Ονομάζομαι Παλαιοδήμου Άννα και – μετά τη διεξαγωγή των αρχαιρεσιών στις 27/11/2022 και μη θέση υποψηφιότητάς μου σε αυτές – είμαι η τέως Γραμματέας του Συλλόγου Ηπειρωτών Ν. Τρικάλων.
Η σχέση μου με το Σύλλογο Ηπειρωτών ξεκίνησε το 1994, όταν ο πατέρας μου, ο οποίος έχει καταγωγή από την Άρτα, με πήγε όταν ήμουν πέντε ετών, για να μάθω παραδοσιακούς χορούς.
Έκτοτε συστηματικά κάθε Σάββατο σχεδόν όλα τα χρόνια της παιδικής μου ηλικίας τα πέρασα στην αίθουσα του Συλλόγου – τότε επί της οδού Αθηνάς Εργάνης. Φυσικά, όλα αυτά τα χρόνια συμμετείχα και στις εκδηλώσεις τού Συλλόγου, στην αρχή τής βραδιάς ως χορεύτρια του παιδικού τμήματος και προς το τέλος τής βραδιάς ως ωραία κοιμωμένη σε δύο ενωμένες καρέκλες, σκεπασμένη με μπουφάν – φαινόμενο σύνηθες για όλα τα παιδιά τής γενιάς μου, που έχουμε τιμήσει με τον ύπνο μας κάθε είδους πανηγύρι/ γλέντι/ χοροεσπερίδα. Όταν ο Σύλλογος Ηπειρωτών διοργάνωσε εκδρομή στη Θεσσαλονίκη, ήταν η πρώτη φορά στη ζωή που έμπαινα σε λεωφορείο και όχι στο οικογενειακό αυτοκίνητο, και ο προορισμός δεν ήταν το χωριό ή οικογενειακές διακοπές. Μεγαλώνοντας και με την αύξηση των σχολικών μου υποχρεώσεων η σχέση αυτή διακόπηκε παροδικά.
Επιστρέφοντας στα Τρίκαλα μετά τις σπουδές μου, το 2011, παρακολουθούσα το Σύλλογο Ηπειρωτών από κάποια απόσταση. Παράλληλα δε, εφόσον πια δεν ήμουν μαθήτρια, διευρύνθηκε ο κύκλος μου πέρα από το στενό κύκλο τής γειτονιάς και των συμμαθητών μου. Άρχισα να γνωρίζω συνεχώς ανθρώπους της ηλικίας μου ή λίγο μεγαλύτερους, που είχαν καταγωγή από την Ήπειρο.
Ή ακόμη διαπίστωνα ότι άνθρωποι με τους οποίους συναναστρέφομαι συχνά, είναι Ηπειρώτες. Και δεν είχα ιδέα! Άρχισα λοιπόν να προβληματίζομαι πώς θα μπορέσω να φέρω τους ανθρώπους αυτούς στο Σύλλογο, ώστε πια να αρχίσει να γίνεται η μετάβαση στις νεότερες γενιές. Πώς θα μπορούσε ο Σύλλογος να εξακολουθήσει να έχει στις καρδιές των Ηπειρωτών τη σημαντική θέση που είχε κάποτε και να συνεχίσει το έργο του. Συγχρόνως, διανύαμε και τα χρόνια τής οικονομικής κρίσης, οπότε οποιαδήποτε δυσπραγία ήταν κάπως αναμενόμενη. Περνώντας όμως τα χρόνια, κάπως η κατάσταση άρχισε να βελτιώνεται και οι άνθρωποι να νιώθουν λίγο πιο ασφαλείς, με διάθεση να επανέλθουν με κάποιο τρόπο στις παλιές τους συνήθειες.
Έτσι έφτασα κι εγώ 30 χρονών. Και καθώς πια είχα αρκετή εμπειρία και γνώσεις από διοικήσεις συλλόγων, αποφάσισα ότι ήταν η στιγμή να ξανασυμμετάσχω στο Σύλλογο Ηπειρωτών πιο ενεργά, ώστε να μπορέσω να φέρω κοντά και τους συνομήλικούς μου Ηπειρώτες. Έθεσα υποψηφιότητα στις αρχαιρεσίες για ανάδειξη Διοικητικού Συμβουλίου το Σεπτέμβριο του 2019, εξελέγην και τα υπόλοιπα μέλη του Δ.Σ. με τίμησαν, απονέμοντάς μου το ρόλο τής Γραμματέα. Βέβαια, η θητεία μου υπό κανονικές συνθήκες επί της ουσίας ήταν ένα εξάμηνο, καθώς μετά η πανδημία, οι καραντίνες και τα αλλεπάλληλα lockdown ήταν η πραγματικότητα όλων μας για τα επόμενα δύο χρόνια.
Αντιλαμβάνομαι ότι ήδη ίσως αυτή η ψυχαναλυτική δημοσίευση ξενίζει και ίσως φαίνεται περιττή, όμως ακριβώς αυτή η σχέση μου με το Σύλλογο Ηπειρωτών είναι αυτή που μου δημιουργεί την ανάγκη σήμερα, που δεν είμαι πια μέλος τού νεοεκλεγέντος Διοικητικού Συμβουλίου, να κάνω έναν απολογισμό και μια αποφώνηση.
Ο Σύλλογος Ηπειρωτών είναι ένας πολιτιστικός σύλλογος με μακρά ιστορία στη ζωή τής πόλης των Τρικάλων. Από τη διοίκησή του έχουν περάσει ιστορικά πρόσωπα της πόλης. Αλλά και όχι επώνυμα ή ιστορικά πρόσωπα, που όμως συνεισέφεραν το μέγιστο δυνατό στη λειτουργία τού Συλλόγου. Φτάνοντας λοιπόν στο σήμερα, ή μάλλον στο Σεπτέμβριο του 2019, το νέο Διοικητικό Συμβούλιο ήταν διαφορετικό μετά από πολλά χρόνια σταθερότητας των προσώπων. Οι ισορροπίες ήταν λίγο περίεργες και έπρεπε να βρεθεί η βάση από την αρχή. Κάποιοι ήταν πρόθυμοι να το πράξουν, κάποιοι όχι.
