της βόρειας Μποτσουάνα αφού αποχαιρετήσαμε την Ζάμπια. Το μέρος εκεί είναι υποτροπικό με πλούσια βλάστηση όχι όμως με ψηλά δένδρα όπου ζουν ελέφαντες, ρινόκεροι και πολλά πτηνά. Σε τέτοια απέραντα και ακατοίκητα μέρη καταλαβαίνει κανείς τι σημαίνει η λέξη ερημιά( wilderness). Στο εθνικό πάρκο Τσόμπε, τον γνωστότερο υδροβιότοπο της Μποτσουάνα και εντός πλοιαρίου παρατηρήσαμε τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις ελεφάντων από κάθε άλλο ταξίδι μας στην Αφρική, κροκοδείλους να λιάζονται, αντιλόπες και όρθιους ιπποπόταμους προς καλή μας τύχη.
Το εθνικό πάρκο Νάτα στην άκρη της ερήμου Καλαχάρι έχει επίσης μοναδικά τοπία με αλατώνες στην ομώνυμη υφάλμυρη λίμνη όπου παρατηρήσαμε ένα ανεπανάληπτο ηλιοβασίλεμα. Η πρωτεύουσα της Μποτσουάνα Γκαμπορόνε στην οποία ήμαστε την επόμενη ημέρα, είναι μεγάλη και όμορφη με σύγχρονη αρχιτεκτονική και ενδιαφέρον εθνικό μουσείο. Περιοχή υποτελής στην Ν. Αφρική για χρόνια η Μποτσουάνα ήταν περιοχή που για τους αποικιοκράτες Βρετανούς συνέδεε τις σημαντικές για αυτούς χώρες Ν. Αφρική και Ροδεσία.
Το 1966 απέκτησε την ανεξαρτησία της και ο πλούτος της είναι οι αδάμαντες, ο χαλκός και τα βοοειδή, πολλά εκ των οποίων εξάγονται στην Ε.Ε. Χώρα μεγάλη πλην αραιοκατοικημένη γοητεύει με την ερημιά της υπαίθρου της. Ιστορική σημασία για την Ν. Αφρική, στην οποία πάλι περάσαμε την επόμενη ημέρα έχει η περιοχή Μάγκιφεγκ. Εκεί παρατηρήσαμε επί ευμεγεθών λίθων τις λιθογραφίες Wildebeest προερχόμενες από την νεολιθική εποχή.
Τα Βίλντεμπεστ ήταν κυρίως γκνου( άγρια βοοειδή Αφρικής) μέσω των οποίων οι άνθρωποι τότε πίστευαν ότι οι θεοί έστελναν τις θεραπευτικές δυνάμεις. Η Μάγκιφεγκ εντυπωσιάζει με το ημιερημικό της τοπίο με το ψηλό κίτρινο χορτάρι σε τεράστιες εκτάσεις με διάσπαρτες μικρές λίμνες. Κατά τις ταραγμένες δεκαετίες 1970-80 έλαβε χώρα ο αιματηρός πόλεμος της ανεξαρτησίας της Αγκόλα από την Πορτογαλία και το 1990 αποσχίσθηκε η Ναμίμπια από την Ν. Αφρική. Στην Μάγκιφεγκ και στην κεντρική ημιέρημο Κάρου εγκαταστάθηκε σημαντικός αριθμός εξορίστων Ναμιμπιανών που πολέμησαν για την Ν.Αφρική.
