Εάν ζούσε σήμερα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ίσως διερωτώνταν για δεύτερη φορά το ιστορικό «ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο» παρακολουθώντας τον πρωθυπουργό, μέσα από ένα κακοπαιγμένο μονόπρακτο, ένα εξόχως ενοχικό διάγγελμα, να αποποιείται κάθε ευθύνη για ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της μεταπολίτευσης, αυτό της παρακολούθησης του αρχηγού του τρίτου σε δύναμη, κοινοβουλευτικού κόμματος της χώρας.
Στην προκειμένη περίπτωση βέβαια, το ερώτημα μόνον ρητορικό χαρακτήρα θα είχε, καθώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αυτοπαγιδευτεί από καιρό στο αδηφάγο δόγμα του «εγώ ειμί το κράτος». Ήταν ο ίδιος εξάλλου, που έβαλε πρώτη προτεραιότητα να θέσει υπό τον απόλυτο έλεγχο την κρατική υπηρεσία πληροφοριών, λίγα μόλις εικοσιτετράωρα μετά την άνοδό του στην εξουσία. Το γιατί τόση πρεμούρα βέβαια, το διαπίστωσε ο Ελληνικός λαός με την αποκάλυψη της παρακολούθησης του κ. Ανδρουλάκη.
Ο ρόλος της δακρύβρεχτης αθώας κορασίδας που έπεσε θύμα της κακιάς της μοίρας της, τον οποίο τόσο ατάλαντα επιχείρησε να υποδυθεί χθες ο πρωθυπουργός, αποτελεί δείγμα χαρακτήρα ενός αδίστακτου ανθρώπου που όσο κυνικά επιχείρησε να γίνει ο «μεγάλος αδελφός» στην πολιτική ζωή του τόπου, άλλο τόσο ξεδιάντροπα, δείχνει αποφασισμένος για κάθε χονδροειδές ψέμα, που θεωρεί πως μπορεί να τον σώσει.
«Το ψέμα δε ζει για να γεράσει» λέει όμως ο θυμόσοφος λαός μας. Πολλώ δε μάλλον όταν εκστομίζεται από μία κυβέρνηση, η κλεψύδρα της οποίας έχει τελειώσει προ πολλού.
