Ήταν πριν δεκατρία περίπου χρόνια όταν ο κ. Νάκης αντιδήμαρχος τότε με φώναξε στο δημαρχείο Τρικάλων και μου πρότεινε να παραχωρήσει ο δήμος στον ΣΦΣΤ τον μουσειακό συρμό που βρίσκονταν απέναντι από τον σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης μας.
Μου υποσχέθηκε μάλιστα να τον φτιάξει, να βάλει συναγερμό και να μας τον παραδώσει με το κλειδί στο χέρι όπως μου είπε.
Εμείς δεν περιμέναμε τον δήμο, το τρένο το φτιάξαμε μόνοι μας.
Η κατάστασή του άλλωστε ήταν τραγική και είχε μετατραπεί σε εστία μόλυνσης. Τα τζάμια σπασμένα, το επιβατικό βαγόνι μέσα έξω καταλερωμένο, ενώ πάνω στις οικοδομικές τάβλες που αποτελούσαν το πάτωμά του κείτονταν κόπρανα, σύριγγες, προφυλακτικά και αποφάγια μαζί με παιδικά παιχνίδια.
Πρώτη δουλειά να φτιάξουμε μεταλλικές πόρτες, που να κλειδώνουν. Στη δουλειά αυτή βοήθησε ο νεαρός μηχανουργός Δημήτρης Μπαλατσός που τότε ήταν μέλος του συμβουλίου. Με τον Δημήτρη και πάλι μαζί εξαντλήσαμε την εφευρετικότητά μας για να μετατρέψουμε τέσσερα από τα παράθυρα σε ανοιγόμενα και να εξασφαλίσουμε με μεγάλα φύλλα λαμαρίνας ότι δεν θα έμπαινε νερό από τα οκτώ παράθυρα μέσα όπως γινόταν μέχρι τότε. Θυμάμαι ότι για τις εργασίες αυτές ρεύμα μας έδωσε το γειτονικό περίπτερο.
Από κει και πέρα το επόμενο βήμα ήταν να ηλεκτροδοτηθεί το βαγόνι. Ο δήμος με την παρέμβαση του κ. Ταμήλου τότε δημάρχου βρήκε τη λύση κι εμείς επωμιστήκαμε το κόστος των υλικών (πίνακας, χρονοδιακόπτης, καλώδια, φωτιστικά, σωλήνες κλπ) ένα κόστος περί τα επτακόσια ευρώ. Ήρθαν λοιπόν οι ηλεκτρολόγοι του δήμου έφτιαξαν την εγκατάσταση και πια το βαγόνι είχε ρεύμα.
Έπρεπε τώρα να επενδυθεί εσωτερικά. Αγοράσαμε ορυκτοβάμβακα για να μονώσουμε τις εσωτερικές επιφάνειες και ο Δημήτρης Χιώτης παλιός Μεγαλοκαλυβιώτης μάστορας του ξύλου ανέλαβε να φτιάξει τις εσωτερικές ξύλινες επενδύσεις εξαντλώντας όλη την καλλιτεχνική του έμπνευση. Με το φορτηγάκι του πήγε στην Καρδίτσα για να φέρει τα καπλαμαρισμένα mdf, τα πήγε στο εργαστήριό του στο χωριό τα σκάλισε και τα έφερε ώστε να επενδυθεί και να γίνει όμορφο το βαγόνι εσωτερικά. Εν τω μεταξύ ο Χρήστος Μπάτζιος μας είχε δωρίσει το πάτωμα που το περάσαμε μόνοι μας, γίναμε δηλαδή και πατωματζήδες.
Και οι δουλειές συνεχίζονταν ακατάπαυστα. Και πάλι ο μπάρμπα Μήτσος ανέλαβε και έφτιαξε καλλιτεχνικά κάγκελα για την ατμάμαξα, για να μην μπαίνουν άστεγοι στο εσωτερικό της.
Τα κάγκελα σχεδίασε η αρχιτεκτόνισσα Λίτσα Παπαϊωάννου η οποία επιμελήθηκε και τα κουρτινάκια που θα στόλιζαν τα παράθυρα που είχαν αποκτήσει ήδη καινούργια τζάμια.
Το σιδέρωμα και το πλύσιμο ανέλαβε η Ντίνα Ζαχαράκη.
Εικοσιτέσσερις καρέκλες, τέσσερα παγκάκια και οκτώ τραπεζάκια φτιάχτηκαν για να επιπλωθεί το εσωτερικό του.
Το εξωτερικό βάψιμο έγινε με μαζική εξόρμηση μελών και φίλων και με χρώματα που και πάλι με δικά μας χρήματα αγοράσαμε.
-Σε μια βδομάδα θα το ξαναμουτζουρώσουν πάλι μου είχε πει με συμπάθεια ο πρώην δήμαρχος Κώστας Παπαστεργίου.
Κι όμως εμείς το φυλάξαμε. Αμέσως διορθώναμε κάθε “καλλιτεχνική” παρέμβαση, οπότε και οι “καλλιτέχνες” τράβηξαν γι αλλού.
Και ο εξοπλισμός συνεχίστηκε με την αγορά και εγκατάσταση αιρκοντίσιον, ηχοσυστήματος και βιντεοπροβολέα.
Στολίσαμε τον χώρο με ιστορικές σιδηροδρομικές φωτογραφίες μέσα σε ξύλινα κάδρα. Τη δουλειά αυτή ανέλαβε η Φωτεινή Πάνου.
