Την συγκλονιστική εμπειρία που βίωσε προχθές το βράδυ της Παρασκευής μοιράστηκε με τους διαδικτυακούς της φίλους μια Λαρισαία που όπως φαίνεται από την περιγραφή της έσωσε την ζωή ενός συμπολίτη μας, χάρη στα άμεσα αντανακλαστικά της ίδιας και του έφηβου γιου της.
Όλα έγιναν στις 11.15 το βράδυ της Παρασκευής στις εργατικές κατοικίες Γιάννουλης, εκεί όπου ένας άνδρας βρέθηκε πεσμένος καταμεσής του δρόμου φωνάζοντας πως πονάει η καρδιά του και ένα αγοράκι να του κρατάει το χέρι…
Η Λαρισαία του έδωσε τις πρώτες βοήθειες, το ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ έφτασε άμεσα και ένας συνάνθρωπός μας γλύτωσε τα χειρότερα…
Δείτε την συγκλονιστική περιγραφή της ίδιας:
«Θα μοιραστώ μαζί σας όσα έζησα απόψε και για να προλάβω δεύτερες σκέψεις δεν ψάχνομαι για μπράβο γιατί χωρίς καμία ταπεινότητα έδωσα ήδη πολλά στον εαυτό μου και ακόμα περισσότερα σε όσους συνέβαλαν στην έκβαση.
Ώρα 23.15 επιστρέφω από το γήπεδο όπου έπαιζε ο γιος μου φιλικό αγώνα και μαζί μου έχω την κόρη μου και δύο φίλες της. Πρώτη αποβίβαση η μια φίλη στις εργατικές και προχωράμε. Στη μέση του δρόμου καθιστός ένας άντρας με το κεφάλι σκυφτό και δίπλα του ένα αγοράκι όρθιο κρατάει σακούλες και τον κύριο από το χέρι, κόβω ταχύτητα κατεβάζω παράθυρο ρωτάω το παιδί αν είναι όλα καλά.
Με κοιτάζει κάπως χαμένο, λέει δεν ξέρω τι έπαθε, δεν μπορεί να σηκωθεί και λέει ότι τον πονάει καρδιά. Ωχ!!! Αλάρμ, χειρόφρενο, κλειδί στο χέρι κατεβαίνω….
Με τις πρώτες κουβέντες καταλαβαίνω ότι είναι μεθυσμένος, δίπλα μου ο γιος μου (14), πονάω λέει ο κύριος, μαμά καλώ το 100… παίρνει θέση πίσω από τον άντρα για να του στηρίξει την πλάτη με τα πόδια, όσο εγώ μιλάω στο τηλ, όπου αναγκαστικά κλείνω και κάνω δεύτερο τηλ. στο 166 για ασθενοφόρ.ο Ακούω το παιδί μου να μιλάει με ήρεμη σταθερή φωνή καθησυχάζοντας ταυτόχρονα το παιδάκι και τον κύριο…
Δίνω στίγμα, στέλνω τα δύο κορίτσια στην επόμενη διασταύρωση να περιμένουν το ασθενοφόρο γιατί οι εργατικές ως γνωστόν είναι λαβύρινθος, και επιστρέφω στον κύριο. Προσπαθώ να τον ηρεμήσω γιατί φώναζε όχι το ασθενοφόρο όχι!!! Ξαφνικά σταματάει να μιλάει, το κεφάλι του γέρνει, τα χέρια πέφτουν στο πλάι. Δίνω χαστουκάκια φωνάζω το όνομά του, ψάχνω για σφυγμό ακόμα τίποτα….
Και συνειδητοποιώ ότι ή τώρα ή τέλος…
Ο γιος μου τον ξαπλώνει, το κεφάλι πάνω στα παπούτσια του και αρχίζω τεχνητή αναπνοή, (στόμα με στόμα μη ρωτήσετε αν σιχάθηκα γιατί είναι ανθρώπινο) μετά από δύο επαναλήψεις αρχίζει να βήχει τον σηκώνουμε, αρχίζει να φτύνει φλέματα και να ουρλιάζει, τον παίρνω αγκαλιά, κάνω και το σταυρό μου με ένα ευχαριστώ σε όποιον από εκεί ψηλά ήταν στο πλάι μου και βλέπω το ανακουφιστικό μπλε φως του ασθενοφορου. Μετά όλα έγιναν πολύ γρήγορα.
Το ασθενοφόρο έφυγε με έναν άνθρωπο που είχε τις αισθήσεις του, το παιδί το περιέθαλψε μια γειτόνισσα (να ξέρεις σήμερα μπήκες στην καρδιά μου…).
Ευχαριστώ τον αστυνομικό που μου κρατούσε το χέρι μέχρι να ηρεμήσει η αναπνοή και η καρδιά μου, ευχαριστώ το κορίτσια που έδωσαν τις σωστές οδηγίες και ας έτρεμαν ολόκληρες, το παλικάρι μου που έλαμπε ολόκληρο και μου είπε «μπρο νιώθω σαν ήρωας»…
Κάντε μαθήματα πρώτων βοηθειών!!! Και μακάρι να σας είναι αχρείαστα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις!!! Αυτό…
Α και κάτι ακόμα…
Δεν καλούμε το 100 ούτε το 166… καλούμε το 112 και στέλνουν ότι χρειάζεται αυτόματα».