Η επόμενη ημέρα, ήταν η πιο ψυχρή ημέρα του ταξιδίου διότι ταξιδεύαμε επί υψομέτρου 1.600μ. για εκατοντάδες χιλιόμετρα( χειμώνας στο νότιο ημισφαίριο γαρ) μέχρι να φθάσουμε την πόλη Κίμπερλυ της κεντρικής Ν. Αφρικής. Η ομάδα επεσκέφθη την παλαιά πόλη η οποία είναι πανομοιότυπη με αυτήν της εποχής των αδαμαντωρύχων και το ίδιο τα αδαμαντωρυχείο με το μουσείο του, το οποίο λειτούργησε από το 1871 έως το 1914 και εξήγαγε 2700 κιλά διαμάντια, τα μεγαλύτερα του κόσμου, δυο εκ των οποίων κοσμούν το στέμμα των Βρετανών βασιλέων. Ακολούθως αποτελειώσαμε την διάσχιση της ημιερήμου Κάρου με κατάληξη στην πόλη Ούτσχορν σε συνθήκες χειμερινού ψύχους.
Η επόμενη ημέρα ξεκίνησε με επίσκεψη φάρμας στρουθοκαμήλων. Ακολούθως η ομάδα κατευθύνθηκε νότια και μετά από πεζοπορία από 14.30 έως 17.00 στο ωραιότατο δάσος Ντιπ Βάλε καταλήξαμε στην παραλιακή πόλη Νάϊσνα για 2 συνεχόμενες διανυκτερεύσεις. Από τα Heads (Κεφαλές) πέρασμα από τον Ινδικό Ωκεανό προς τον Κόλπο της Νάϊσνα παρατηρήσαμε με δέος το μεγαλείο του Ινδικού σε ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα.
Στο Ακρωτήριο Ρόμπεργκ την επόμενη ημέρα μας περίμενε μια από τις πλέον ευχάριστες εκπλήξεις του ταξιδίου. Σε διάστημα 4 ωρών στο Ρόμπεργκ τα τεράστια κύματα του Ινδικού έφθασαν μέχρι τα πόδια μας σε μια περιοχή που περικλείεται μεν από βράχους, αλλά πολλά περάσματα προς τον ωκεανό και οι παραλίες θυμίζουν έρημο. Τα κύματα του μεγάλου Ωκεανού που σπάζουν στους βράχους είναι θέαμα πέραν περιγραφής και απίστευτου μεγαλείου. Ευχάριστη έκπληξη ήταν επίσης και δυο αποικίες φωκιών, πλέον των 100 ατόμων επί των ακτών του ακρωτηρίου.
Η τελευταία πρωτόγνωρη εμπειρία της ημέρας ήταν η δίωρη διαδρομή canopy στο τροπικό πυκνό δάσος βροχής της Νάϊσνα. Επί 2 ώρες κάποιοι από εμάς προσδεμένοι σε σύρματα πετούσαμε από κορυφή δένδρου σε άλλη κορυφή εντός δάσους που φιλοξενεί δένδρα άνω των 40 μ. και ηλικίας άνω των 600 ετών. Ωραία εμπειρία στο δάσος του εθνικού πάρκου Τσιτσιμάγκα.
Η επόμενη ημέρα ήταν η ημέρα του διάσημου Κέιπ Τάουν. Προσεγγίσαμε την πόλη και όλη η ομάδα προσήλθε στο σημείο όπου τελεφερίκ ανεβάζει τους επισκέπτες στην κορυφή του όρους Table Mountain όπου παρατηρεί κανείς τον τεράστιο εντυπωσιακό κόλπο της πόλης και την ίδια.
Ο γράφων και άλλοι 4 ταχύτατοι νεαροί από υψόμετρο 360μ. και από ώρα 15.30 εξαντλώντας τις δυνάμεις και τα πόδια μας ανεβήκαμε σχεδόν τρέχοντας το Τέϊμπλ Μάουντεν (υψ.1070μ.) στην κορυφή του οποίου φτάσαμε για να προλάβουμε την τελευταία κατάβαση του τελεφερίκ, διαφορετικά θα νυχτώναμε στο βουνό. Ο γράφων επιστράτευσε όλες τις δυνάμεις του προκειμένου να υψώσει την ελληνική σημαία σε μια έστω κορυφή της Αφρικής, «για την Ελλάδα ρε γαμώτο».
