Του Γιώργου Μισιάκα
Ο συνεχιζόμενος τουρκικός επεκτατισμός, μέσα από την στρατηγική της «Γαλάζιας Πατρίδας», οδηγεί σε κινήσεις που αμφισβητούν παλαιότερες διευθετήσεις για ΑΟΖ, όπως αυτές είχαν συναφθεί ανάμεσα στην Κύπρο και άλλες μεσογειακές χώρες από το 2003.
Η περικύκλωση της Κύπρου από τουρκικά ερευνητικά και πολεμικά πλοία, η μη αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας, η παράλληλη περικύκλωση του Καστελλόριζου αποσκοπούν στον πλήρη έλεγχο της περιοχής και παράλληλα στον εκμηδενισμό των επιχειρημάτων των δύο κρατικών υποστάσεων του Ελληνισμού, Ελλάδας και Κύπρου, για την χάραξη ΑΟΖ.
Μετά την παράνομη συμφωνία Τουρκίας και Λιβύης, που αποκόβει την Ελλάδα από την Κύπρο και δημιουργεί μεγάλα προβλήματα για τα Δωδεκάνησα και την Κρήτη, η Ελληνική πλευρά «απάντησε» με τις συμφωνίες με Ιταλία και με Αίγυπτο, κάνοντας όμως σημαντικές παραχωρήσεις (επήρεια νησιών), γεγονός που έδωσε και άλλα επιχειρήματα στην τουρκική πλευρά, ώστε να διευρύνει την επιχειρηματολογία της.
Ο ευρωπαϊκός παράγοντας και ειδικά η Γερμανία βρίσκονται σε μια διαπραγμάτευση με την Τουρκία, σκοπεύοντας να την ευνοήσουν έναντι της Ελλάδας και της Κύπρου.
Ακόμη και η Γαλλία, που έκανε την μεγαλύτερη «φασαρία», οδηγείται κι αυτή τώρα σε μια γλώσσα συνεννόησης με τον Ερντογάν. Από την πλευρά της, η Ρωσία έχει δείξει κι αυτή τα όρια της πολιτικής της γραμμής για την περιοχή.
Η παρούσα (και προσωρινή;) συμμαχία με την Τουρκία φαίνεται να ορίζεται από κάποιους γενικότερους συσχετισμούς.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, λοιπόν, πρόκειται να διεξαχθεί σε μικρό χρονικό διάστημα η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ, όπου θα εξεταστούν ξανά οι σχέσεις της με την Τουρκία (για κυρώσεις κανείς πλέον δεν μιλά σοβαρά), ενώ λίγο μετά θα πραγματοποιηθεί η Πενταμερής για το Κυπριακό.
Η Ελληνική πλευρά, αμήχανη και φοβισμένη, σπεύδει να επενδύσει στις διερευνητικές επαφές με τους τούρκους, δηλαδή προσφέρει το πλαίσιο που επιθυμεί ο Ερντογάν αυτή την στιγμή, που είναι να εμφανίσει την Τουρκία ως υπεύθυνη χώρα και υπέρ της συνεννόησης και του διαλόγου, με τάχα λογικές προτάσεις (που εκπηγάζουν από την γεωπολιτική ισχύ της), οι οποίες αν δεν πραγματοποιηθούν μέσω συμφωνιών, θα προχωρήσουν με την άσκηση άλλων (πιεστικών) μέσων.
Η μεγαλύτερη τουρκική ναυτική άσκηση, με συμμετοχή 170 πλοίων, επιβεβαιώνει τις προθέσεις και τις μεθοδεύσεις της. Τόσον καιρό η Ελληνική διπλωματία περίμενε πότε ο «Σουλτάνος» Ερντογάν θα δώσει ημερομηνία – ραντεβού για την 62η συνάντηση των διερευνητικών επαφών, που τελικά, όπως ανακοίνωσε το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών πρώτα, θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα αυτή την εβδομάδα.
Δυστυχώς, ούτε σαν σκέψη δεν περνά από την κυβέρνηση Μητσοτάκη η περίπτωση να θέσει θέμα κυρώσεων κατά της Τουρκίας ή, ακόμη πιο σοβαρά, να θέσει ζήτημα αναθεώρησης της τελωνειακής ένωσης ΕΕ και Τουρκίας. Η ανικανότητα του Μητσοτάκη και της παρέας του οδηγεί στην επικινδυνότητα εναντίον των Εθνικών συμφερόντων της Ελλάδος.
