Γράφει η Ιωάννα Χαρμπέα συγγραφέας
Το τρίτο μυθιστόρημα μου ερωτικό με πολλές κοινωνικές εκφάνσεις αφορά τη ζωή μιας γυναίκας που ενώ νομίζει ότι γνωρίζει τον απόλυτο έρωτα παλεύει με αλήθειες που ανακαλύπτει κατά διαστήματα και δεν μπορεί να τις διαχειριστεί.
Αφού λοιπόν έβαλα την προσωπική μου πινελιά άφησα τη φαντασία να ταξιδέψει. Ανέμελες στιγμές καλοκαιριού στα χρόνια του κορονοιού μια αγάπη γεννιέται, μια αγάπη όμως που θα φέρει την καταστροφή και θα συνδυαστεί με πολλές κοινωνικο- οικονομικές αναταραχές στη χώρα καθώς και ένα επικείμενο πόλεμο σε συνδυασμό με φυσικές καταστροφές.
Τα διχασμένα μυαλά ενός ανθρώπου που μπορεί να οδηγήσουν; Πόσο πολύ μπορούν να αλλάξουν οι άνθρωποι; Ή μήπως ποτέ δεν είχαν αλλάξει οι ίδιοι ήταν πάντα αλλα εσυ δεν το έβλεπες γιατί ο έρωτας ωραιοποιούσε ακόμα και τα πιο αφύσικα πράγματα; Όπως και να έχει ο έρωτας δεν μπαίνει σε καλούπια, ούτε τον προσκαλείς. Έρχεται από μόνος του … Στρογγυλοκάθεται και σε παιδεύει γλυκά…
Απόσπασμα: Κάποιες φορές θέλουμε να φτάσουμε αυτό το φεγγάρι που όταν το πρωτοείδαμε μας μίλησε στην ψυχή. Το φεγγάρι αυτό έχει διαφορετικό χρώμα παράξενο , ίσως πράσινο. Όταν όμως το φτάσαμε καταλάβαμε ότι καμιά φορά και τα όμορφα φεγγάρια από κοντά ίσως είναι ότι πιο άσχημο είχαμε δει… Ξημέρωσα πολλές ανατολές χωρίς το φεγγάρι και ήμουν μια χαρά χαρούμενη, χωρίς δάκρυ, χωρίς πόνο με την ψυχή μου ανάλαφρη γιατί κατάλαβα ότι τίποτα δεν έχει πιο μεγάλη αξία από τον εαυτό μας. Οι ψεύτικοι άνθρωποι είτε το θέλουν , είτε όχι είναι ψεύτικοι.
Οι άρρωστοι άνθρωποι σπάνια γίνονται καλά και γίνονται καλά μόνο όταν το θέλουν. Ο Λεωνίδας δεν το θελε. Τώρα κάπου εκεί στην κόλαση είμαι σίγουρη ότι ούτε τώρα το κατάλαβε πόσο κακό προκάλεσε, πόσο πόνο, πόση ταραχή. Αν είναι πόνος δημιουργία πόνεσε ψυχή μου. Αν το δάκρυα είναι λέξεις κλάψε για να γεμίσω τις σελίδες αυτού του βιβλίου και έτσι να αδειάσει η ψυχή μου από τον πόνο. Οι λέξεις χίμηξαν με οργή πάνω στην πληγωμένη καρδιά και αφαίρεσαν κάθε αγκίδα που την μάτωνε η καρδιά επανήλθε, βρήκε τους φυσιολογικούς ρυθμούς χτυπούσε κανονικά πλέον και ναι ισχύει ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό και εγω είμαι δυνατή γιατί πήγαν να με σκοτώσουν πολλές φορές, αλλά πρόλαβα ξερίζωσα τα βέλη και ανέπνευσα. Δεν τους έκανα τη χάρη! Με πονάει πάλι που έγινα ψυχρή αλλά καλύτερα ψυχρή και ζωντανή, χαμογελαστή παρά ευαίσθητη και θλιμμένη και νεκρή, γιατί όταν σου ποδοπατάνε το συναίσθημα είναι σαν να σε σκοτώνουν εκείνο το μικρό αθώο παιδί που έκρυβες μέσα σου και το φύλαγες για να το δώσεις στον απόλυτο έρωτα που θα γνώριζες.
Ένα μυθιστόρημα που προσπαθώ να συνδυάσω το παρόν ,το παρελθόν και το μέλλον… Ίσως όταν εκδοθεί το βιβλίο μου τα γεγονότα που εξιστορώ, ίσως και να έχουν συμβεί τουλάχιστον κάποια από αυτά. Η πραγματικότητα φίλοι μου πολλές φορές ξεπερνά και τη φαντασία του συγγραφέα. Είναι ένα μυθιστόρημα που προσπαθώ να συμπεριλάβω πολλά γεγονότα και καταστάσεις δεμένα όμως μεταξύ τους με τρόπο που να μην κουράσω. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ζω χωρίς να γράφω… Θέλω να κάνω όνειρα και μετά να τα ζω όπως άλλωστε έγινε και στις παρουσιάσεις των προηγούμενων τεσσάρων μου βιβλίων.
Είχα σκεφτεί εδώ και λίγους μήνες να σταματήσω όμως τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την καρδιά να εκφράζεται. Άτομο που δεν δημιουργεί πνευματικά ενώ μπορεί είναι νεκρό. Πνευματικές αναζητήσεις λοιπόν και εν μέσω πανδημίας γιατί το ταλέντο πώς να το κάνουμε δεν χάνεται. Ξαποσταίνει, ξεδιψά, συγκεντρώνει στοιχεία και κάνει την εμφάνιση του μια ανοιξιάτικη νύχτα, μια νύχτα που όλα είναι ρευστά. Σε εποχές που όλα αλλάζουν κρατήστε την αγάπη μου να την έχετε πυξίδα και εύχομαι να οδηγήσει τον καθένα σας στο μονοπάτι της ζωής που ονειρεύεται. Πολλά φιλιά σε όλους όσους με παρακολουθείτε στα γραφόμενα, τα βιβλία και τις παρουσιάσεις μου. Ευελπιστώ να έχετε κουράγιο να ακολουθήσετε μαζί μου το δρόμο που χάραξα γιατί είναι μακρύς.
Αν σκαλίσετε λίγο το παρελθόν θα δείτε ότι όλα κάνουν τον κύκλο τους. Η πανδημία θα τελειώσει και τότε σε ομαλές πλεον συνθήκες θα ξαναζήσουμε τις στιγμές που θέλαμε αλλα τις αιχμαλώτισε ο χρόνος. Σας ευχαριστώ από καρδιάς που με ακολουθείτε.
