Δεν είναι μια ιστορία σαν αυτές που λένε δίπλα στο τζάκι. Είναι ένα γεγονός το οποίο οφείλουν να θυμούνται οι παλιοί και επιβάλλεται να μαθαίνουν οι νεότεροι. Ήταν 25.11.1942 όταν με τη μάχη του Γοργοποτάμου έλαβε χώρα μια κορυφαία αντιστασιακή πράξη κατά της Γερμανικής κατοχής. Η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου χαρακτηρίστηκε ως μία από τις σημαντικότερες πράξεις αντίστασης και δολιοφθοράς στην κατεχόμενη Ευρώπη την περίοδο του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ προκάλεσε τον θαυμασμό όλης της Ευρώπης με σωρεία δημοσιευμάτων στον ξένο τύπο δίνοντας παράλληλα δύναμη και κουράγιο στον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό.
Σημειώνεται πως η Μάχη του Γοργοποτάμου έγινε από τις αντιστασιακές οργανώσεις ΕΔΕΣ -του Ναπολέοντα Ζέρβα- και ΕΛΑΣ -του Άρη Βελουχιώτη-, που συνεργάστηκαν υπό το συντονισμό Βρετανών πρακτόρων, εναντίον κυρίως ιταλικών και γερμανικών δυνάμεων που υπεράσπιζαν τη γέφυρα. Το αποτέλεσμα ήταν η καταστροφή αυτής, ενώ ο στόχος ήταν κυρίως ψυχολογικός και συμβολικός, αφού η μάχη του Ελ Αλαμέιν είχε ήδη γίνει και η τύχη των στρατιωτικών επιχειρήσεων στην Αφρική είχε πια καθοριστεί. Το 1982, επί Πρωθυπουργίας Ανδρέα Παπανδρέου και με ΠτΔ τον Κωνσταντίνο Καραμανλή με τον Νόμο 1285 η επέτειος της μάχης καθιερώθηκε ως ετήσιος πανελλαδικός εορτασμός της Εθνικής Αντίστασης.
Σήμερα, σχεδόν ογδόντα χρόνια μετά και έχοντας μόλις πρόσφατα περάσει σε μια νέα ελπιδοφόρα εποχή χωρίς Τρόικα και σκληρά μνημόνια, όλα δείχνουν πως δεν πήραμε το μάθημα μας, ή ακόμη καλύτερα δεν αντιληφθήκαμε την ουσία και τα βαθύτερα νοήματα που οδήγησαν στην παρατεταμένη ανέχεια, εξαθλίωση και πόνο του Ελληνικού λαού. Το αίσθημα ενότητας και συναίνεσης των πολιτικών δυνάμεων φαίνεται να έχει ξεθωριάσει, αν και εν μέσω αντιμετώπισης σοβαρών Εθνικών προκλήσεων και covid-19 είναι πιο απαραίτητο από ποτέ.
Και ενώ οι «ψύχραιμοι» μιλούν για οριακά δηλητηριασμένο πολιτικό κλίμα, κρατούνται από κάποια μέσα ενημέρωσης χαμηλά στην ατζέντα τα φλέγοντα εθνικά ζητήματα καθώς και τα σοβαρότατα γεγονότα στην Αρμενία. Δυστυχώς, λίγο ήταν το μελανί που χύθηκε και λιγοστά τα ρεπορτάζ γι’ αυτόν τον πόλεμο που αφενός οδήγησε σε έναν νέο ξεριζωμό του πολύπαθου λαού, αφετέρου φαίνεται να άνοιξε την όρεξη στους Τούρκους γείτονες αφού με ελεγχόμενη διαρροή φιλοκυβερνητική Τουρκική εφημερίδα «χιτλερικού ύφους» είχε τίτλο: «Η Δυτική Θράκη μπορεί να γίνει σαν τον Καραμπάχ» μιλώντας για υποτιθέμενες «ανησυχίες» στην Ελλάδα, για τις τρέχουσες καταστάσεις στην Β.Α περιοχή της χώρας ανάλογες μ’ αυτές στο νότιο Καύκασο.
Πρόσφατα μάθαμε για Ευρωπαϊκό-Γερμανικό οπλισμό (τα λεγόμενα δολοφονικά drones), όπου στα χέρια των Αζέρων, Τούρκων και ακραίων μισθοφόρων βομβάρδιζαν αμάχους σε λεωφορεία, εκκλησίες και νεκροταφεία στο Αρτσάχ, ενώ αμέσως μετά καλούσαν για προσευχή σε ιερούς χώρους που είχαν βεβηλωθεί. Αυτός ήταν και ο λόγος όπου προ ημερών είδαμε σε ένα σπαρακτικό βίντεο Αρμένιους να αποχαιρετούν αγκαλιασμένοι εκκλησία εκατοντάδων ετών, όταν λίγο πριν οι ίδιοι με δάκρυα στα μάτια μάζευαν ευλαβικά την Αγία Τράπεζα, εικόνες και αντικείμενα της ιστορικής εκκλησίας, μπροστά στο φόβο λεηλασίας των από τους Ισλαμοφασίστες που προελαύνουν στο πλάι των Αζέρων και Τούρκων κατακτητών.
Ολόκληρη η Δύση έμενε από καιρό απαθής και δυστυχώς έπρεπε να φτάσουν στους δέκτες μας απάνθρωπες εικόνες που θύμιζαν ξεριζωμό των Ελλήνων του Πόντου για να αναρωτηθούμε «μετά την Αρμενία τι;;»
Τρόμος αλλά και βαρηκοΐα στην Ευρώπη !