Το ταξίδι έκλεισε την επόμενη ημέρας με περιπατητική προσέγγιση του Ακρωτηρίου Καλής Ελπίδος, ονομασία αλληγορική για ένα μέρος τόσο άγριο όπου τελειώνει η Μαύρη Ήπειρος και το οποίο ο Βαρθ. Ντίαζ ονόμασε έτσι πιστεύοντας ότι όποιος ναυτικός περάσει αυτό το πράγμα του αξίζει να γυρίσει σπίτι του. Ευχάριστη έκπληξη( η τελευταία) ήταν και η παρατήρηση αποικίας αφρικανικών πιγκουίνων σε μια ακτή, καταπληκτικά και συμπαθέστατα ζώα.
Ευχάριστη εντύπωση προκάλεσε επίσης στον γράφοντα ο τρόπος ζωής των κατοίκων του Κέιπ Τάουν. Αναρίθμητοι δρομείς και ποδηλάτες διαφόρων ηλικιών διέτρεχαν την πόλη και τα περίχωρά της μαρτυρώντας έναν τρόπο ζωής καθαρά ευρωπαϊκό και αμερικανικό( και πάντως όχι ελληνικό). Το ίδιο το Κέιπ Τάουν, πόλη κυρίως λευκών αγγλικής καταγωγής, θυμίζει αμερικανική μεγαλούπολη με ουρανοξύστες και μεγάλες λεωφόρους και αποτελεί μητρόπολη και πύλη της Αφρικής.
Το ταξίδι τελείωσε με επιστροφή την επόμενη ημέρα στο πάτριο έδαφος. Ήταν μια εξαίσια εμπειρία για όλους σε μέρη πρωτόγνωρα με δραστηριότητες αλλά και χιλιάδες χιλιόμετρα εντός λεωφορείου με θερμοκρασίες όχι άνω των 20 βαθμών Κελσίου και ισχυρό ψύχος τα πρωινά και τα βράδια σε μέρη τροπικά, ερημικά, ημιερημικά ή καλλιεργημένα. Η Αφρική είναι η αγαπημένη ήπειρος του γράφοντος και η αρχέγονη πατρίς όλων μας.
Ουδείς ταξιδευτής δικαιούται αυτόν τον τίτλο άνευ βαθειάς γνώσεως της Αφρικής. Οι ίδιοι οι Αφρικανοί είναι ευφυείς και οργανωτικοί με ένα αίσθημα κοινοτικού πνεύματος και αλληλεγγύης που σπανίως συναντάται σε άλλους λαούς. Κατά την γνώμη του γράφοντος αυτό ακριβώς το κοινοτικό πνεύμα συνιστά την αφρικανική ανωτερότητα.
Ο κυκλικός τρόπος κατασκευής των χωριών τους, η μουσική και τα τραγούδια τους, η ίδια η καθημερινότητά τους μαρτυρούν ένα ισχυρό πνεύμα ενότητας που τους κράτησε δυνατούς και ενωμένους σε συνθήκες δουλείας, αποικιοκρατίας και ρατσισμού. Το απαρτχάιντ έπεσε με μη-βίαιο αγώνα και αυτό από μόνο του δείχνει τον ανώτερο εθνικό χαρακτήρα των Μαύρων, οι οποίοι αν είχαν τεχνολογία και επαρκείς φυσικούς πόρους θα είχαν απογειώσει την Αφρική.
Ο γράφων κλείνοντας ευχαριστεί όλη την ομάδα για την φιλικότητα και την συνεργατικότητά τους και ιδιαιτέρως τιμά τους επικεφαλής Αικατερίνη Μαρινάκη και Ιωάννη Κορνάρο, στελέχη του ΕΟΣ Αθηνών για την τεράστια προσπάθεια που κατέβαλαν προκειμένου να είναι επιτυχές το ταξίδι, όπως και ήταν.