Φτιάξαμε έτσι μια κυψέλη πολιτισμού που φροντίζαμε να την έχουμε ανοικτή κάθε Πέμπτη βράδυ, να έρχεται ο κόσμος να τον ξεναγούμε.
Αλλά και όταν ήθελαν σχολεία, πρόσκοποι, erasmus, σύλλογοι φίλων σιδηροδρόμου από όλη την Ελλάδα αλλά και μεμονωμένοι επισκέπτες εμείς ήμασταν πάντα εκεί. Και μόνο για τη χαρά που δίναμε στα μικρά παιδιά που τραβούσαν τις μαμάδες και τους μπαμπάδες τους για να μπουν μέσα άξιζε τον κόπο.
Η πανδημία μας πήγε λίγο πίσω αλλά τελευταία αρχίσαμε και πάλι να βρίσκουμε τον ρυθμό μας.
Όλα αυτά μέχρι το περασμένο φθινόπωρο, όταν το e-trikala ζήτησε να δανειστεί το τρένο για τον Μύλο των Ξωτικών. Εκφράσαμε επιφυλάξεις, δεν είναι και μικρό πράγμα να μετακινηθεί μια μηχανή τριανταπέντε τόνων.
-Θα το επιστρέψουμε καλύτερο από ότι θα το πάρουμε μας διαβεβαίωσαν οι κύριοι Κωτούλας και Ράπτης. Αν θέλετε να υπογράψουμε και χαρτιά.
-Μα τι χαρτιά να υπογράψουμε είπαμε εμείς. Είναι δυνατό ο δήμος να μας κοροϊδέψει;
Να συνεργαστούμε είπαμε να φέρουμε στα Τρίκαλα και το οτομοτρίς.
Ότι θέλετε μας είπαν. Λεφτά υπάρχουν.
Έτσι μια ωραία Δευτέρα κατέφθασαν μεγάλα φορτηγά και γερανοί για τη μεταφορά. Εμείς και πάλι εκεί να βοηθάμε με όσες γνώσεις έχουμε.
ΟΙ γείτονες βγήκαν στα μπαλκόνια και διαμαρτύρονταν.
-Πού το πάτε το τρένο, εμείς το θέλουμε εδώ, το αγαπάμε, φώναζαν.
-Μη στεναχωριέστε θα το ξαναφέρουμε απαντούσαμε εμείς.
Και στο Μύλο και πάλι εμείς να βοηθάμε, στα φυλλάδια, στις επισκευές των ζημιών που προέκυπταν από το πέρασμα τόσων χιλιάδων ανθρώπων κλπ κλπ.
Κι ο Μύλος τέλειωσε και άρχισαν τα παρατράγουδα με δηλώσεις του στυλ “μήπως να το κρατήσουμε για έναν χρόνο ακόμα; Μήπως να κάνουμε καφετέρια;”
Εμείς είπαμε ότι θέλουμε να συνεχίσουμε τη δράση μας στον γνωστό χώρο. Άλλωστε και ο δήμος όταν πήρε το τρένο απ’ τον ΟΣΕ για τον συγκεκριμένο αυτό χώρο το ζήτησε και το πήρε.
Περιμέναμε λοιπόν υπομονετικά να υλοποιηθούν οι υποσχέσεις, ώσπου την περασμένη Τετάρτη ειδοποιηθήκαμε πως την Πέμπτη το πρωί θα γίνει επιτέλους η μεταφορά. Αφαιρέσαμε τα κάδρα να μην σπάσουν και αρχίσαμε να ετοιμάζουμε και το ευχαριστήριο προς τον δήμο για την συνέπειά του έστω και λίγο καθυστερημένα.
Ήρθαν λοιπόν και πάλι οι τεράστιοι γερανοί, σήκωσαν το τρένο, αλλά φευ το ξανάφησαν και πάλι κάτω.
-Χάλασε ο γερανός μας είπαν. “Κλάταρε η μποτίλια”.
Το ψέμα όμως έχει κοντά ποδάρια κι έτσι το θαύμα κράτησε λιγότερο από δέκα λεπτά.
Το κατέβασμα είπαν τελικά ήταν εντολή δημάρχου, αλήθεια ψέματα δεν γνωρίζω. Πάντως οι γερανοί προφανώς θα πληρώθηκαν και όπως ήρθαν έτσι έφυγαν και πάλι άπρακτοι. Σάμπως θα μου πείτε τους πλήρωσαν απ’ την τσέπη τους;
-Να κουβεντιάσετε σας παρακαλώ πολιτισμένα με τον Κωτούλα είπε, ψύχραιμα όπως πάντα, ο Ράπτης.
-Εγώ τι φταίω, εκεί είναι ο δήμαρχος είπε ο Κωτούλας με ύφος μαθητή που τον πιάνεις πάνω στην αταξία.
Εμένα πάντως μου ήρθαν στο μυαλό κάτι άνθρωποι Ρομά που τους εμπιστεύτηκα μερικά δικά μου καθίσματα να τα περάσουν ψάθες, τα πήραν τα έφτιαξαν και ναι ναι τα επέστρεψαν.
ΥΓ. Να με συγχωρήσουν και οι πολλοί άλλοι ακριβοί μας φίλοι που βοήθησαν και δεν τους αναφέρω έναν έναν και μία μία στο κείμενο αυτό.
Γιώργος Κρανιάς
Εκπαιδευτικός.