Καθ’ όλη την τριετή θητεία, με θλίψη μου έβλεπα να γίνονται αρκετές καφενειακού τύπου, οριακά συκοφαντικές δημοσιεύσεις, οι οποίες άλλοτε έβαλλαν κατά συγκεκριμένων προσώπων, άλλοτε κατά ολόκληρου του Δ.Σ. Ήταν κοινή απόφαση να μην απαντηθεί κανένα από τα ανώνυμα αυτά λιβελογραφήματα, καθώς αυτός ο ανώνυμος συντάκτης διερωτώνταν μόνιμα δημοσίως, χωρίς ουδέποτε να έχει απευθύνει τις απορίες του αρμοδίως στο Δ.Σ., προκειμένου να του απαντηθούν δεόντως. Μία διαρκής επιθυμία δημιουργίας στρεβλών εντυπώσεων στο ευρύ κοινό. Ο σκοπός τού Συλλόγου ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν είναι η δημόσια αντιπαράθεση μέσω δημοσιεύσεων και δη προς απάντηση σε ανώνυμους συντάκτες.
Το ζήτημα που προέκυψε τους πρώτους μήνες του 2020 και αφορούσε αποκλειστικά τα μέλη τού Συλλόγου και κανέναν τρίτο, έπρεπε να τεθεί και να συζητηθεί σε Γενική Συνέλευση, μεταξύ των μελών, όπως και εν τέλει συνέβη αρχές Νοεμβρίου φέτος. Το γεγονός ότι δε διεξήχθη νωρίτερα Γ.Σ. οφείλεται αποκλειστικά στο γεγονός ότι επί δύο χρόνια ανοιγόκλειναν τα πάντα και κυρίως στο ότι ακόμη και μέχρι το Μάιο του 2022 δεν επιτρεπόταν η είσοδος μη εμβολιασμένων ή μη νοσησάντων σε κλειστούς χώρους.
Όταν πρόκειται για τη λειτουργία του χορευτικού για παράδειγμα ή την παρουσίαση ενός βιβλίου σε κλειστό χώρο, είναι επιλογή καθενός αν θα συμμετάσχει, αν έχει εμβολιαστεί ή όχι και αν είναι πρόθυμος να αναλάβει το ρίσκο τού συνωστισμού. Όταν όμως πρόκειται για την άσκηση δικαιωμάτων, όπως η συμμετοχή στη Γ.Σ., θα έπρεπε αφενός να μην αποστερήσουμε σε όποιον δεν έχει εμβολιαστεί ή δεν επιθυμεί να βρεθεί σε συνωστισμό το δικαίωμα να εισέλθει στην αίθουσα, αφετέρου να μην εκθέσουμε κανέναν σε κίνδυνο υγείας παραβιάζοντας συγχρόνως και τα εκάστοτε ισχύοντα μέτρα προστασίας για τη μετάδοση ασθένειας, που συνιστά και ποινικώς κολάσιμη πράξη – άλλωστε, μια απλή επισκόπηση στα δημογραφικά των μελών, ο μέσος όρος ηλικίας είναι τα 65 έτη. Μπορεί εγώ προσωπικά να μη διαθέτω καμία ιατρική κατάρτιση, αλλά ακριβώς επειδή αυτή η ηλικιακή ομάδα θεωρήθηκε «ευπαθής» από τα πολύ πρώτα στάδια της πανδημίας, έχριζε προστασίας. Αλλά για κάποιους η προστασία τής υγείας των μελών είναι μέγα κοινωνικό σκάνδαλο, που απαιτούσε τη συστηματική διαπόμπευση του Δ.Σ. και του Συλλόγου στον Τύπο.
Η συμμετοχή με οποιονδήποτε τρόπο σε ένα πολιτιστικό σωματείο «προαπαιτεί» την επιθυμία συνύπαρξης και προσφοράς. Αντιλαμβάνομαι ότι οι προσωπικές φιλοδοξίες και ο ναρκισσισμός κάποιων ανθρώπων δεν τους επιτρέπουν να λειτουργήσουν από κοινού και να συμπράξουν για έναν κοινό σκοπό. Αυτό όμως θα έπρεπε να είναι στόχος αυτοβελτίωσης και όχι τροχοπέδη στη λειτουργία όλων των υπολοίπων, όχι μόνο για το Σύλλογο Ηπειρωτών. Γενικά, για το κοινωνικό σύνολο, καλό θα ήταν να είμαστε όλοι μας χρήσιμοι, όπως μπορεί να συνεισφέρει ο καθένας, και όχι φύρα.
Εύχομαι και δημοσίως ολόψυχα στο νεοεκλεγέν Διοικητικό Συμβούλιο καλή θητεία και ευελπιστώ τώρα, που οι υγειονομικές συνθήκες φαίνονται πιο ευνοϊκές, να μπορέσουν να οργανώσουν περισσότερες δράσεις και εκδηλώσεις, ώστε να συναντηθούν και να συσπειρωθούν ξανά οι Ηπειρώτες. Μπορεί σε αυτήν την τριετία να μη συμμετέχω στη διοίκηση, αλλά παραμένω ενεργό μέλος τού Συλλόγου και η στήριξή μου σε οτιδήποτε χρειαστεί είναι αυτονόητη.
Παλαιοδήμου Άννα
Δικηγόρος