Μια σειρά από αλυσιδωτά γεγονότα έφεραν αισθήματα τρόμου στην Ευρώπη αφού μετά τη Γαλλία και η Αυστρία έπεσε θύμα τρομοκρατικών επιθέσεων, επιβεβαιώνοντας την έναρξη μιας νέας περιόδου για τις σχέσεις της Ευρώπης των αργών αντανακλαστικών με τους φανατικούς Ισλαμιστές και τους θύλακες – καθοδηγητές τους.
Και να θέλαμε, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τις θηριωδίες που προηγήθηκαν (καθημερινοί βιασμοί αμάχων, σκοτωμοί, απαγωγές γυναικών και μικρών κοριτσιών) στο πολύπαθο Αφρίν της Συρίας από κατοχικές Τουρκικές δυνάμεις και ακραίους Ισλαμιστές.
Σχεδόν το ίδιο χρονικό διάστημα και έχοντας ανοίξει πολλά μέτωπα (παρέμβαση- επεκτατισμός στη Λιβύη) η νέο οθωμανική Τουρκία φορώντας τη φανέλα του υπό ένταξη μέλους της Ευρώπης των αξιών, εργαλειοποιούσε τον φονικό ιό covid-19, κόβοντας την παροχή νερού σε 400.000 και πλέον φτωχούς ανθρώπους της βόρειας Συρίας με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να μην μπορούν να πλύνουν ούτε τα χέρια τους ώστε να προστατευτούν από τον ιό, ενώ για λόγους επιβίωσης, πολλές οικογένειες πήραν το δρόμο της μετανάστευσης, γεγονός βέβαια που συνέφερε τα σχέδια του Ερντογάν.
Δεν ήταν όμως η πρώτη φορά που εγκληματούσε η Τουρκία κόβοντας τα νερά του Ευφράτη, γι’ αυτό και οι ανθρωπιστικές οργανώσεις επανειλημμένα κατήγγειλαν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, με την Ευρώπη να μένει άπραγη ως έχουσα γεροντική βαρηκοΐα, ενώ ο ΟΗΕ εκείνο το χρονικό διάστημα εξέλεγε Τούρκο Πρόεδρο Γενικής Συνέλευσης.
Το τελευταίο χρονικό διάστημα υπάρχει έντονη κριτική διάθεση προς την Ευρωπαϊκή Ένωση -στα όρια του αφορισμού- για μια σειρά από λόγους ( Αγ. Σοφιά, μεταναστευτική πολιτική, εξοπλιστικά Γερμανίας προς Τουρκία, απειλές και παραβιάσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων σε μέλη Ε.Ε, Ελλάδα-Κύπρο) οι οποίοι αντί να αποκόπτονται, επιβραβεύονται με απρόσκοπτη πρόσβαση του παραβάτη -Τουρκία- σε ευρωπαϊκά κονδύλια, τελωνειακές διευκολύνσεις κ.α. Μάλιστα δεν είναι λίγα τα δημοσιεύματα εγχώριου και ξένου τύπου που πλέον μιλούν αποκλειστικά για μια Ένωση συμφερόντων η οποία απέχει από τις αρχές και τις αξίες του καταστατικού της χάρτη.
Ας μη κρυβόμαστε. Ζούμε μια νέου τύπου προσπάθεια επιβολής φασισμού που προσπαθεί ως σύγχρονη και βελτιωμένη Χιτλερική νοοτροπία να διεισδύσει στη Δύση ακουμπώντας στην απραγία της. Η νέο-οθωμανική Τουρκία έχοντας υιοθετήσει από καιρό τη θεωρία του λεγόμενου ”ζωτικού χώρου” επεκτείνεται επικίνδυνα πέρα από τα σύνορά της, ενώ σε ότι μας αφορά θα συνεχίσει να ισχυρίζεται με κάθε ευκαιρία ότι με αυθαίρετες και νομικά έωλες ενέργειες η Ελλάδα της τον στερεί, θυμίζοντας έτσι πολιτικές και πρακτικές εποικιστικής αποικιοκρατίας όμοιες με αυτές που επικράτησαν στη Γερμανία από τη δεκαετία του 1890 ως τη δεκαετία του 1940. Η ανησυχητική διαφορά της βελτιωμένης πλέον Χιτλερικής νοοτροπίας που φαίνεται να υιοθέτει η Τουρκία είναι η αυτόανακήρυξη της ως προστάτη και ευαγγελιστή ενός Ισλαμικού κράτους που διψά για αίμα, βία και αυταρχισμό.
Γι’ αυτό ίσως τώρα, στους έσχατους αυτούς καιρούς, επιβάλλεται όσο ποτέ άλλοτε να αποδείξουμε οι νεότεροι Έλληνες ότι δεν έχουμε αποκοπεί από την ιστορία μας, τα σύμβολα και τις αξίες που μας ενώνουν. Αρκεί να καταλάβουμε όλοι και κυρίως οι πολιτικοί εκπρόσωποί μας πως όταν μιλάμε για την αιματοβαμμένη πατρίδα που λέγεται Ελλάδα, με δύο «λ» όπως το Καστελλόριζο, δεν υπάρχει αριστερά, δεν υπάρχει δεξιά.
Αυτό θα είναι και το νέο πολιτικό δίλημμα της Χώρας…
θα συναντηθούμε σε ένα νέο Γοργοπόταμο ;;
Αντωνιάδου Αθηνά
Κοινωνιολόγος, blogger, Freelance writer
