Εργάστηκα πάρα πολλά χρόνια στην τηλεόραση και για την τηλεόραση. Της χρωστάω πολλά. Αλλά και την ξέρω καλά, όπως και τους ανθρώπους της.
Όχι αυτούς τους περαστικούς μεροκαματιάρηδες –κυρίως καλλίγραμμα κοριτσάκια- που κάνουν και κάποιο «πέρασμα» επειδή ταιριάζουν στις προδιαγραφές κάποια περιστασιακής εκπομπής . Αναφέρομαι στους ανθρώπους που δούλεψαν επαγγελματικά στην τηλεόραση και παλιότερα – όταν υπήρχαν και αυστηροί κανόνες και ευδιάκριτοι στόχοι – και πιο πρόσφατα που είχε ξεκινήσει η « Μάχη των Ποσοστών» τηλεθέασης. Σήμερα, είμαι απλώς τηλεθεατής και οι «εγκέφαλοι» δεν μου κάνουν την τιμή ούτε τη γνώμη μου να ζητήσουν. Δεν με πειράζει καθόλου. Γιατί αν με ρωτούσαν , θα απαντούσα. Και οι απαντήσεις μου δεν θα τους άρεσαν. Κι αυτό, μπορεί να … έβλαπτε.
Σήμερα, διάβασα μια συνέντευξη ενός πολύ σοβαρού ανθρώπου που έχει κάνει την τιμή στην τηλεόραση να δουλέψει γι αυτήν.
Του Θοδωρή Αθερίδη, ηθοποιού, σκηνοθέτη και συγγραφέα. Ο οποίος με έναν ιδιαίτερα προσεκτικό, μετρημένο, μελετημένο τρόπο λέει την καταλυτική του γνώμη για το μέγα μπάχαλο , γνωρίζοντας πολύ καλά και «από μέσα» τι επικρατεί και καταφέρνει να πει καθαρά τη γνώμη του χωρίς να θίγει πρόσωπα και πράγματα
Προσέξτε τρεις μόνο απαντήσεις του στη συνέντευξη που είδε το φως της διαδικτυακής δημοσιότητας του KoolNews :
1. Σκέφτεστε να γράψετε σενάριο για τηλεοπτική σειρά;
«Στην τηλεόραση δεν μπορώ να γράψω, ο χρόνος που απαιτεί είναι πολύ μεγάλος, οπότε δεν θα μπορώ να κάνω θέατρο. Η τηλεόραση είναι μεγάλη καταπιόνα».
2. Η επιλογή τού να απέχετε από τη μικρή οθόνη, από που πηγάζει;
«Λείπω από την τηλεόραση αλλά όχι για μεγάλο διάστημα. Υπάρχει συρρίκνωση, δεν γίνονται πολλές δουλειές και ό,τι γίνεται δεν με αφορά. Περιμένω μία καλή πρόταση για να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό».
3. Ποια είναι η γνώμη σας για το φαινόμενο «Survivor»
«Είναι ένα εξαιρετικό τηλεοπτικό προϊόν, μοναδικό θα έλεγα, καλά μελετημένο ως προς τη δομή του. Σαφέστατα, τα αγωνίσματα, η πείνα, το έπαθλο, η δημοφιλία προσελκύει το κοινό. Το μόνο που έχω να πω είναι ότι μετά από κάτι τέτοιο, ας μην αναρωτιόμαστε γιατί ήταν γεμάτο το Κολοσσαίο».
Και δεν είναι μόνο ο Αθερίδης. Είναι πολλοί ακόμη σοβαροί, δημοφιλείς και ικανότατοι άνθρωποι του γενικότερου χώρου της αποκαλούμενης «show business» – όχι της δημοσιογραφίας ή της τηλεοπτικής διοίκησης, παραγωγής, σχεδιασμού και υλοποίησης που αποτελούν μια ξεχωριστή κατηγορία- , που χωρίς να αποκηρύσσουν την τηλεόραση, την κατατάσσουν πλέον στις δευτεροκλασάτες κατηγορίες απασχόλησης που δεν αξίζει τον κόπο να ασχολείσαι σήμερα- μαζί τους.
Θλίβομαι και πονάω. Δυο γενιές – η δική μου και η επόμενη- πέρασαν από αυτό το χώρο και του προσέφεραν υπεύθυνα, μελετημένα και με αυτοθυσία τη μισή ζωή τους αλλά σήμερα, έξω από το «κύκλωμα», τηλεθεατές πλέον, που οι «υπεύθυνοι» τους βλέπουν και κάνουν ότι δεν τους γνωρίζουν, βλέπουν στην Ελληνική τηλεόραση μόνο κανένα ματς ποδοσφαίρου ή μπάσκετ, τους Ολυμπιακούς Αγώνες , τα αποτελέσματα των εκλογών, τα κατορθώματα του Τραμπ και τις άλλες ώρες, βλέπουν ταινίες στη NOVA και ντοκιμαντέρ στην ΟΤΕ TV.
Κρίμα. Όχι για τις γενιές μας. Κρίμα για τους καναλάρχες που δεν έχουν ιδέα τι προϊόντα εισπρακτικής τακτικής πλασάρουν στους τηλεθεατές και κρίμα για τις νέες γενιές που ντρέπονται να πουν τη φράση « το είδα στην τηλεόραση».
